* Kwestie van niemand te spoilen, heb ik het adjectief in de titel vervangen door sterretjes. Raad gerust welk bijvoeglijk naamwoord jij denkt dat het is in de comments! *

Even een korte timeline: op 16/12 eindigde mijn Twitter-ban, op 21/12 werd ik gespoiled voor The Rise of Skywalker op datzelfde socialmediakanaal (friendly reminder dat je volgers het ook zien als je spoilers liket, zelfs als je ze niet retweet) en op 23/12 ging ik ‘m dan uiteindelijk zelf kijken. Je snapt dat ik mezelf de rest van mijn leven ga kwellen om het feit dat ik die stomme Twitter-ban niet gewoon een weekje verlengd had, want honestly, I should have known. Maar ja, ik wilde even delen dat ik de schrijfwedstrijd van Hebban gewonnen had (yay!)en alzo kwamen de spoilers in mijn vizier. Huilen. Soit, over naar de onthulling van het titeladjectief:

Star Wars – The Rise of Skywalker was de meest ROMANTISCHE film van het jaar. 

Jep, die had je niet verwacht, hé? Tenzij je dezelfde smaak in liefdesverhalen hebt als ik, natuurlijk. Give me an intergalactic slow burn and I’m a happy girl. Anakin en Padmé? Nope (dat leeftijdsverschil heeft me toch altijd een beetje een icky gevoel gegeven, zelfs al vind ik Padmé awesome). Leia en Han? Meh (ze hebben wel een leuke dynamiek hoor, maar echt episch vond ik het niet – wellicht ook vanwege de ouderdom van de films en mijn leeftijd toen ik ze het eerst zag). Rey en Ben? FUCK YES. Ik shipte hen al vanaf de eerste film en in dit derde deel kreeg ik wat dat betreft zeker waar voor mijn geld … tot op een zeker punt. Als je de film al gezien hebt – wat ik hoop dat het geval is aangezien je hier zo dadelijk serieuze spoilers gaat lezen – snap je dus wel dat ik de cinema behoorlijk heartbroken verliet. Zelfs al had Twitter al voor me gespoiled dat Ben doodging. Ascended. Whatever, he ded.

Zucht. De connectie tussen Rey en Ben vond ik zo mooi en was zo fantastisch in beeld gebracht … Hoe ze die light saber doorgaven bijvoorbeeld was ZO BAD ASS. De visuele narrative hierrond is echt een van mijn favorieten in eender welke film ever. Ook een applausje voor de acteurs die dit koppel echt fenomenaal hebben weten neerzetten. Adam Driver is misschien niet de meest sexy acteur puur op esthetisch vlak (voor mij persoonlijk), maar qua acteertalent (en jongens, DIE STEM) overklast hij 99% van de Hollywood-hunks. Ik ben alleszins fan geworden. Wat zijn personage betreft, tja, als een vriendin nu zou afkomen met een verhaal à la: “Ik ben aan het daten met een man die een soort nazileger aanstuurt en hij heeft zijn vader vermoord en zo maar HIJ IS HEUS HEEL AARDIG” dan zou ik uiteraard een interventie plannen. Maar in het Star Wars-universum werkt het gewoon. Ze waren soulmaaaaates en ik ben zo hard in de rouw om het Jedi-power couple dat ze hadden kunnen vormen. Ze hadden echt wel iets langer gelukkig zijn verdiend dan die ene seconde waarop Ben lachte (be still my fangirl heart).

Inmiddels vraag je je misschien af wat het nut is van deze blogpost. Eerlijk antwoord: een echte recensie is dit obviously niet, ik wilde gewoon even weeklagen over mijn gebroken fangirlhartje. Maar oké, het is wel gewoon mooi en waardevol en indrukwekkend als een film je zoveel emoties geeft, zelfs al zijn ze WOEDE/VERDRIET in all caps. The Rise of Skywalker was zeker een waardige afsluiter van de derde trilogie met veel humor, veel knipoogjes naar alle andere films en veel emotionele momentjes. Mijn favoriet, buiten het ReyBen-ship om? “Dad … (I love you)” – “I know.” ❤

Oké dan ga ik nu weer even wenen, bye.