Heel wat boeken claimen een aanrader te zijn voor fans van The Hunger Games, maar slechts een handjevol maken het waar. De reden daarvoor lijkt mij dat ze die aanbeveling baseren op het feit dat het verhaal dan iets is à la “Een zeventienjarig meisje dat is opgegroeid in armoede moet testen ondergaan en/of vechten tot de dood en zet de onderdrukkende elite een hak waardoor ze rebellenleidster/gezicht van de revolutie wordt.”  Ja ja, bla bla. Maar waar ze absoluut geen rekening lijken te houden is het niveau van de schrijfstijl en de emotionele ontwikkeling die het hoofdpersonage doorloopt. Welnu, gebaseerd op mijn maatstaven van worthiness, is Glass Sword een boek dat wél Hunger Games niveau haalt! Ik durf zelfs bijna zeggen dat het THG zou kunnen overtreffen …

Glass Sword is natuurlijk het vervolg op Red Queen, een boek dat ik al prompt tot klassieker bombardeerde toen ik het begin dit jaar las. Glass Sword is zo mogelijk nog beter! Doordat ik inmiddels een betere band met de personages had, genoot ik er nog meer van. De rauwe dieptes van Mare’s psychologische ontwikkeling deden me duizelen en de manier waarop auteur Victoria Aveyard met woorden goochelt moet haast wel een ‘newblood ability’ zijn. Het boek hield me helemaal in z’n greep gedurende de vele uurtjes die ik op het openbaar vervoer spendeerde in de week dat ik ‘m las. De subtiele romantiek (die echt miniem is hoor, voor zij die daarop afknappen) verscheurde mijn lezershartje als een meute wilde wolven, want fuck, CAL! Ik ben dus Team Cal, moest het nog niet duidelijk zijn, en voor de mensen die zich daar dan weer aan storen: ja ik kies altijd een team, oké? Cal is één van de leukste mannelijke hoofdpersonages die ik de laatste jaren heb mogen ontmoeten. Ik kijk er dan ook waanzinnig naar uit om hem nog beter te leren kennen in deel drie. Please please please Victoria Aveyard, stel me niet teleur!

Oké, wat wil ik nog over dit boek kwijt … Somehow zijn mijn fangirlrecensies altijd warriger dan mijn kritische recensies. Ohja, haha dat het eerste zinnetje van de Acknowledgements me echt heeft doen lachen! Zo zaten er hier en daar wel nog wat meer glimlachmomentjes in verwerkt, want om de vergelijking met THG door te trekken had Mare naar mijn gevoel nog wel iets meer gevoel voor humor dan Katniss – al moet ik toegeven dat het al jaren geleden is dat ik die boeken nog las, dus don’t shoot me als ik vergeten ben dat Katniss ook grappig was omdat haar filmversie mijn boekbeeld van haar heeft verpest.

Verder vind ik Mare’s duistere kantje heel realitisch en daardoor zeker niet unlikeable. Ze worstelt op een zeer begrijpbare manier met haar daden en dat wist ik wel te appreciëren. Want ja, dit boek zit propvol actie, nieuwe personages, oorlogshorror en een ienieminiklein liefdesdriehoekje, maar voor mij is het toch vooral dankzij de psychologische evolutie van het hoofdpersonage dat dit boek met kop en schouders boven de concurrentie uit steekt. Een boek met een prachtige schrijfstijl, goed uitgewerkt verhaal en herkenbare YA-elementen waar we allemaal graag van smullen: dit boek is zeker één van mijn favorieten van 2016 en heeft me op geen enkel vlak teleurgesteld! Aanrader van formaat.