Vorige week nam ik Onder de Maan uit de boekenkast. Hoewel ik niet zo’n fan ben van urban fantasy zoals dat genre wordt gedefinieerd door De Fontein (die uitgeverij heeft daar immers nogal een specifieke visie op) had ik gewoon zin in een weerwolvenboek en mocht het best wel wat meer volwassen zijn. Gelukkig had ik dit eerste boek uit de Mercy Thompson-reeks nog liggen nadat ik het ooit eens gewonnen had door een enquête van de uitgeverij in te vullen. Ik had er niet direct hoge verwachtingen van nadat ik geen fan ben van de andere gelijkaardige boeken uit dit fonds, maar het leek me even precies waar ik zin in had!

Maar tja, het is me nu toch echt wel 100% duidelijk dat dit type (new) adult urban fantasy niet mijn ding is. Ik vond het wel een stuk leuker dan Rode Letters & Zwarte Veren van Anne Bishop qua verhaal en personages dan, maar qua duidelijkheid en uitwerking van het plot moet Onder de Maan dan weer zwaar onderdoen. Hallelujah wat een chaos!

Het gaat verhaaltechnisch (niet dat ik daar nu zo veel van ken, maar toch – dit viel me op) eigenlijk al meteen mis in de zin van dat de drijfveer van het hele boek is dat er naar een personage op zoek gegaan wordt en dat een andere sterft, maar dat zijn beide personages waar je geen zier om geeft. Hierdoor ben je totaal niet emotioneel betrokken bij de missie en kan het je dus eigenlijk geen ene moer schelen of ze het mysterie nu ontrafelen en de gekidnapte persoon terugvinden of niet. Had héél kort en makkelijk opgelost kunnen worden door gewoon één hoofdstukje toe te voegen waarin we hen beter leren kennen.

Maar het allergrootste probleem dat ik had met dit boek? De absurd veel personages! Ik moest vaak echt een zin drie keer lezen om te analyseren welke mannen er nu allemaal in aan bod komen en wat hun rol was in het plot. Adam, Warren, Bryan, Kyle, Samuel, Bran, Stefan, Darryl, Gerry, David, Zee, Tad, Mac, Jesse, (een meisje overigens, die Jesse, maar HAHA LATEN WE HAAR EEN UNISEKS NAAM GEVEN DAN IS ALLES NOG VERWARRENDER!) … Ik werd er bij momenten echt hoorndol van en nu hou ik me nog in met het vloeken want grrr. Op het einde duikt een personage terug op die letterlijk alleen in het eerste hoofdstuk voorkwam en ik wou het boek gewoon uit het raam smijten AAAAARGH WIE THE F*CK IS TONY OOK ALWEER AH OKE HIJ DUS MAAR AAAAARGH WAT DOET DIT ERTOE NIKS NIKS NIKS NIKS NIKS!

Oké, euh sorry. Moving on! Mercy’s familiebanden en –geschiedenis is daar bovenop ook zo verschrikkelijk complex – nodeloos bovendien, want heeft weinig met het verhaal te maken – dat ik het op een bepaald moment gewoon opgaf om dat aspect tot me te laten doordringen. Ook springt de auteur zeer veel van de hak op de tak. Soms dacht ik echt dat ik iets gemist had en ging ik teruglezen, maar nope, ik had het wel degelijk goed gelezen: het hield gewoon geen steek.

Op een bepaald moment ging ik de zinnen zo lezen: “Een man die wellicht een weerwolf is zegt dat een andere man die wellicht ook een weerwolf is iets gedaan heeft tegen of met een andere man die hoogstwaarschijnlijk (je raadt het al) een weerwolf is, maar pas op voor die andere weerwolf want die man werkt samen met weerwolf nummer 264 en denkt nochtans dat hij weerwolf XYZ echt kan vertrouwen. Een vrouwelijke coyote heeft daar een mening over.” Ik werd er immers te gefrustreerd door om elke keer de zinnen te ontleden en dan ook nog eens de juiste naam aan het juiste mannelijke weerwolfachtige personage te moeten koppelen.

Het hoofdpersonage is zeker wel origineel en complex, maar wat mij betreft dan weer wat te veel van het goede waardoor ik absoluut geen vat op haar kreeg. Ze is automonteur, oké. Maar ze heeft geschiedenis gestudeerd? En ze doet gevechtssport. Cupcakes bakken, tattoos … Oké. Nou ja. Wie ben je eigenlijk? Soms had ik het gevoel dat ze een beetje alle kanten op schoot. Vaak zijn haar reacties wel realistisch en down to earth (ze is geen bad ass, maar ook geen doetje) maar voor mij was dit toch zo’n beetje van “net niet”.

Wat ik wel leuk vond aan dit boek was de wereldopbouw, die zit namelijk helemaal goed wat mij betreft: de manier waarop bovennatuurlijke rassen stilaan naar buiten komen vanwege forensische vooruitgang vond ik erg aannemelijk. Ook leuk om lezen was het stuk met de vampiers, al bleek ook dit achteraf totaal niet relevant te zijn voor het verhaal. Zo ongeveer vanaf pg 200 tot 250 dacht ik “oké, misschien wordt het toch nog wel wat!”. Maar die laatste 100 pagina’s waren dan weer doorworstelen van a tot z.

Ik ben dus niet rouwig om het feit dat dit boek uit is. Het was geen slécht boek, al heeft het z’n mankementen (best veel typfouten ook in de vertaling), maar mij kan je niet bekoren met zo’n warrige kermis aan nutteloze personages die je in de war brengen zonder functioneel te zijn.

Grrr, de weerwolf in mij blikt enigszins agressief terug op deze leeservaring! Toch verdient dit boek wat mij betreft (mix van objectief en subjectief) drie sterretjes. Niet minder, maar zeker en vast niet meer.