Oké jongens, ik heb goed nieuws, ik heb beter nieuws, en ik heb slecht nieuws. Het goede nieuws is dat ik De Ijzerkoningin, deel 3 van de Ijzer Fae, alsnog heb gelezen ondanks het feit dat ik deel 1 en 2 maar niets vond. Ik geef deze serie dus nog niet op – tgoh, wat ben ik toch een doorzettertje hé! #schouderklopjevoormezelf

Het betere nieuws is dat ik eigenlijk best nog wel genoten heb van het eerste deel van dit boek. Het had een iets rustiger tempo en daardoor kreeg ik eindelijk een beetje het gevoel dat ik de personages kon leren kennen en waarderen. De romance tussen Ash en Meghan snap ik nog steeds niet (nope nope nope), maar ik besloot Elsa’s raad op te volgen en, je weet wel, ‘let it go’ en zo. Een fresh start als ‘t ware.

Het slechte nieuws … Deel 2 en deel 3 van dit boek waren weer heel wat minder mijn ding. De fragiele, verse navelstreng der connectie die ik bij aanvang van De Ijzerkoningin nog eventjes kon voelen, brak weer onverbiddelijk door en opnieuw werd ik geconfronteerd met koude personages die niet het minste beetje beroering in me teweeg wisten te brengen. Hmm, misschien ben ik stiekem wel een Winterfae met dat koude, koude hart van mij?

Ik blijf bovendien het bizarre gevoel hebben dat deze boeken te kinderlijk zijn en dat ze echt diepgang ontbreken, vooral dan in de uitwerking van onderliggende relaties. Bovendien hou ik niet van grote battle scènes en daar zijn er hier wel enkele van. En gremlins hoorden dan opeens schattig te zijn? Hmm, moeilijke overschakeling. Om toch met een positieve noot af te sluiten: mijn favoriete personage was Paul en het einde heeft me wel een tikje weten te verrassen! Toch geef ik dit boek maar 2,5 sterretjes, afgerond naar boven tot *** omdat ik er simpelweg niet voldoende van genoten heb om een hogere score te kunnen geven. Sorry, Kagawa-fans!