Een vrolijke cover en een titel met het woord ‘positive’ erin: dit zou vast wel een leuke non-fictie read worden om me te helpen mijn thirties te starten met een goede mindset rondom mijn fysieke verschijning.
Haha. Not.
Body Positive Power was echt niet wat ik ervan verwacht had. Ten eerste had ik visueel prikkelende content verwacht. Als beelddenker had ik dolgraag mooie kleurenfoto’s van de instawaardige BodyPosiPanda gezien om de vastgeroeste schoonheidsidealen waarover de auteur het heeft los te wrikken. Ik was dus best teleurgesteld toen het bleek dat dit boek enkel tekst bevatte. De vormgeving is bovendien ronduit saai, enkel opgeleukt hier en daar wat tekeningetjes, maar die vielen niet bij me in de smaak. Ik vond de naakte cartoonachtige wezens die de pagina’s sporadisch “sierden” persoonlijk nogal wansmakelijk? Hierdoor heb ik echt niet zoiets van ‘Every body is beautiful!’ eerder iets van ‘They’re all equally gross, BIKINI’S FOR NO ONE’.
Je ziet dus dat ik nog niet meteen op de bodypositivitytrein sprong. Oeps? Dit lag vooral aan het feit dat het boek wat mij betreft eerder een rant was: zeer negatief en – voor mij – zeer onrealistisch. Het idee dat elke vrouw crashdiëten doet vind ik nogal belachelijk. Ik ken genoeg vriendinnen die het doen, maar ook minstens evenveel die er nog niet aan zouden denken. Ikzelf val dus in die laatste categorie, waardoor ik me totaal niet aangesproken voelde. De auteur lijkt te veronderstellen dat beïnvloed zijn door de dieetcultuur hetzelfde is als eraan ten onder gaan middels een eetstoornis. Not true. Ja, ik heb me jarenlang enorm slecht in mijn vel gevoeld omdat ik een maatje meer had, maar nee, ik heb nooit zulke extreme dingen gedaan om er iets aan te veranderen. (Luiheid of gezond verstand? The answer is definitely luiheid.)
Hierdoor kreeg ik echt een rotgevoel over mezelf tijdens het lezen van dit boek. Alsof ik niet tot de Normale Vrouwenclub behoorde, of zo? Alsof ik niet genoeg moeite had gedaan om af te vallen? Had ik meer diëten moeten proberen? Blijkbaar is dat immers normaal! Door dit boek te lezen ging ik net veel vaker op de weegschaal staan, omdat ik mijn lakse attitude ten opzichte van mijn gewicht begon te zien als een personal flaw in plaats van een goede eigenschap à la ‘laisser faire’. Fucked up, I know. Ik ben er 100% zeker van dat dit niet de bedoeling van de auteur was, maar op mij als tegendraads persoon had het boek een triggerend effect. Daarom koos ik ervoor te stoppen met lezen op pagina 50.
De rest van het boek heb ik wel doorbladerd. Hier en daar heb ik nog iets gelezen, en er waren zeker stukjes waarbij ik zoiets had van ‘Hmm, interessant, misschien toch verderlezen’. Maar al snel werd er weer gal gespuwd, werd er weer over eetstoornissen gepraat en werd er vooral heel weinig positiviteit verspreid. I’m so confused right now! What’s up with this misleading title? Het ergste van al vond ik nog wel het feit dat de auteur adviseert weegschalen naar de vuilnisemmer te verbannen. Voor mij is een weegschaal een soort van gatekeeper die me een beetje terugduwt zodra het te zeer uit de hand loopt. Momenteel ben ik op mijn zwaarste punt, dus heb ik het nodig soms even dat getal te zien om dat ene koekje te laten staan. En met “ene koekje” bedoel ik dan dus dat ik drie koekjes eet in plaats van vier, haha. Een ongezonde mentaliteit? Dieetcultuur brainwashing? Nee, voor mij is dit echt gewoon heel rationeel: mijn vet bepaalt niet wie ik ben of wat ik kan dragen en doen in het leven, maar mijn vet bepaalt wel voor een deel mijn gezondheid. Beetje in de gaten houden kan dus echt geen kwaad.
Nog erger was die anti-dieet pledge. Wansmakelijk. Dat is gewoon de ene religie (slankheid en diëten) inwisselen voor de andere (body positivity). Volgens mij ben ik te non-conformistisch aangelegd om aan zulke dingen mee te doen. En ook te realistisch. Je mag je unicorns en ‘every body is beautiful’ houden, dan hou ik mijn whatever-attitude met de slogan ‘you don’t have a soul – you are a soul, you have a body’. En gelukkig kan een ziel nooit kampen met overgewicht!
Mijn B.I.E.B. 
Ik heb het boek niet gelezen, maar ik vind de “body positivity” movement ook af en toe gevaarlijk. Kijk, een vrouw (en een man) is niet lelijk, of minder leuk, of minder bijzonder, of minder vrouw, omdat ze een maatje (of een paar) meer heeft. Maar, op het moment dat het echt de gezondheid schaadt en het echt zwaar overgewicht of morbide overgewicht wordt, dan vind ik niet dat we dat maar moeten ophemelen. Want het gevaar schuilt er dan in dat iemand dus ook vindt dat hij of zij er niets aan moet doen.
Body Positivity voor mij is dat je “een koekje minder pakken”, diëten, sporten en aanverwanten niet moet doen voor andere mensen, voor de maatschappij, om door mannen leuk gevonden te worden of om vrouw te zijn. Je moet het doen voor jezelf, om een gezond gewicht te verkrijgen of te handhaven.
Maar dat laatste lijkt soms wel vergeten te worden.
Wauw, amen haha!
Yes, precies dit! Ik heb het boek dus ook geDNF’ed en ook om de reden dat ik me er echt niet beter door ging voelen. Vooral veel negativiteit en daar heb ik echt geen tijd voor of zin in. Wel blijf ik Megan op Instagram volgen, want die volg ik wel met veel plezier. Maar dit boek? Nee, ook niks voor mij!
Daar denk ik net hetzelfde over!