Ik ben altijd zo happy als mensen uit de book community erin slagen een contract bij een grote uitgeverij te strikken. Zo ook voor Joany van Craving Pages toen ze de schrijfwedstrijd van uitgeverij Q (inmiddels uitgeverij Volt) won! Nog blijer werd ik toen ik erachter kwam dat het boek over de dochter van een YouTube-ghosthunter zou gaan, want dat ligt 100% in mijn straatje. Persoonlijk ben ik een enorme fangirl van Buzzfeed Unsolved, dus een YA hierover? Yes pleaaaaase!

Het boek begon dan ook geweldig. Ik was meteen jaloers op Joany’s schrijfstijl, die tsjokvol humor en fangirlverwijzingen zit en erg vlot leest. Op dit vlak deed het me een beetje denken aan de schrijfstijl van Morgan Blade – nog zo’n topper van eigen bodem. De eerste 100 pagina’s las ik dan ook met grote interesse en eventjes dacht ik echt dat dit een vijfsterrenboek zou worden.

Daarna begon mijn interesse eerlijk gezegd wel een tikkeltje in te zakken. Ik was vooral teleurgesteld dat het ghosthunting-aspect eigenlijk geen grote rol meer speelde in het verhaal. Het eigenlijke plot is meer doorsnee fantasy, met een chosen one, een vergeten familiegeschiedenis en zelfs een driehoeksrelatie. No ghosts 😦 De auteur speelt goed in op de cliché-elementjes zoals de love triangle door hier met een vleugje zelfspot en zelfrelativering op te reageren. Na The Fandom was dit dan ook zeker en vast het meest meta boek dat ik ooit gelezen heb. Desondanks had ik iets anders verwacht en rijmde de realiteit niet met mijn expectations.

Er ligt in ‘Verschijning’ sterk de nadruk op lokale legenden en dat vond ik wel heel erg orgineel. Vlaamse en Nederlandse auteurs hebben nogal snel de neiging om standaardmythologieën aan te spreken ter inspiratie, maar Joany is gewoonweg in de geschiedenis van haar eigen achtertuin gedoken and I love her for it. Het enige nadeel is dat het wel wat meer uitleg behoeft dan als je basic fantasy creatures gebruikt, en dat die uitleg niet altijd aanwezig was. Daardoor kwam er soms wat veel info op je af en bleven sommige beschrijvingen voor mij een tikkeltje te vaag.

Soms kwam er out of the blue alweer een nieuwe creatuur bij en op basis van één regeltje uitleg moest je je er dan maar een beeld van vormen. Hmmm, dat werkte niet altijd, helaas. Het ging soms gewoon een beetje snel denk ik, en de personages trokken soms ook wel echt conclusies die voor mij helemaal uit het niets leken te komen. De villains waren ietwat vaag, zowel qua motivatie als wat hun plek in het verhaal betreft. Gelukkig maakt Joany’s schrijfstijl echt wel heel veel goed! Hier en daar gebruikt ze wel enkele “te” Nederlandse woordjes zoals ‘geren’ en ‘kleien’ (beide werkwoorden?) die ik niet meteen uit de context kon afleiden, maar aangezien het verhaal zich in Nederland afspeelt – al is het hoofdpersonage geloof ik Schots – en het er vrij weinig waren, was het geen stoorfactor.

Wel een stoorfactor: er werd wel héél veel gepraat over scheten, wat ik toch best platvloers vind, en er gebeurden enkele ronduit gore dingen in die in andere YA’s echt not done zouden zijn volgens mij. Dit slaagt er natuurlijk wel in een reactie bij de lezer op te wekken, al was die reactie bij mij vooral een grossed out gezichtsexpressie 😀 De namen vond ik ook vrij verwarrend: Jeanne vind ik een naam voor een bejaarde buurvrouw, Mirza een meisjesnaam (hij is een jongen) en Elvan een jongensnaam (ze is een meisje). Ook twee namen die met Wie beginnen (Wietse en Wiebertje) zou ik vermijden. Tot slot moet ik toch even zeggen dat de slotzin me best wel droevig maakte …

Het was echt zo’n “I’m not like other girls”-zinnetje en was compleet overbodig. Zoals je leest had ik dus wel wat kritiek, maar toch denk ik dat Joany zeker en vast de verdiende winnares van de schrijfwedstrijd was: ze heeft een unieke insteek gevonden en haar schrijfstijl is geweldig. Ze weet humor en popculture-references goed te balanceren en zorgt voor best wel wat verrassende wendingen binnen een typisch YA-fantasykader. Ik kijk dus zeker uit naar meer van deze auteur!