Ja die titel, dat vraag ik me dus af. Als schrijver, maar ook als verhalenconsument. Het valt me namelijk op dat heel wat lezers/kijkers (myself included!) nogal vaak een hekel hebben aan het hoofdpersonage. Vraag aan eender welke Potterhead wie zijn of haar favo personage is en ik garandeer je dat niemand Harry zegt. [Spoiler voor TVD] En laat ons eerlijk zijn: waren we niet allemaal een béétje opgelucht toen Elena uit The Vampire Diaries uit de storyline verdween? [Einde spoiler] Hetzelfde met ‘niemand houdt van Bella’ en ‘iedereen houdt van Alice’. Raar, toch!
Kunnen die auteurs dan geen likeable characters schrijven? Jawel, want vaak worden hun goed uitgewerkte randpersonages mijn inziens veel meer gewaardeerd dan hun evengoed uitgewerkte hoofdpersonages, die vaak de stempels “zeurderig” en “egocentrisme” krijgen opgeplakt. Terwijl zij toch de spreekbuis van het verhaal zijn en dat dus eeeeigenlijk niet heel erg onlogisch is. We zijn per slot van rekening toch ook de hoofdpersonages van ons eigen leven? *pauze voor diepzinnige filosofische overpeinsing* Hadden al die schrijvers dan een ander hoofdpersonage moeten gebruiken? Of zou een randpersonage dat hoofdpersonage wordt dan ook het slachtoffer worden van hoofdpersonagehaat?
Anyhow: ik schrijf blijkbaar nogal vaak hatelijke hoofdpersonages. Hah, awkward! De opmerkingen van sommige proeflezers zijn niet mals. “Wat zit ze weer te zeuren.” “Ugh meid niet alles draait om jou.” “Wauw wat een dom idee heeft dat mens toch altijd.” Maar eh, als we onszelf zien als hoofdpersonage van ons eigen leven, hoe werkt dat dan in je eigen hoofd? Denk je over jezelf ook all the time: “Wat ben ik weer aan het zeuren.” “Ugh niet alles draait om mij.” en “Eigenlijk vind ik deze suggestie die ik zelf heel logisch vindt enorm stom van mezelf.”
Tja, nee, tenzij je een ernstig minderwaardigheidscomplex of slechte bedoelingen hebt, stammen je acties stammen altijd vanuit wat jij denkt dat het beste is. Doe je een voorstel in de groep, dan verwacht je (hoop je) op basis van je kennis, ervaring en emotionele staat dat het gaat lukken – anders zou je je mond houden. Dus is het toch enorm logisch dat hoofdpersonages niet doorhebben dat ze domme dingen doen. Toch? TOCH?
Ik ben heel benieuwd of jullie een beetje snappen wat ik bedoel of dat jullie zoiets hebben van “wat zit ze nu weer te zeuren” (haha see what I did there). Dus vuur maar af die comments, I need more insight into this subject, het fascineert me best wel en kan alleen maar helpen om in de toekomst betere hoofdpersonages te schrijven! ^^
Mijn B.I.E.B. 
Interessant stuk! Ik heb hier nog nooit zo over nagedacht eigenlijk, maar Harry is inderdaad ook niet mijn lievelingspersonage omdat hij zich altijd halsoverkop in de problemen stort, soms met fatale gevolgen (*kuch* Sirius *kuch*).
Ik denk dat we hoofdpersonages vaak vervelend vinden omdat we de hele tijd in hun hoofd zitten en al hun onzekerheden, vragen en twijfels mee krijgen. Dit geldt overigens vooral voor verhalen die vanuit het ik-perspectief worden verteld. De bij-personages vinden we leuker, want we lezen alleen over wat ze zeggen en doen, niet wat ze denken. Bovendien is er vaak een personage dat de rol van grappige side-kick vervult en natuurlijk is die leuker dan de hoofdpersoon.
Het is misschien ook een beetje het ‘hoge bomen vangen veel wind’-principe? De hoofdpersonages staan continu in het zoeklicht.
Ze hebben (vinden wij als lezer) de verantwoordelijkheid om het verhaal vooruit te laten gaan. Doen ze dat goed, dan vinden we dat niet meer dan normaal. Doen ze het slecht, dan hebben we natuurlijk wat te klagen. Ze krijgen ook vaak de verantwoordelijkheid om ‘het (moreel) goede’ te doen. Doen ze dat niet, dan staan we op onze achterste benen (‘dat is niet heroïsch!’), maar doen ze het consequent wél, dan vinden we ze saai.
Als bijpersonage heb je al die verantwoordelijkheden niet en kun je dus lekker tegendraads doen zonder dat iemand het je kwalijk neemt, of niks productiefs aanleveren en alleen van tijd tot tijd gevat uit de hoek komen, zonder dat iemand denkt ‘hallo, doe jij ook nog eens iets nuttigs’?
Hmm, interessant om over na te denken! Ik weet wel genoeg boeken waarbij ik de hoofdpersoon wel heel erg waardeer, zeker in de boeken van Chantal van Gastel bijvoorbeeld. Maar ik denk idd dat, doordat een hoofdpersonage zo in de spotlights staat je de neiging hebt om je sneller te ergeren.