Ik zie in mijn feeds almaar meer blogposts verschijnen over schrijf- en leesdipjes. Dus ik dacht: ik doe lekker even mee met de trend! Haha, neen, daarom schrijf ik dit natuurlijk niet. Ik zie het eerder als mijn beurt om recht te staan bij de AA (Author’s Anonymous en niet die andere versie, welteverstaan) en al kuchend op te biechten: “Hallo allemaal, mijn naam is Vanessa Gerrits, en … ik heb momenteel een fameus schrijfdipje.”

Van een leesdipje momenteel nog geen sprake, met dank aan The Tiger Saga van Colleen Houck. Maar ik heb *grote bekentenis coming up* al enkele weken niet meer echt geschreven. Dit natuurlijk met uitzondering van blogposts en één epiloog voor een ouder verhaal waarvan de proeflezers hun leesrapport hadden binnengebracht en waar ik dan maar meteen even werk van maakte.

Maar terwijl ik me opmaak om op vrijdag 2 mei de titel van deel 2 van de Vleugels Trilogie te onthullen, is de wordcount in dat welbepaalde document momenteel een beetje aan het stagneren. Niet zo goed natuurlijk, want die first draft moet nu toch wel echt af als het even kan. Alles wat ik nu uitstel te schrijven moet immers ook nog allemaal herschreven en “geproefleesd” en herschreven en herschreven en … eek!
Gaat het op deze manier wel ooit afgeraken?

Ik zou je nu een hele resem excuses kunnen aanbieden om mijn schrijfdipje te rechtvaardigen:  dat ik sinds ik samenwoon met mijn vriend en dus niet meer thuis woon, natuurlijk een huishouden te runnen heb en ik helaas niet in de potten kan roeren en kan typen tegelijkertijd. Dat er een vrijgezellen voor een vriendin georganiseerd en gevierd moest worden, met als kers op de taart haar huwelijk vorig weekend waarvoor ik natuurlijk ook enkele weekends moest gaan shoppen. Dat ik binnenkort een oceaan aan schrijftijd ga hebben en ik nu dus niet echt moet voortdoen. Ik doe het dan wel.

Domme excuses en uitstelgedrag, stuk voor stuk. Want ik zie online genoeg mensen die zelfs een volledig gezin runnen en toch tijd vinden om te schrijven (I don’t know how they do it!). En die vrijgezellenavond nam nu ook weer niet zo veel tijd in beslag dat ik hier en daar geen avondje had om aan mijn verhaal te werken. Ik meer dan genoeg avondjes vrij, maar die spendeerde ik liever met een serie of een filmpje of een boek. Ontspannen in plaats van inspannen. En misschien is dat wel oké. Voor eventjes toch.

Want ik weet dat ik altijd kan terugkeren naar Lucy en Max. Hun verhaal is er geen dat vervaagd en verdwaald geraakt in de krochten van mijn gedachten wanneer ik het even niet onderhoud. Ze zullen er altijd zijn, en ik beloof plechtig hun verhaal af te werken.
Zo snel mogelijk.
Maar nu nog even niet.