De Stem van de Zee van Mara Li was echt volledig anders dan wat ik ervan verwacht had. De titel en cover impliceren namelijk toch wel vrij sterk dat het een fantasyboek over sirenes zou zijn. Toch? Of ligt dat aan mij? Hoe dan ook, de omschrijving van het boek liet op voorhand ook al niet veel los over het ware verhaal, dus het was met een gevoel dat het nog alle kanten op kon dat ik de eerste hoofdstukken las en wachtte op die zeemeerminachtige plottwist die zeker en vast zou komen … Maar nooit kwam. Dit is namelijk een dystopsisch verhaal en geen fantasy. Dat had je niet zien afkomen, hé?

Stuurloos

Ik vind De Stem van de Zee een enorm moeilijk boek om te beschrijven en te recenseren. Ik heb het dan wel gelezen, maar om nu over te zeggen waar het over gaat, in wat voor wereld en sfeer het zich afspeelt is niet evident. De meeste verhalen hebben duidelijk een begin, midden en eind met een of meerdere spanningsbogen er doorheen, maar dit verhaal zwalpt een beetje alle kanten op en heeft geen echt duidelijke verhaallijn, geen doel. Je zou kunnen zeggen dat het gaat over een broer en zus die hun moeder zoeken, maar een echt typisch queesteverhaal is het dan toch weer niet. Onderweg gebeuren er namelijk dingen die het verhaal totaal van koers doen veranderen.

Verrassend? Misschien, maar ik had vooral een beetje een stuurloos gevoel bij. Hoe moet je dit boek nu kaderen? Ik bleef nogal lang op mijn honger zitten waar me dat in de eerste helft nog nieuwsgierig maakte, voelde ik me in de tweede helft eerder bekocht … Als het hoofdpersonage nu met een love interest op pad trok in plaats van haar broer (wat ik persoonlijk maar saai vond, dat hele broer-zus gedoe) was er tenminste daarin een rode lijn die je als lezer als houvast kon gebruiken. Iets waarin wat meer spanning lag van ‘wat gaat er nu gebeuren’. Nu zeg ik niet dat elk verhaal een liefdesverhaal moet zijn, maar hier had het een toegevoegde waarde kunnen zijn denk ik. Of als de broer en zus elkaar eigenlijk niet konden uitstaan aan het begin van het verhaal en gaandeweg weer sybling love voor elkaar vinden door het verleden van hun moeder samen uit te spitten, dat had ook al meer spanning toegevoegd.

Dear diary

De dagboekpassages van de moeder vond ik persoonlijk echt niet fijn om te lezen en ook zeer verwarrend. Doordat het gewone verhaal en de dagboekpassages op bijna exact dezelfde manier geschreven zijn (geen stijlverschil of een ander schrijfperspectief of zo – wat ik best onrealistisch vond want in een dagboek schrijf je toch niet hetzelfde als in een verhaal?) was ik vaak in de war. Het gaat beiden over een broer-zusrelatie en een gave, waardoor de paralellen me regelmatig deden vergeten dat ik in een dagboekstuk zat ipv het gewone verhaal. Gelukkig kwamen die enkel in de eerste helft voor.

De schrijfstijl verdient over het algemeen dan weer zeker wel een dikke pluim. Mara Li kiest nooit de voordehandliggende manier om iets te beschrijven, maar gaat op zoek naar lyrische beeldspraak die perfect past bij de wereld waarin haar personages leven. Hierin deed het me een beetje denken aan de stijl van Maggie Stiefvater, die ook eerder poëtisch dan down-to-business schrijft.

Hoewel ik sommige passages echt prachtig verwoord vond (echt wauw, hoe kan je het bedenken!), maakte dit het verhaal soms ook wel wat onnodig zwaar … Ik had graag wat meer spanning gehad, want ondanks dat er wel spannende dingen gebeuren, voelde ik nu niet bepaald adrenaline door mijn aderen stromen bij ’t lezen net door die lyrische schrijfstijl. Door iets te verwoorden op de mooiste manier ipv de puurste, meest onachtzame manier, sta je als lezer opeens een stuk verder van de rauwe beleving af. Want er gebeuren heel wat rauwe dingen in dit boek, hoor!

Puzzelstukjes

Maar wat ik al bij al denk ik het meeste miste was een oprechte connectie met de personages … Ik gaf eigenlijk totaal niet om de hoofdpersonages. En dat is altijd jammer. Deeltje daarvan hangt ook samen met dat de vrouw op de cover (Rona dan?) helemaal niet het hoofdpersonage is … Da’s echt één van mijn grootste pet peeves bij boekcovers. Aaargh!

Toch ben ik zeker wel benieuwd naar de volgende delen, die allebei in 2016 uitkomen. De Stem van de Zee bevatte een hele hoop goede elementen, maar al die puzzelstukjes waren in deel 1 nog té erg hun plek aan het zoeken. Hopelijk valt in deel 2 alles een beetje meer op z’n plaats zodat we iets duidelijker kunnen ervaren waar het allemaal naartoe gaat, want dat mankeerde er voor mij persoonlijk nu een tikje aan.

Ik rate dit boek dan ook 3,5 sterretjes omdat ik het zeker wel een heel degelijk boek vond, maar rond op Goodreads eerlijkheidshalve wel af naar beneden omdat het niet direct een boek was dat ik met volle gusto verslonden heb. Het is wel zeker en vast een origineel verhaal dat de mal van de Engelse vertalingen moeiteloos doorbreekt: iets ongewoons van eigen bodem met een lyrische schrijfstijl en een heleboel elementen die je niet samen in één verhaal verwacht. Zeker de moeite om eens te proberen dus als je even zat bent dat ze in de boekhandel alleen maar vertaalde boeken hebben liggen die enkel in ons land worden uitgegeven omdat ze hype-potentieel en dus veel kans op een hoge winstmarge hebben!

Voeg het boek toe aan je TBR op Goodreads