Hmm, Requiem … I have mixed feelings about this one! Deel 1 van de Delirium-boeken vond ik maar zo zo, en het duurde dan ook lang vooraleer ik deel 2 las. Maar Pandemonium was een onverwachte topper met héél veel feels die ik dan ook vijf sterretjes gaf. Nu hoopte ik natuurlijk dat deel drie een verderzetting van die positieve evolutie zou betekenen … Was dat zo?

Niet echt, helaas. Ik had eerlijk gezegd weer wat moeite om in het verhaal te komen, misschien ook voor een klein stukje doordat ik deel 2 in het Nederlands las en dit laatste deel weer in ’t oorspronkelijke Engels. Aanvankelijk vond ik tof dat Hana terugkwam in het verhaal als tweede perspectief, maar ik vond het niet zo aangrijpend als de heden-verleden switch uit Pandemonium.

Eigenlijk was dit zo’n boek dat ‘make or break’ zou worden door het einde. Als het einde echt een hartverscheurende knaller was geweest, zou ik zeker en vast meer sterretjes gegeven hebben. Maar zoals het citaat van T.S. Elliot, eindigde dit boek “not with a bang but with a whimper”. Ik had er een zeer meh, onafgewerkt gevoel bij. Geen gepast einde voor een trilogie. Zeer … ruwbouw. En het ene belangrijke personage dat sterft, dat vond ik nu eens echt sneu …

Ik twijfel dus tussen drie en vier sterretjes, maar als ik kijk naar leesplezier rond ik af naar beneden op Goodreads – maar officieel is het dus 3,5*. Ik had zelden zin om erin verder te gaan (ben er 2 weken in bezig geweest!) en voelde me niet zo emotioneel gepakt door het verhaal als ik wel had bij het middelste boek. Het was niet slecht, zeker niet, maar ik had meer verwacht. Al met al vind ik het gewoonweg geen adequaat einde. Misschien als er nu nog een deel kwam dat ik dat anders zag, maar tja, this is the end voor Lena en co.

Ik kijk er alleszins naar uit morgen in een ‘vers’ boekje te duiken, want ik ben wel klaar om de Delirium-trilogie achter me te laten nu 🙂