Ken jij Sanne Hillemans al? Deze ambitieuze ‘self-made author’ is niet alleen mede-organisator van de Indie Awards, ze heeft na de Circus Cesaria-duologie ook weer een nieuw boek in de steigers: De Actrice in Mij! Van dit verhaal sprak de achterflaptekst me meteen aan, dus meedoen aan de blogtour om deze schrijfster van eigen bodem in de spotlights te zetten doe ik maar al te graag. En we mogen zelfs een tipje van de sluier oplichten met een freebiehoofdstuk! Begin met lezen op Veronique’s Boekenhoekje en ga hieronder verder …

——

Een kwartier later complimenteer ik de visagiste met haar werk. Voorzichtig duw ik in mijn blonde krullen en ik glimlach naar mijn spiegelbeeld zoals ik glimlach naar de camera’s. Precies op tijd komen we aan op de set van het tv-programma waar het interview is. Ik sta nog maar net achter de schermen als Louise, de presentatrice, me aankondigt.

‘Bijna sinds de start van haar carrière heeft ze de hoofdrol gespeeld in elke film waar haar naam aan verbonden is, ze heeft samengewerkt met de grootste acteurs in de branche, meerdere awards gewonnen, maar bovenal heeft ze onze harten veroverd. En, ze lijkt nog lang niet klaar te zijn. Alstublieft, verwelkom Lindsey Lanning, dames en heren.’

De openschuivende deuren geven me toegang tot de set en onmiddellijk plak ik een stralende glimlach op mijn gezicht. Ik zwaai amicaal naar het applaudisserende publiek en de warmte van de spotlights op mijn huid laat een rode blos verschijnen, verstopt achter de dikke laag make-up. Terwijl ik naar de presentatrice loop, wijs ik naar iemand in het publiek en zwaai, alsof er een bekende van me zit. Het meisje dat mijn slachtoffer is geworden bloost opgewonden, terwijl haar vrienden haar vragend aankijken. Ze lijken niet te begrijpen dat het schijn is. Dat dit alles schijn is.

Als ik Louise begroet, nodigt ze me uit te gaan zitten. De set is vrij standaard: een divan voor de gasten, een comfortabele stoel voor de gastvrouw, en een heleboel decoratie. Met mijn benen over elkaar geslagen kijk ik haar afwachtend aan, terwijl het applaus langzaam wegsterft. Haar rode haar is duidelijk geverfd en van dichtbij kan ik de oneffenheden op haar huid zien, die verborgen worden door de make-up.

‘Wat fantastisch dat je ons kon vergezellen vandaag.’

‘Louise, je weet dat ik jouw programma een van de leukste vind om te bezoeken. Je mag me altijd bellen als je verlegen zit om een gast.’ Ik grinnik inwendig om de leugen. Ik weet dat ze maanden hebben geprobeerd me te boeken voor hun show, maar mijn agenda biedt weinig speling en dit is geen programma dat volgens Renée prioriteit heeft.

‘Altijd leuk je te zien,’ glimlacht Louise, iets te breed. ‘Vertel eens, Lindsey. Je hebt je in zo’n ontzettend korte periode naar de top gewerkt. Hoe voel je je nu?’

‘Ik weet het,’ zucht ik met een dromerige glimlach. ‘Het is heerlijk. Ik mag de hele dag doen waar ik van houd en ik werk samen met een aantal van de meest getalenteerde mensen die op het witte doek verschijnen. Het is een cliché, maar het is waar. Wat een zegen om van je hobby je beroep te maken.’

Ze knipoogt. ‘Daar weet ik alles van.’

Dit irriteert me. De mensen thuis kijken niet om te horen over haar leven, ze willen meer weten over mij. Hoewel ze alleen te weten komen wat ik wil dat ze weten en alleen zien wat ik ze wil laten zien, wil ik wel dat de aandacht volledig op mij is gevestigd. Dat is toch niet te veel gevraagd?

‘Uiteindelijk zijn het vooral de fans die ik zo ontzettend dankbaar ben,’ voeg ik eraan toe. ‘Zonder jullie zou mijn leven niet hetzelfde zijn, dus dank jullie wel!’

Ik richt me bij dat laatste tot het publiek en mijn woorden worden ontvangen met een luid applaus. Even voel ik me gevleid, maar als ik iemands blik naar de zijkant van het podium zie flitsen, weet ik dat ze slechts applaudisseren vanwege een oplichtend bordje dat zegt dat ze dat mogen – moeten – doen.

‘Je laatste project, Six, heeft een recordbedrag opgehaald in de eerste week na de première,’ vertelt Louise me, alsof ik daar nog niet van op de hoogte was. Ik knik, wetend dat ze het zegt om het publiek te informeren.

‘En dat is ook niet zo verwonderlijk, want de film is werkelijk indrukwekkend. Hoe was het om samen te werken met Gerard Johnson?’

‘Ik zal je vertellen, het was elke dag één groot feest op de set. We hebben zo’n lol gehad! En weet je, het is toch elke keer alsof je er een nieuwe familie bij krijgt. Je werkt een paar maanden zo intensief samen en dat geldt zeker bij een film met zulke… intieme scènes.’

Ik kijk weg alsof ik het gênant vind om het erover te hebben en ik weet dat ik het publiek op het puntje van hun stoel heb. De geruchten over Gerard en mij doen al weken de ronde, maar we hebben ze nooit ontkend of bevestigd.

‘Gerard was zo lief voor me. Ook buiten het filmen hebben we enorm veel lol met elkaar gehad.’ Opnieuw een onschuldige leugen. Gerard is de meest arrogante player die ik ooit heb ontmoet. In alle eerlijkheid heeft dat me er niet van weerhouden met hem naar bed te gaan, want die afleiding heb ik nodig na het filmen, maar meer dan een werkrelatie was het niet.

‘En als je zegt “enorm veel lol”…?’ probeert Louise te hinten naar een romantische relatie. Mijn PR-manager, Karen, heeft me destijds verteld dat het in mijn voordeel zou zijn om met hem geassocieerd te worden, dus we zijn een paar keer uit eten geweest bij restaurants waar we gefotografeerd konden worden. Dat is hoe de geruchten ontstaan zijn. Het waren de langste avonden van mijn leven, maar ik ben bereid vrij veel te doen voor mijn carrière.

‘Leuke poging,’ glimlach ik kuis. ‘Maar wat er tussen Gerard en mij is, is… persoonlijk.’ Ik wend mijn blik opnieuw af.  ‘Ik ben niet het type dat mijn liefdesleven aan de grote klok hangt.’

En dat is maar goed ook. Anders wist de hele wereld dat ik met half Hollywood naar bed ben geweest.

 

‘Ik wil geen interviews meer met lompe Louise,’ kaart ik aan zodra de limousine begint te rijden, op weg naar het hotel waar het benefietdiner plaatsvindt. ‘Ze irriteert me.’

Renée zit naast me en is op haar tablet aan het werk. Zo nu en dan stelt ze me wat vragen om mijn rooster voor morgen vast te stellen.

‘Prima,’ zegt ze. ‘Het is een verschrikkelijk programma, je weet wat ik ervan vind. Maar we hadden een gaatje in je rooster en ze spreken een unieke doelgroep aan, die mogelijk nieuw bereik biedt.’

‘Maar dit was genoeg?’

Ze knikt en richt zich weer op haar tablet. Los Angeles schiet aan ons voorbij en door het raam zie ik de wereld passeren. Om me heen is het stil. Mijn ogen flitsen naar het tasje met mijn telefoon. Ik wil hem een bericht sturen. Ik wil hem de vraag stellen die ik al maanden, al jaren, regelmatig stel, maar ik houd me in. Niet nu. Niet hier.

‘Waarom ga ik ook alweer naar dit doodsaaie diner?’ vraag ik om mezelf af te leiden.

‘Lindsey,’ zucht Renée, zonder op te kijken van het scherm. ‘We hebben het hierover gehad. We sturen straks een tweet over hoe geweldig je het had bij het diner van dit fantastisch goede doel en je hebt er weer een paar duizend volgers bij. Daarnaast win je het respect van de mensen die je al volgen. We willen dat het publiek je leuk vindt.’

Ze zegt het alsof ze dat niet zouden doen als ze me zouden kennen en dat staat me tegen, maar ik ga er niet tegenin. Ze heeft ongetwijfeld gelijk. Ik ben geen aardig persoon meer.

‘Het is maar tweeënhalf uur van je leven, je kunt het,’ zegt ze met een quasi-bemoedigende zucht.

 

De limousine stopt voor het hotel en ik wacht geduldig tot de deur voor me wordt opengedaan.

‘Ik zie je morgen, Renée.’ Zodra ik uitstap, richt de zwerm paparazzi hun camera’s op me; ze vormen een obstakel tussen mij en de ingang. Ik glimlach breed en laat ze hun foto’s maken. Hier en daar beantwoord ik een vraag en ondertussen loodsen twee bodyguards me veilig richting de ingang. Zodra ik de drempel over ben, haal ik diep adem en pak een glas champagne van het dienblad dat een van de verwelkomende bedienden draagt. Mijn hart klopt nog steeds in mijn keel.

Het blijft spannend, om zo langs een groep mensen te lopen die luidruchtig om je aandacht vraagt. Iedereen roept mijn naam en wil een foto of een beantwoorde vraag. Hoewel ik weet dat ik nooit iedereen kan plezieren, doe ik altijd mijn best. Een foto van mij kan de carrière van een fotograaf maken of breken en ik heb geen redenen om carrières te breken.

Na een grote slok champagne loop ik door naar de eetzaal. Het is niet de eerste keer dat ik hier naar een evenement ga, maar elke keer ziet de eetzaal er weer compleet anders uit. Dit keer is de aankleding klassiek, met veel wit en gouden tinten. Ze hebben hier duidelijk hun best voor gedaan.

Op zoek naar mijn naamkaartje struin ik langs de vele tafels, terwijl ik hier en daar wat mensen groet die ik ken van gezicht. De tafel waar ik het kaartje uiteindelijk zie staan, staat midden in de ruimte en er zitten al twee mensen. Ik ken ze niet en stel me voor, maar vergeet hun namen zodra ze genoemd zijn. Gelukkig kan ik spieken op de naamkaartjes. Als ik plaatsneem, valt mijn oog op de naam van de persoon voor wie de plek naast me is gereserveerd. Godzijdank, iemand die ik ken. Zoekend kijk ik rond en zie hem net mijn kant op komen. Glimlachend sta ik op om hem te begroeten.

‘Luke.’

‘Lindsey, wat leuk je hier te treffen. Hoe is het?’ vraagt hij, terwijl hij mijn stoel voor me aanschuift en naast me komt zitten. Zijn lichte haren zijn achterover gekamd en hij draagt zijn pak nonchalant, zonder stropdas en met de bovenste knoopjes van zijn overhemd los.

‘Het gaat uitstekend. En met jou?’

‘Goed. Ik ben momenteel een klus aan het afronden, zodat ik me straks volledig kan focussen op het nieuwe project waar we volgende maand mee beginnen,’ vertelt hij me. Hij heeft het over een onafhankelijke film, gebaseerd op een boek dat al twee jaar in alle bestsellerlijsten staat. Het gaat over een vrouw en een man die op een eiland stranden. In het begin denken ze er helemaal alleen te zijn, maar uiteindelijk vinden ze een samenleving en integreren ze in hun cultuur, tot ze voor de onvermijdelijke keus worden gesteld om daar te blijven of terug te keren naar hun oude leven. Ik weet zeker dat het een groot succes wordt. Niet alléén omdat ik de hoofdrol speel, maar kwaad kan het niet.

‘Ik heb er zin in,’ glimlach ik. ‘Gisteren heb ik het script ontvangen, ik ga het zo snel mogelijk doorlezen.’

‘Nou, bereid je voor. Het is een dramatisch verhaal. Het wordt fantastisch om het tot leven te laten komen op het witte doek.’

Naast een van de hoofdrolspelers is Luke voor dit project ook een van de producenten. Hij zit al een tijdje in het vak en wil duidelijk werken aan nieuwe vaardigheden.

‘Het enige waar we nog mee bezig zijn is de financiering. Het grootste deel is rond, maar om het echt geweldig te maken hebben we meer nodig, dus we zijn nog op zoek naar lastminute-investeerders.’

‘Ach, noem mijn naam een paar keer en ze staan in de rij,’ glimlach ik arrogant, waarop Luke hoofdschuddend grijnst.

Op dat moment betreedt een oudere man het podium onder begeleiding van luid applaus en ik vermoed dat hij voorzitter van het bestuur van het ziekenhuis is. Hij geeft een korte introductie, waarna er een spreker volgt, ongetwijfeld bedoeld om ons allen te inspireren. Zodat we meer doneren, natuurlijk. Hij heeft het over een meisje van vijf wier leven voorgoed veranderde toen ze leukemie kreeg. Het verhaal wekt zelfs mijn sympathie. Op het moment dat ze een foto van haar op het scherm projecteren, trekt het bloed uit mijn gezicht weg. Ik weet dat ze het niet is, want ze is nooit ziek geweest en ze is veel ouder dan het meisje in het verhaal, maar toch… ze doet me aan haar denken en ik ben meteen van mijn à propos. Onrustig schuif ik heen en weer op de stoel, terwijl ik actief probeer niet aan haar te denken, maar dat lukt pas als de foto verdwijnt, de zaal applaudisseert terwijl de voorzitter van het bestuur het podium verlaat. Na de spreker volgt een van de artsen, die wat anekdotes vertelt waar ik als een boer met kiespijn om mee lach en als de voorzitter weer terug is, bedankt hij iedereen hartelijk voor hun komst en de reeds gedane donaties. Nadat hij uitgesproken is, verschijnen er tientallen obers om de eerste gang te serveren. Nog anderhalf uur voordat mijn taak hier erop zit.