Opgepast: mild spoilers ahead.

Hoge verwachtingen voor mijn eerste Amie Kaufman/Jay Kristoff-boek! Hoewel ik hou van scifi is dit geen boek dat ik zelf zou opgepikt hebben, moest het niet voor de leesclub zijn geweest. De cover is nochtans mooi (paars <3) maar de achterflap klonk me iets te cliché. Uiteindelijk was het ook een vrij standaard YA-verhaal met niet al te veel originele elementen. Vooral de combo van een gemaskerd bal/heist en het “doen alsof we kussen als excuus voor waarom we in deze kamer zijn” vond ik enorm afgezaagd.

Door de vele perspectieven van het boek duurde het bovendien erg lang eer ik erin zat. Wel zijn de perspectieven zeer goed uitgevoerd, want ze hebben elk echt hun eigen stem. Dat is iets waar niet veel auteurs in slagen, dus kudos! Enkel Scarlett vond ik enorm irritant. Dat ze zo cocky deed in de narratives van anderen snap ik best, zeker gezien haar rol, maar wanneer je dan las uit haar eigen gedachten dacht ze nog steeds de hele tijd van zichzelf dat ze de knapste, geweldigste persoon ever was? Weird, zeker aangezien er niet echt gehint werd naar een origin story die dit verklaart. Pas naar het einde toe begon ik haar een beetje oké te vinden.

Het allerirritantste aan dit boek echter waren de tussenstukjes van Magellan. ZO. VEEL. HAAT. Echt waar ik voel zeer zelden woede tijdens het lezen, maar dit was zo irritant geschreven dat ik mijn oogrollen niet kon onderdrukken. Jammer! Toch heb ik het boek op de valreep nog vier sterretjes gegeven op Goodreads (eigenlijk dus 3,5 afgerond naar boven) omdat ik het einde wel heel leuk vond. Vanaf ze op de planeet zitten deed het me denken aan Annihilation en die vibe was echt helemaal mijn ding. Als die hele heist er niet had tussengezeten, Scarlett wat minder arrogant was en Magellan EEN VURIGE DOOD STIERF LIEFST OP PAGINA TWEE was dit een erg fijn boek geweest. Nu is het gewoon prima, gewoon vermakelijk. Entertainment, maar meer ook niet!