Oh wat heb ik weer genoten van dit boek van eigen bodem! Vooral de eerste helft van het verhaal wist me enorm te bekoren. Hoe kan het ook anders: het hoofdpersonage was een auteur wiens boekverfilming zou plaatsvinden op een ranch. Uhm, low key love it?

Al snel werd ik meegesleept in het drama van oude en nieuwe (Troy!) personages. De auteur heeft echt gezorgd voor een cast aan personages waarbij je een heel warm gevoel krijgt. De plagerijen, de liefde, het familiale … Stuk voor stuk elementen om van te smullen. Net zoals de originele en rijkelijk beschreven setting natuurlijk!

Eén van de sterkste punten van dit verhaal is het feit dat het hoofdpersonage geen typische chicklitheldin is. June leidt een teruggetrokken leven vanwege haar chronische ziekte, en ze zit hierdoor in een rolstoel. Haar struggle met haar “handicap” – die ze zelf zeker niet zo wilt benoemen – was zo geweldig beschreven, dat je een goede band krijgt met June en haar perikelen.

Hieraan merk je ook echt dat de auteur schrijft uit eigen ervaringen. Dit wordt in het boekenwereldje #ownvoices genoemd en als je Jacob & June gelezen hebt, snap je direct waarom het belangrijk is dat deze verhalen het daglicht zien. Het was de beste uitwerking van deze soort #ownvoices van eigen bodem die ik tot dusver gelezen heb. Petje (of beter gezegd: cowboyhoedje) af voor Debra dus!

In het begin van het verhaal was ik er dan ook heilig van overtuigd dat dit een vijfsterrenboek ging worden. Toch ben ik uiteindelijk voor vier gegaan. Eén van de hoofdredenen daarvan was het feit dat er – ondanks dat ik het wel een beetje wist vanuit het eerste deel – opnieuw echt een breuklijn zit tussen de romantische sfeer en de expliciete seksscènes. Ik vond de manier waarop ze beschreven waren (met veel te veel gebruik van het woord ‘gekronkel’) soms zelfs een beetje cringy helaas …

Verder ergerde ik me heel specifiek aan het veelvuldig benutte werkwoord ‘poetsen’. Niet als schoonmaken, wat hier in Vlaanderen de betekenis is, maar als wrijven of zoiets? “Ik poetste over zijn rug”, bijvoorbeeld. Gezien dat zeker 10x in het boek voorkwam, had ik telkens zoiets van AARGH. Oké, detail natuurlijk, maar je kent me inmiddels: soms staar ik me blind op dergelijke details 😀 En over staren gesproken, de cover van dit boek vind ik iets minder geslaagd. Ik heb gewoon echt een hekel aan bruinige covers, geloof ik. Helaas spotte mijn alziende oog ook te veel typ- en taalfoutjes … Een paar, dat kan gebeuren, maar als het er meer dan 5 zijn vind ik dat het toch even moet aangestipt worden.

Kleine kritiekpuntjes ter zijde: dit is een chicklit (of erotische feelgood of wat je ook wilt) die je moet gelezen hebben. Debra heeft echt een frisse wind laten waaien over het genre met dit hartverwarmende, originele en meeslepende verhaal. Als je geniet van een stevige portie drama in boekvorm, zal het tweede deel van Liefde in Twin Bridges je zeker weten te bekoren. Met een lach en een traan ga ik verder naar deel 3!

PS: Ik kom er trouwens vandaag pas achter dat Twin Bridges echt bestaat! Mind blown.