Opgepast: mild spoilers ahead.

Hoge verwachtingen voor mijn eerste Amie Kaufman/Jay Kristoff-boek! Hoewel ik hou van scifi is dit geen boek dat ik zelf zou opgepikt hebben, moest het niet voor de leesclub zijn geweest. De cover is nochtans mooi (paars <3) maar de achterflap klonk me iets te cliché. Uiteindelijk was het ook een vrij standaard YA-verhaal met niet al te veel originele elementen. Vooral de combo van een gemaskerd bal/heist en het “doen alsof we kussen als excuus voor waarom we in deze kamer zijn” vond ik enorm afgezaagd.

Door de vele perspectieven van het boek duurde het bovendien erg lang eer ik erin zat. Wel zijn de perspectieven zeer goed uitgevoerd, want ze hebben elk echt hun eigen stem. Dat is iets waar niet veel auteurs in slagen, dus kudos! Enkel Scarlett vond ik enorm irritant. Dat ze zo cocky deed in de narratives van anderen snap ik best, zeker gezien haar rol, maar wanneer je dan las uit haar eigen gedachten dacht ze nog steeds de hele tijd van zichzelf dat ze de knapste, geweldigste persoon ever was? Weird, zeker aangezien er niet echt gehint werd naar een origin story die dit verklaart. Pas naar het einde toe begon ik haar een beetje oké te vinden.

Het allerirritantste aan dit boek echter waren de tussenstukjes van Magellan. ZO. VEEL. HAAT. Echt waar ik voel zeer zelden woede tijdens het lezen, maar dit was zo irritant geschreven dat ik mijn oogrollen niet kon onderdrukken. Jammer! Toch heb ik het boek op de valreep nog vier sterretjes gegeven op Goodreads (eigenlijk dus 3,5 afgerond naar boven) omdat ik het einde wel heel leuk vond. Vanaf ze op de planeet zitten deed het me denken aan Annihilation en die vibe was echt helemaal mijn ding. Als die hele heist er niet had tussengezeten, Scarlett wat minder arrogant was en Magellan EEN VURIGE DOOD STIERF LIEFST OP PAGINA TWEE was dit een erg fijn boek geweest. Nu is het gewoon prima, gewoon vermakelijk. Entertainment, maar meer ook niet!

Met een romantisch boek van eigen bodem doe je me (bijna) altijd plezier; zeker als er ook nog eens een portie glamour en glitter overheen gekapt is omdat het zich afspeelt in een Hollywoodiaanse setting. Heerlijk! Het recensie-exemplaar van De Actrice in Mij – het nieuwe boek van Sanne Hillemans – was dan ook meer dan welkom in mijn digitale bibliotheek. Sanne is naast een beloftevolle indie-auteur ook een toffe persoon op social media die altijd de beste gifjes post, dus ik wilde dit boek dolgraag goed vinden en weer een van Sanne’s cheerleaders worden. Over haar eerste boek Circus Cesaria was ik immers behoorlijk enthousiast! Daarom deed ik eerder al mee aan de blogtour rond dit nieuwe boek waarin jullie zelf al een stukje konden lezen. Nu is het aan mij om mijn oordeel te vellen over deze New Adult-roman … Of is het toch eerder een erotisch verhaal pur sang?

Boeken die je vrij snel na de release koopt, maar die dan toch jaren ongelezen in de kast staan. Herkenbaar? Zand Erover was zo’n verhaal, maar op een dag voelde ik het aan mijn spreekwoordelijke theewater: today is the day! Vanaf pagina één voelde ik dat ik een klik had met dit verhaal en dat Elsbeth Witt na de luchtige Barista-trilogie ook met haar serieuzere chicklit niet teleur zou stellen. Ik wilde geen seconde stoppen met lezen en tegelijkertijd toch elke mooi verwoordde zin koesteren – dat is voor mij zeerrrrr zeldzaam.

Zand Erover introduceert ons meteen een hele cast aan kleurrijke randpersonages. Het eilandleven wordt op deze manier goed omkaderd door de bewoners zelf. Ik hield enorm van de setting op het winderige, regenachtige Vlieland (ik wil er nu echt eens een keertje naartoe!) en bewonderde de manier waarop de auteur het allemaal wist te omschrijven. Je voelt je echt op eilandvakantie tijdens het lezen van dit boek.

Die verhaallijn met het feest van de beroemde dame was geniaal en hoewel de grote plottwist niet erg onvoorspelbaar was, is het gewoon om van te smullen dat jij al lezer al voelt afkomen wat er gaat gebeuren terwijl het hoofdpersonage nog in het duister tast. Je zou het op basis van de cover misschien niet helemaal zeggen, maar dit boek heeft alle elementen van een typische chicklit – in the best way possible!

Toch bevat het ook emotionele content die een eerder serieuze ondertoon heeft. Ik leefde zo hard mee met het hoofdpersonage en kon me goed in haar verplaatsen. Niet omdat ik zelf iets vergelijkbaars heb meegemaakt of zo, maar gewoon omdat het zo treffend geschreven is. Hier en daar een humoristische insteek in de observaties van het hoofdpersonage maakt het geheel af. Wat de romance betreft was ik eerder Team The Other Guy maar toch liet de conclusie me zeker niet met een wrang gevoel achter; het klopte gewoon en alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Love it when that happens.

Valt het op dat ik een tikkeltje verliefd was op dit verhaal? Elsbeth Witt heeft een enorm mooi, diepvoelende en sfeervolle roman neergezet in Zand Erover. Als je houdt van chicklits/romans van eigen bodem met de perfecte balans tussen romantiek, drama en character development kan ik je dit hartverwarmende verhaal voor 100% aanraden. Het slaagt erin tegelijkertijd niet cliché te zijn terwijl het toch alle boxen van een goede chicklit afvinkt. Een van mijn favoriete boeken die ik dit jaar gelezen heb, sowieso.

Al een hele tijd lag Zwarte Magie (Muse Academy #2) van Morgan Blade naar me te lonken, en gelukkig heb ik die lokroep kunnen weerstaan tot op een moment dat ik écht nood had aan een wholesome fantasyavontuur. Het was dan ook met veel plezier dat ik terug in de wereld van de Griekse muzen en hun menselijke afgezanten dook.

Zwarte Magie begint meteen sterk en weet duidelijk te outlinen wie de nieuwe personages en villains zijn, zodat je snel mee bent met de richting die dit queesteverhaal gaat uitvaren. Vooral Nylora en Jayden vond ik hele sterke personages die me intrigeerden en die goed uit de verf kwamen. Maar ook Preston heeft er een fan bij! In dit geval vond ik echt dat het verhaal gedragen werd door de newbies. Hierdoor bevat het boek genoeg verse elementen om zeker geen re-hash van deel 1 te worden.

De auteur tovert regelmatig een glimlach op je gezicht tijdens het lezen met puns en grappige replieken tussen de personages onderling. Die dynamiek is zeer waardevol in een verhaal met zo’n grote cast. Ik moet zeggen dat ik Damian & Drake en Lexi & Cera nog steeds niet goed uit elkaar kan houden, maar dat is niet onlogisch aangezien je nu eenmaal niet iedereen evenveel ‘screen time’ kan geven.

Het enige dat ik écht niet goed vond aan dit boek? De eerste zin! Die heb ik wel 3x gelezen denk ik. Maar de uitzondering bevestigt de regel want hierna ging het leesavontuur heel vlot verder. Ook fijn dat op het einde een tipje van de sluier van het volgende boek wordt opgelicht. Ik was aanvankelijk niet zeker hoe Morgan er 6 boeken uit zou krijgen, maar nu ik zie waar het allemaal zowat naartoe gaat ben ik quasi zeker dat ik deze reeks van begin tot einde met plezier zal lezen.
Muse Academy is geschikt voor de iets jongere lezer (vanaf een jaar of 10?) maar net zoals Percy Jackson en Harry Potter kunnen ook oudere lezers er zeker van genieten. Vooral dus als je net zoals mij eens nood hebt aan een fantasyboek waarin je op voorhand weet dat alles goed gaat komen en dat vriendschap alles overwint.

Regelmatig zit ik met andere auteurs boeken te verkopen op boekenmarkten, festivals en events. Via Het Schrijverscollectief heb ik zo al heel wat collega’s persoonlijk leren kennen de afgelopen jaren, wat altijd handig is om tips uit te wisselen en verhalen te delen over “het wereldje”. Want je familie en vrienden mogen dan nog zo supportive zijn, als schrijvers onderling begrijpen we elkaar toch nog net een tikkeltje beter!

Daarom wil ik ook hier op mijn blog de mensen die ik op zulke events heb leren kennen een beetje in het zonnetje te zetten. Veel van hen timmeren net als ik heel hard aan hun schrijfcarrière en verdienen dan ook wat extra aandacht.

Meaghann Baeken/Morgan Blade

Drijvende kracht achter Het Schrijverscollectief (de organisatie die onze aanwezigheid op beurzen en festivals regelt) is Meaghann Baeken, in het boekenwereldje beter bekend als Morgan Blade. Met haar is het altijd gezellig geeky zijn over onze favoriete fandoms en over onze huisdieren. Grappig weetje: we volgden dezelfde opleiding op dezelfde school! (Alleen was dat bij mij natuurlijk een miljoen jaar geleden #oudje.) Ben je fan van Percy Jackson, dan moet je haar boeken zeker eens opzoeken. Naast het zesdelige Muse Academy (2/6) komt binnenkort ook nog een ander verhaal van haar uit: het Apocalypsverbond. Meer weten over Morgans schrijfsels? Ze blogt op Quillscene.

“Als kind werd ze al aangetrokken door magie en vreemde wezens die je alleen tegenkomt in sprookjes en oude verhalen. Deze fascinatie is een grote inspiratiebron in haar schrijven van Young Adult met een goede dosis Fantasy. Ondanks dat ze het liefst (Urban) Fantasy schrijft, sluit ze een bezoekje aan andere genres in de toekomst niet uit.” (bron: http://www.kabook.nl/meaghann-baeken/)

Pen Stewart

Ook Pen zet zich heel hard in voor de organisatie achter de schermen. Het eerste (en voorlopig ook enige, haha) event waar we tot nu toe samen stonden was MysteriA in Aarschot – een gezellig fantasyfestival. Het weer was toen niet zo top met afwisselend hagelbuien en zon, maar gelukkig maakten we het in de tent gezellig en hebben we veel gebabbeld over onze schrijversavonturen. Pen heeft een indrukwekkend curriculum met awards en schrijversbeurzen op haar naam, dus haar perspectief is heel interessant. Daarnaast heeft deze schrijfster twee toffe tienerdochters die ook heel erg van lezen houden en zelf is ze de auteur van een wel zeer uniek boek: Wintercode. Hierin zit ook kunst van de auteur zelf verwerkt, wat ik persoonlijk toch wel zeer speciaal vind.

“Pen heeft een aversie tegen het ledige, en probeert met elk verhaal een balans te vinden tussen het avontuurlijke en het bedachtzame, de reis van de personages en de diepere lagen van het verhaal die ons als mens doen nadenken over de wereld om ons heen, ontdaan van alle opsmuk.” (bron: http://penstewart.com/nl/Biography/Writer)

Petra Doom

Petra en ik leken elkaar telkens mis te lopen, bijvoorbeeld als zij op zaterdag op een event was, was zij er op zondag! Op MysteriA waren we er gelukkig allebei en ontdekten we al snel dat we toevallig tegelijkertijd op vakantie naar Griekenland zouden gaan. Goede smaak qua vakantiebestemmingen hadden we dus alvast gemeenschappelijk 😉 Haar eerste twee boeken in de Overstekers-reeks kwamen uit bij Lannoo, maar inmiddels is Petra trots lid van de Hamley-brigade geworden. Wat ik heel leuk vind aan Petra’s verschijning op fantasyfestivals is dat ze regelmatig een bijhorende outfit aantrekt. Dat noemen ze research als je fantasy schrijft, toch? Je kan haar blogs lezen op petradoom.be. 

“Ze studeerde kunst- en cultuurwetenschappen, en wilde ook daarbij altijd weten ‘wat voor verhaal erachter stak’. Wat geloofden mensen, wat was hun grootste angst, of hun diepste verlangen, hoe dachten ze over goed en kwaad?” (bron: https://www.petradoom.be/over-petra/)

Met welke auteur zou jij graag eens een interview zien op Mijn B.I.E.B.? Laat het weten in de comments, I’ll make it happen. B-)

Ken jij Sanne Hillemans al? Deze ambitieuze ‘self-made author’ is niet alleen mede-organisator van de Indie Awards, ze heeft na de Circus Cesaria-duologie ook weer een nieuw boek in de steigers: De Actrice in Mij! Van dit verhaal sprak de achterflaptekst me meteen aan, dus meedoen aan de blogtour om deze schrijfster van eigen bodem in de spotlights te zetten doe ik maar al te graag. En we mogen zelfs een tipje van de sluier oplichten met een freebiehoofdstuk! Begin met lezen op Veronique’s Boekenhoekje en ga hieronder verder …

——

Een kwartier later complimenteer ik de visagiste met haar werk. Voorzichtig duw ik in mijn blonde krullen en ik glimlach naar mijn spiegelbeeld zoals ik glimlach naar de camera’s. Precies op tijd komen we aan op de set van het tv-programma waar het interview is. Ik sta nog maar net achter de schermen als Louise, de presentatrice, me aankondigt.

‘Bijna sinds de start van haar carrière heeft ze de hoofdrol gespeeld in elke film waar haar naam aan verbonden is, ze heeft samengewerkt met de grootste acteurs in de branche, meerdere awards gewonnen, maar bovenal heeft ze onze harten veroverd. En, ze lijkt nog lang niet klaar te zijn. Alstublieft, verwelkom Lindsey Lanning, dames en heren.’

De openschuivende deuren geven me toegang tot de set en onmiddellijk plak ik een stralende glimlach op mijn gezicht. Ik zwaai amicaal naar het applaudisserende publiek en de warmte van de spotlights op mijn huid laat een rode blos verschijnen, verstopt achter de dikke laag make-up. Terwijl ik naar de presentatrice loop, wijs ik naar iemand in het publiek en zwaai, alsof er een bekende van me zit. Het meisje dat mijn slachtoffer is geworden bloost opgewonden, terwijl haar vrienden haar vragend aankijken. Ze lijken niet te begrijpen dat het schijn is. Dat dit alles schijn is.

Als ik Louise begroet, nodigt ze me uit te gaan zitten. De set is vrij standaard: een divan voor de gasten, een comfortabele stoel voor de gastvrouw, en een heleboel decoratie. Met mijn benen over elkaar geslagen kijk ik haar afwachtend aan, terwijl het applaus langzaam wegsterft. Haar rode haar is duidelijk geverfd en van dichtbij kan ik de oneffenheden op haar huid zien, die verborgen worden door de make-up.

‘Wat fantastisch dat je ons kon vergezellen vandaag.’

‘Louise, je weet dat ik jouw programma een van de leukste vind om te bezoeken. Je mag me altijd bellen als je verlegen zit om een gast.’ Ik grinnik inwendig om de leugen. Ik weet dat ze maanden hebben geprobeerd me te boeken voor hun show, maar mijn agenda biedt weinig speling en dit is geen programma dat volgens Renée prioriteit heeft.

‘Altijd leuk je te zien,’ glimlacht Louise, iets te breed. ‘Vertel eens, Lindsey. Je hebt je in zo’n ontzettend korte periode naar de top gewerkt. Hoe voel je je nu?’

‘Ik weet het,’ zucht ik met een dromerige glimlach. ‘Het is heerlijk. Ik mag de hele dag doen waar ik van houd en ik werk samen met een aantal van de meest getalenteerde mensen die op het witte doek verschijnen. Het is een cliché, maar het is waar. Wat een zegen om van je hobby je beroep te maken.’

Ze knipoogt. ‘Daar weet ik alles van.’

Dit irriteert me. De mensen thuis kijken niet om te horen over haar leven, ze willen meer weten over mij. Hoewel ze alleen te weten komen wat ik wil dat ze weten en alleen zien wat ik ze wil laten zien, wil ik wel dat de aandacht volledig op mij is gevestigd. Dat is toch niet te veel gevraagd?

‘Uiteindelijk zijn het vooral de fans die ik zo ontzettend dankbaar ben,’ voeg ik eraan toe. ‘Zonder jullie zou mijn leven niet hetzelfde zijn, dus dank jullie wel!’

Ik richt me bij dat laatste tot het publiek en mijn woorden worden ontvangen met een luid applaus. Even voel ik me gevleid, maar als ik iemands blik naar de zijkant van het podium zie flitsen, weet ik dat ze slechts applaudisseren vanwege een oplichtend bordje dat zegt dat ze dat mogen – moeten – doen.

‘Je laatste project, Six, heeft een recordbedrag opgehaald in de eerste week na de première,’ vertelt Louise me, alsof ik daar nog niet van op de hoogte was. Ik knik, wetend dat ze het zegt om het publiek te informeren.

‘En dat is ook niet zo verwonderlijk, want de film is werkelijk indrukwekkend. Hoe was het om samen te werken met Gerard Johnson?’

‘Ik zal je vertellen, het was elke dag één groot feest op de set. We hebben zo’n lol gehad! En weet je, het is toch elke keer alsof je er een nieuwe familie bij krijgt. Je werkt een paar maanden zo intensief samen en dat geldt zeker bij een film met zulke… intieme scènes.’

Ik kijk weg alsof ik het gênant vind om het erover te hebben en ik weet dat ik het publiek op het puntje van hun stoel heb. De geruchten over Gerard en mij doen al weken de ronde, maar we hebben ze nooit ontkend of bevestigd.

‘Gerard was zo lief voor me. Ook buiten het filmen hebben we enorm veel lol met elkaar gehad.’ Opnieuw een onschuldige leugen. Gerard is de meest arrogante player die ik ooit heb ontmoet. In alle eerlijkheid heeft dat me er niet van weerhouden met hem naar bed te gaan, want die afleiding heb ik nodig na het filmen, maar meer dan een werkrelatie was het niet.

‘En als je zegt “enorm veel lol”…?’ probeert Louise te hinten naar een romantische relatie. Mijn PR-manager, Karen, heeft me destijds verteld dat het in mijn voordeel zou zijn om met hem geassocieerd te worden, dus we zijn een paar keer uit eten geweest bij restaurants waar we gefotografeerd konden worden. Dat is hoe de geruchten ontstaan zijn. Het waren de langste avonden van mijn leven, maar ik ben bereid vrij veel te doen voor mijn carrière.

‘Leuke poging,’ glimlach ik kuis. ‘Maar wat er tussen Gerard en mij is, is… persoonlijk.’ Ik wend mijn blik opnieuw af.  ‘Ik ben niet het type dat mijn liefdesleven aan de grote klok hangt.’

En dat is maar goed ook. Anders wist de hele wereld dat ik met half Hollywood naar bed ben geweest.

‘Ik wil geen interviews meer met lompe Louise,’ kaart ik aan zodra de limousine begint te rijden, op weg naar het hotel waar het benefietdiner plaatsvindt. ‘Ze irriteert me.’

Renée zit naast me en is op haar tablet aan het werk. Zo nu en dan stelt ze me wat vragen om mijn rooster voor morgen vast te stellen.

‘Prima,’ zegt ze. ‘Het is een verschrikkelijk programma, je weet wat ik ervan vind. Maar we hadden een gaatje in je rooster en ze spreken een unieke doelgroep aan, die mogelijk nieuw bereik biedt.’

‘Maar dit was genoeg?’

Ze knikt en richt zich weer op haar tablet. Los Angeles schiet aan ons voorbij en door het raam zie ik de wereld passeren. Om me heen is het stil. Mijn ogen flitsen naar het tasje met mijn telefoon. Ik wil hem een bericht sturen. Ik wil hem de vraag stellen die ik al maanden, al jaren, regelmatig stel, maar ik houd me in. Niet nu. Niet hier.

‘Waarom ga ik ook alweer naar dit doodsaaie diner?’ vraag ik om mezelf af te leiden.

‘Lindsey,’ zucht Renée, zonder op te kijken van het scherm. ‘We hebben het hierover gehad. We sturen straks een tweet over hoe geweldig je het had bij het diner van dit fantastisch goede doel en je hebt er weer een paar duizend volgers bij. Daarnaast win je het respect van de mensen die je al volgen. We willen dat het publiek je leuk vindt.’

Ze zegt het alsof ze dat niet zouden doen als ze me zouden kennen en dat staat me tegen, maar ik ga er niet tegenin. Ze heeft ongetwijfeld gelijk. Ik ben geen aardig persoon meer.

‘Het is maar tweeënhalf uur van je leven, je kunt het,’ zegt ze met een quasi-bemoedigende zucht.

De limousine stopt voor het hotel en ik wacht geduldig tot de deur voor me wordt opengedaan.

‘Ik zie je morgen, Renée.’ Zodra ik uitstap, richt de zwerm paparazzi hun camera’s op me; ze vormen een obstakel tussen mij en de ingang. Ik glimlach breed en laat ze hun foto’s maken. Hier en daar beantwoord ik een vraag en ondertussen loodsen twee bodyguards me veilig richting de ingang. Zodra ik de drempel over ben, haal ik diep adem en pak een glas champagne van het dienblad dat een van de verwelkomende bedienden draagt. Mijn hart klopt nog steeds in mijn keel.

Het blijft spannend, om zo langs een groep mensen te lopen die luidruchtig om je aandacht vraagt. Iedereen roept mijn naam en wil een foto of een beantwoorde vraag. Hoewel ik weet dat ik nooit iedereen kan plezieren, doe ik altijd mijn best. Een foto van mij kan de carrière van een fotograaf maken of breken en ik heb geen redenen om carrières te breken.

Na een grote slok champagne loop ik door naar de eetzaal. Het is niet de eerste keer dat ik hier naar een evenement ga, maar elke keer ziet de eetzaal er weer compleet anders uit. Dit keer is de aankleding klassiek, met veel wit en gouden tinten. Ze hebben hier duidelijk hun best voor gedaan.

Op zoek naar mijn naamkaartje struin ik langs de vele tafels, terwijl ik hier en daar wat mensen groet die ik ken van gezicht. De tafel waar ik het kaartje uiteindelijk zie staan, staat midden in de ruimte en er zitten al twee mensen. Ik ken ze niet en stel me voor, maar vergeet hun namen zodra ze genoemd zijn. Gelukkig kan ik spieken op de naamkaartjes. Als ik plaatsneem, valt mijn oog op de naam van de persoon voor wie de plek naast me is gereserveerd. Godzijdank, iemand die ik ken. Zoekend kijk ik rond en zie hem net mijn kant op komen. Glimlachend sta ik op om hem te begroeten.

‘Luke.’

‘Lindsey, wat leuk je hier te treffen. Hoe is het?’ vraagt hij, terwijl hij mijn stoel voor me aanschuift en naast me komt zitten. Zijn lichte haren zijn achterover gekamd en hij draagt zijn pak nonchalant, zonder stropdas en met de bovenste knoopjes van zijn overhemd los.

‘Het gaat uitstekend. En met jou?’

‘Goed. Ik ben momenteel een klus aan het afronden, zodat ik me straks volledig kan focussen op het nieuwe project waar we volgende maand mee beginnen,’ vertelt hij me. Hij heeft het over een onafhankelijke film, gebaseerd op een boek dat al twee jaar in alle bestsellerlijsten staat. Het gaat over een vrouw en een man die op een eiland stranden. In het begin denken ze er helemaal alleen te zijn, maar uiteindelijk vinden ze een samenleving en integreren ze in hun cultuur, tot ze voor de onvermijdelijke keus worden gesteld om daar te blijven of terug te keren naar hun oude leven. Ik weet zeker dat het een groot succes wordt. Niet alléén omdat ik de hoofdrol speel, maar kwaad kan het niet.

‘Ik heb er zin in,’ glimlach ik. ‘Gisteren heb ik het script ontvangen, ik ga het zo snel mogelijk doorlezen.’

‘Nou, bereid je voor. Het is een dramatisch verhaal. Het wordt fantastisch om het tot leven te laten komen op het witte doek.’

Naast een van de hoofdrolspelers is Luke voor dit project ook een van de producenten. Hij zit al een tijdje in het vak en wil duidelijk werken aan nieuwe vaardigheden.

‘Het enige waar we nog mee bezig zijn is de financiering. Het grootste deel is rond, maar om het echt geweldig te maken hebben we meer nodig, dus we zijn nog op zoek naar lastminute-investeerders.’

‘Ach, noem mijn naam een paar keer en ze staan in de rij,’ glimlach ik arrogant, waarop Luke hoofdschuddend grijnst.

Op dat moment betreedt een oudere man het podium onder begeleiding van luid applaus en ik vermoed dat hij voorzitter van het bestuur van het ziekenhuis is. Hij geeft een korte introductie, waarna er een spreker volgt, ongetwijfeld bedoeld om ons allen te inspireren. Zodat we meer doneren, natuurlijk. Hij heeft het over een meisje van vijf wier leven voorgoed veranderde toen ze leukemie kreeg. Het verhaal wekt zelfs mijn sympathie. Op het moment dat ze een foto van haar op het scherm projecteren, trekt het bloed uit mijn gezicht weg. Ik weet dat ze het niet is, want ze is nooit ziek geweest en ze is veel ouder dan het meisje in het verhaal, maar toch… ze doet me aan haar denken en ik ben meteen van mijn à propos. Onrustig schuif ik heen en weer op de stoel, terwijl ik actief probeer niet aan haar te denken, maar dat lukt pas als de foto verdwijnt, de zaal applaudisseert terwijl de voorzitter van het bestuur het podium verlaat. Na de spreker volgt een van de artsen, die wat anekdotes vertelt waar ik als een boer met kiespijn om mee lach en als de voorzitter weer terug is, bedankt hij iedereen hartelijk voor hun komst en de reeds gedane donaties. Nadat hij uitgesproken is, verschijnen er tientallen obers om de eerste gang te serveren. Nog anderhalf uur voordat mijn taak hier erop zit.

Als je me volgt op social media heb je het wellicht al gezien: in augustus ging ik op vakantie naar het mooie Schotland. Het was ons eerste bezoek aan het land van doedelzakken en haggis en zeker voor herhaling vatbaar. Voor wie het boeit: een kort verslagje. Voor wie het niet boeit: daag!

Edinburgh

Edinburgh is niet alleen een heel mooie maar ook een heel gezellige stad. Er hangt gewoon een superpositieve vibe en het voelt helemaal niet zo grootstad-achtig aan, terwijl het toch bruist van leven, geschiedenis en cultuur. We waren toevallig daar tijdens Fringe Festival waardoor er extra veel street performers en zo waren – dat speelde natuurlijk ook wel een beetje mee in onze ervaring van de stad. Alleszins zou ik er zeker nog een keertje naar terug willen gaan! Er valt nog zoveel te doen dat we nu niet in onze korte trip gepropt kregen. Ook voor Harry Potter-fans is het echt een topstad. In de luchthaven was zelfs een hele HP-shop!

The Real Mary King’s Close

Geen catchy naam (ik moet altijd vijf minuten nadenken over de woordvolgorde, haha), wel een leuke attractie. Hier gingen we ‘s avonds laat met een gids in period clothing op pad in een ondergronds stratennetwerk. Vroeger was het gewoon open, maar toen hebben ze er een gebouw op gebouwd (logica?) en dat zorgt voor een speciale, ingesloten sfeer. Beetje spooky, maar ook heel interessant naar lokale geschiedenis toe. Zeker een aanrader!

Edinburgh Dungeon

Na de dungeons van York en London is dit al de derde die we bezoeken. Dat we fan zijn van dit concept mag dus duidelijk zijn. Voor wie het niet kent: de Dungeon is een attractie die interactieve historical re-enactments verzoent met humor en horror. Je wordt met een groepje door verschillende kamers geleid en acteurs doen er alles aan je te doen schrikken én lachen. Leerrijk en gewoon heel erg leuk voor iedereen die wel houdt van een beetje griezelen. Bascially is het hier gewoon elk seizoen Halloween. En ik heb ZO veel respect voor de (veelal erg jonge) acteurs die hier het beste van zichzelf geven.

Edinburgh Castle – guided tour

Natuurlijk is Edinburgh Castle bezoeken een must voor iedereen die afzakt naar de Schotse hoofdstad. Wij kozen voor een gegidste rondleiding via Sandemans. Die was er interessant en goed gebracht door onze (grappig genoeg Canadese) gids. Wel vonden we het jammer dat we niet langer konden blijven, want na de tour hadden we niet meer zoveel tijd alvorens we moesten vertrekken naar het volgende onderdeel van onze reis. Bezoek je dus het kasteel, dan kan je er gerust een hele dag voor uitrekken! Een drietal uur zoals wij hadden voorzien was echtttttt niet genoeg. Reden om nog eens terug te gaan, dus!

Highlands

Na een flitsbezoek aan Edinburgh reden we door naar ons tweede hotel in de Highlands. Da’s zo’n 3 à 4 uur rijden, maar vanwege de vele tussenstops om foto’s te nemen werd het al snel 5 à 6 uur. Op de heenweg namen we de korte weg (A9), op de terugweg de lange weg (A82). Die tweede was qua natuur veel indrukwekkender, waardoor we om de haverklap moesten stoppen om het uitzicht vast te leggen op de gevoelige plaat. Hoge bergen, watervallen, knalgroene vergezichten en meren die glanzen als een spiegel … Hier heb je het allemaal. Het was er flink winderig, maar we hadden tussen de buien door ook mooie zonnige periodes. Een perfecte mix van het typisch Schotse weer dus.

Loch Ness

De exhibition in het Loch Ness Visitor Centre vond ik persoonlijk een beetje tegenvallen. Er leek geen enkele update meer gedaan te zijn sinds de jaren negentig en dat zorgde voor een nogal gedateerde beleving. Als grote Nessie-fan (naamgenoot!) was dat dus wel een beetje jammer, maar het boottochtje op het loch maakte veel goed. Hier kreeg je ook de info van de expo dus als je niet zo houdt van tentoonstellingen kan je die prima skippen en alleen de boottocht doen. We maakten uiteraard van de gelegenheid gebruik om souvenirs te kopen. Heel. Veel. Souvenirs.

Inverness

Inverness is de grootste stad van de Highlands en lag op zo’n 40 minuutjes van ons hotel in Foyers (aan Loch Ness zelf). Persoonlijk vond ik het niet echt de moeite waard. Waar Edinburgh echt een stad met een ziel en een fijne vibe was, vond ik Inverness nogal doorsnee, met veel duidelijkere grootstadproblemen zoals armoede, openbare dronkenschap en nukkige locals. Onze ervaring hier was natuurlijk maar een momentopname van een paar uur, dus het kan best dat Inverness op een ander moment of net wat andere plekken veel gezelliger is, maar het was wat mij betreft gewoon vergelijkbaar met Hasselt of zo. Heel gewoontjes.

Conclusie?

Onze Schotland-trip was dus een ‘Schot’ in de roos (hahahahaha PUNS) en had er gerust wekenlang kunnen spenderen. Maar gezien onze lieve kat Maple thuis op ons wachtte, werd het een mini-roadtrip met slechts 4 overnachtingen. Op die tijd hebben we dankzij een rigoureuze planning wel heel veel gezien gekregen. Oh ja, en het rijden aan de andere kant van de weg viel goed mee (althans volgens mijn man want ik heb natuurlijk geen rijbewijs ;-)). Vooral in de Highlands kan je veelal rustig rijden, enkel in de stad was het soms spannend. Maar de huurauto heeft het overleeft zonder een krasje, en wij ook, so I call that a succes!

Ben jij al in Schotland geweest of staat het nog op je travel bucketlist?

Lezers zijn eigenlijk een beetje introverte ontdekkingsreizigers. We snakken ernaar telkens nieuwe fictieve werelden te ontdekken, maar evenzeer zijn we altijd op zoek naar ‘the next big thing’ qua publicaties én schrijvers. Je wilt natuurlijk de ene na de andere kersverse en gehypte debuutauteur leren kennen, want misschien wordt hij/zij wel je nieuwe favoriet.