Weer een dosis mini-reviews voor jullie, oftewel: boeken waar ik niet bijster veel over te vertellen heb.

The White Rose (Amy Ewing) ***

Een paar jaar geleden zou ik hier een dikke vier voor gegeven hebben, want op zich is het echt een goed boek. Leuke worldbuilding, supervlotte schrijfstijl, likeable characters en wat je maar wilt. Maar uiteindelijk straf ik af op clichématigheid. Hier vond ik het overdreven een rip-off van THG, Chemical Garden en Red Queen. Dus heb ik ervan genoten, sure. Maar ik ben op een punt in mijn lezersleven dat ik toch iets meer originaliteit verwacht denk ik? Juuuust a smidge? Ugh dit frustreert me hoor want het boek was goed! Aargh!

 

 

 

De Vrouwen van Carhullan (Sarah Hall) ***

Dit was zo’n “gratis op het boekenfestijn”-boek. Mijn verwachtingen waren dus niet erg hoog, tot ik erachter kwam dat dit boek allerlei literaire prijzen gewonnen heeft. Terecht? Niet helemaal, wat mij betreft. Waarom laat literaire fictie zich toch zo vaak tekenen door vulgariteit? Geen slechte dystopie maar veel afstand tussen HP en lezer. Mss niet slecht gezien de rauwe gebeurtenissen, maar soit, ik miste dus wat emotie en restraint. De cover past totaal niet bij het verhaal. Maar wel een aanrader dus voor fans van harde dystopia!

 

 

Zes maanden zonder (Charlotte De Monchy) ***

Van deze auteur had ik al zoveel goeds gehoord! Ik nam dit boek dan ook vol goede moed mee op vakantie. Toch was het best teleurstellend. De setting was super, maar de personages en de manier waarop ze zich ontwikkelen waren helaas niet zo mijn ding. Het begin was nog wel leuk, maar dan ging de boek snel en sterk bergaf. Ik vond er niets romantisch aan en kon me totaal niet inleven in de personages. Jammer, want de schrijfstijl is vlot en het concept van “zes maanden zonder” had best leuk kunnen zijn!