Laat me eerst even zeggen: wat een wondermooie cover. Van de fotokeuze en kleurschakeringen tot het font van de titel is het echt eentje om verliefd op te worden! Maar was het ook met het verhaal zelf liefde op het eerste gezicht? Hmm, ja en nee.

De eerste 70 pagina’s lazen erg vlot en het verhaal trok me zeker aan, dus ik zag het productieve weekend dat ik gepland had al bijna in het water vallen. Lezen in het zonnetje leek opeens veel aantrekkelijker dan de zolder opruimen! (Oké, let’s be fair: dat is het altijd). Maar na die eerste relaxte leessessie zakte het voor mijn gevoel toch een beetje in.

Het wordt snel nogal té relaxed, een tikkeltje melig, enigszins voorspelbaar en vooral erg “braaf”. Daarmee bedoel ik voor alle duidelijkheid niet het ontbreken van stomende seksscènes, maar wel het ontbreken van humor en conflict. Er is wel wat geplaag en wat mysterie, maar ergens bleef ik op die twee vlakken toch ietwat op m’n honger zitten. Het was allemaal nogal oppervlakkig.

Ik kon van ‘love interest’ Luc niet echt hoogte krijgen, ondanks het feit dat je ook uit zijn perspectief leest. Luc is een enorm lieve, ietwat terughoudende, doodnormale man die daardoor helaas enigszins vlak overkomt. Wel eens verfrissend ten opzichte van al die overgecompliceerde bad boys in vrouwenliteratuur, maar ook weinig prikkelend. Had je me aan het begin van het boek gevraagd wat zijn beroep zou zijn, dan had ik “hele rijke boekhouder” gegokt.

Dat gevoel kon ik dan ook moeilijk verzoenen met zijn échte beroep, dat ik niet ga verklappen omdat het een plotelement is. Ik vond het erg leuk hoe de auteur deze info achterhield en slechts mondjesmaat met de lezer deelde, maar in dit geval vond ik het wel een beetje … onrealistisch? Ik weet het niet precies, maar het “klikte” niet met zijn eerdere gedrag. Gewoon zeggen “oh hij is een PIEP” vind ik niet genoeg. Ik wil het voelen, proeven, HOREN!

Net zoals dat ik het niet geloofwaardig vond dat het hoofdpersonage amper 24 is. Zoveel jonger dan ik, hé? Ondanks haar onzekerheid, kwam ze mij eerder over als een enorm timide 35-jarige of zo. Vooral dan door haar vertelstijl/taalgebruik/levenswijze. Gezien je er pas redelijk laat achter komt wat haar echte leeftijd is, zorgde dit weer voor een kleine realiteitsbreuk in mijn hoofd. Verder vond ik het ook doodzonde dat ze zogenaamd Brits is in plaats van gewoon Nederlands, zoals de auteur. Cleo’s afkomst voegde immers niets toe aan het verhaal. Mijn mening: er zijn al genoeg vertaalde chicklits over personages uit Engelstalige landen. Embrace je eigen cultuur en maak gewoon iemand lokaal en daardoor extra herkenbaar van Cleo voor je lezers. Gemiste kans!

Met dit hoofdpersonage had ik dan ook een beetje een haat-liefdeverhouding. Langs de ene kant is ze zo’n lieve meid die veel van haar oma houdt, erg veel heeft meegemaakt en terecht onzeker is. Langs de andere kant is het niet zo fijn om te lezen over iemand die 0,0% eigenwaarde heeft. De onderdanige, hulpeloze vrouw die haar waarde alleen maar ontdekt vanwege een man, tja … Anno 2019 valt dat net iets minder in de smaak. Althans bij mij!

Conclusie

‘Onder de sterren van Montpellier’ is een zoetsappig, schattig verhaal over een alledaagse romance op een heerlijke vakantielocatie. Je merkt ook duidelijk dat de auteur veel research verricht heeft naar de locatie! De schrijfstijl is vlot en relatief neutraal qua “taalnationaliteit”, dus Belgen zullen niet over al te veel Nederlandse uitdrukkingen struikelen.

Ondanks wat inzakmomentjes en geloofwaardigheidsproblemen met de personages die ik persoonlijk had, vond ik het zeker geen slecht boek! Je moet er alleen in een heeeeel chille bui voor zijn. Ideaal dus om te lezen wanneer je deze zomer langs het zwembad ligt en je gewoon even wilt verdiepen in een relatief realistisch (dus niet wauw, boem, fanfare en drama) liefdesverhaal tussen twee gewone mensen. Niets bijzonders, maar soms is “gewoon” net heel uniek in een wereld waar entertainment altijd in overstijgende trap lijkt te moeten gaan!