Nu pas besef ik wat ik gedaan heb. Er hangt geen bloed aan mijn handen, maar … een soort van fantoominkt. Het voelt niet kleverig aan zoals bloed of nat zoals water. Het voelt eerder als een inktblauw, fluweelachtig laagje over mijn huid.

Ik weet dat ik het me inbeeld – dat er geen drupje inkt aan mijn vingertoppen hangt. Maar wat ik me niet inbeeld, is dat er in mijn zak een gewicht ontbreekt waaraan ik gedurende mijn verblijf in Londen gewend geraakt was: dat van Britse ponden.

Die zitten nu in de kassa van Waterstones, wisselgeld voor book shoppers die misschien ietsje wijzer zouden omgegaan zijn met hun vakantiebudget: een ietwat chiquer-dan-MacDo avondje uit eten, tickets voor een theatershow op West End in plaats van televisie kijken op hotel, een ritje in één van die typische taxi’s om de pijnlijke voeten die ik nu heb te vermijden …

En toch kijk ik naar de ingebeelde inkt op mijn handen en voel ik geen berouw voor mijn daden – mijn zonden zelfs, misschien. Het gewicht dat mankeert in mijn portefeuille, heeft zich immers verveelvoudigd in mijn rugzak. Ik tors de lading met plezier. Ze wegen niets, die 7 nieuwe boeken van mij.

Woorden dragen zichzelf.

(Alleen jammer dat ze zichzelf nog niet betalen.)

PS: een uitgebreid reis/lees/shopverslag van mijn citytripje naar Londen volgt natuurlijk nog 😉 En tja, zoals te zien valt heb ik me niet echt gehouden aan het vooropgestelde lijstje ‘books to buy’. Maar ik heb mezelf wel braafjes beperkt tot de ‘Buy one, get one half price’-actie (uitgezonderd Slated omdat ik deel 1 niet vond in de actie, deel 2 & 3 wel) dus da’s ook al een prestatie hé! #happywithmybooks