Sommige mensen passen niet in hokjes. Sommige boeken ook niet. Half–face was er zo eentje! Als eerste boek dat ik las op mijn nieuwe e-reader zal het me zeker en vast bijblijven, maar ook los daarvan is het een verhaal dat je niet licht zal vergeten. Het is zo origineel, maar ook zo bevreemdend dat het eigenlijk écht niet makkelijk te recenseren is. Toch maar een poging doen 🙂
Dat Mara Li de queen is van sfeervolle beschrijvingen, wist ik al sinds het lezen van De Stem van de Zee. Maar waar ik dat boek een beetje warrig en meanderend vond, was Half–face net heel geslepen en slank. Het verhaal volgt een jong meisje dat moet getuigen tegen een Ierse crimineel. Dat dit al een zeer uniek vertrekpunt is, mag duidelijk zijn. Meteen onderscheidt het zich van andere YA’s met een sterk begin in een realistische setting die tegelijkertijd toch heel erg ‘ver van mijn bed’ aanvoelt. Een gedurfde keuze van de auteur!
Hoe het verhaal verder verloopt ga ik niet verklappen. Dit boek is echt een reis die je zélf moet ondernemen! Laat het gewoon op je afkomen en laat je verrassen. Wel wil ik nog kort enkele (licht spoilerige) problemen aanhalen die ervoor zorgden dat ik toch geen vijf sterren kon geven ondanks dat dit boek me zeker wel gegrepen heeft:
1) Is dit nu zo’n boek dat aanranding verheerlijkt? Om eerlijk te zijn, weet ik het niet zeker. Dat het hoofdpersonage soms wat last heeft van Stockholm Syndrom is een feit, maar de bijna erotische ondertoon die sommige uitwisselingen tussen Juliette en Half–Face hadden bezorgde me soms wel een ongemakkelijk gevoel. Al denk ik wel oprecht dat dat het doel van dit boek is: de grenzen aftasten en een beetje in de grijze zone blijven hangen. Het onduidelijke leeftijdsverschil tussen de personages draagt daar verder aan bij. Ondanks dat het altijd net op het randje blijft, is een trigger warning voor abuse wel op z’n plek bij dit boek.
2) Ik vond het boek uiteindelijk toch iets te kort. 179 pagina’s is echt weinig voor een YA, waardoor het ritme soms wel een beetje buitenmaats aanvoelt. Als wandelen in te grote schoenen. Maar opnieuw: ook dit past in zekere zin wel bij een boek dat zo dapper buiten de lijntjes kleurt. Het mocht van mij echter gerust wat langer zijn! Of nog korter, als een novelle, met dan een iets meer open einde …
Conclusie: als je alle YA’s ter wereld zat bent, geef dit verhaal een kans. Qua originaliteit en sfeervol taalgebruik staat het op een eenzame hoogte!
Mijn B.I.E.B. 
Ik ben ook absoluut geen fan van Stem van de zee, maar van Half face wel. Half face heeft mij zeker geboeid en is qua setting en personages erg origineel, vandaar de 4*. Maar inderdaad, als je er verder over nadenkt zijn er wel een aantal struikelblokken. Zou een
interessante leesclub zijn volgens mij 🙂
Ja idd heel benieuwd wat de leesclubbers van zo’n verhaal zouden vinden! Ikzelf kon er ergens toch moeilijk mijn vinger op plakken of het nu problematisch was of niet … Sowieso wel een mooi bewijs dat je auteurs altijd een tweede kans moet geven als ze je na 1 boek mss niet direct overtuigd hadden 🙂
Ja het is zoals je zegt, balancerend op de rand van is dit oké of niet?