Deel 1 bekoorde me hart en ziel, deel 2 was een beetje saai maar nog altijd van zo’n hoog niveau dat je niet anders kan dan bewondering opbrengen, en deel 3 was een combinatie van beide maar neigend naar de magie die ik voelde bij A Discovery of Witches! Soms genoot ik van elke letter (vooral in het begin: zo leuk om terug bij deze personages te zijn!), maar soms was het ook echt wel even een opgave om verder te lezen en snakte ik naar iets luchtigers. Toen ik laatste letter gelezen had, was dat dan ook eerder met opluchting dan met droefheid dat ik nu afscheid moet nemen van Diana, Matthew, Ysabeau, Gallowglass en co!

De plottwist met Gallowglass vond ik wel een beetje spijtig … Dit deed afbreuk aan de personages en had wat mij betreft niet gemoeten, want Gallowglass is zo leuk en nou ja, ik ga niets spoilen, maar het was onnodig. Heel tof dat een personage uit deel 2 een onverwachte terugkeer maakt (opnieuw zal ik niet spoilen wie) want dat bracht toch wel het beste naar boven in de hoofdpersonages. Het blijft me een wonder hoe de auteur alle puzzelstukjes zo mooi in elkaar kan passen. Elk personage is ook écht een persoon. Ze zijn zo complex en ze springen echt van de pagina’s af! Zelden zie je zo well-rounded en levendige personages in een boek als in de All Souls Trilogy.

Het einde was best leuk, maar nu niet dat ik een potje heb zitten janken of zo. Ergens wel jammer, want een epische trilogie die me zo veel feels heeft bezorgd zou in de finale toch ook ergens mogen barsten van de emoties. Dat voelde ik niet 100%, maar misschien ook omdat ik me wat heb moeten haasten om het nog voor het einde van het jaar uit te lezen. Eigenlijk wordt alles heel rationeel afgerond. Dat verwachtte ik ook wel van de auteur.

Tja, wat kan ik hier nog meer over zeggen? Ik vind het geen makkelijk boek om te recenseren. Het is geweldig en I love de personages, maar anderzijds ben ik nu toch wel heeeel blij dat ik weer terug kan naar YA die iets lichter verteerbaar is 🙂