Zo zo, ik denk dat Mermaid/The Surface Breaks wel eens één van de meest polariserende boeken zou kunnen zijn die we al ooit besproken hebben in de leesclub. Het gaat natuurlijk om een “delicaat” onderwerp, zijnde feminisme, dus ik ben heel benieuwd hoe de meningen verdeeld gaan zijn! Mijn type boek was dit alleszins niet, dat zal ik al meteen in de groep gooien. Ik hang daarom ergens tussen een twee- en een driesterrenrating in, maar omdat het boek (ondanks de oubollige schrijfstijl en irritante gedachtegangen/personages) wel vlot leest en je dit korte boekje dus makkelijk op een paar dagen kan finishen, heb ik toch naar boven afgerond … Eigenlijk dus puur uit dankbaarheid dat het geen 500 pagina’s waren 😀
Maaarrrrrr heel wat kritiekpuntjes, die heb ik wel:
Titel & cover
Ik vind de Engelse titel moeilijk te onthouden en verwar die continu met ‘Breaking the surface’. De Nederlandse vertaling is dan weer een flop omdat het a) letterlijk géén Nederlandse vertaling is en 2) de meest ongeïnspireerde titel aller tijden is. Beetje alsof ik mijn boek ‘De Engel’ zou genoemd hebben, haha.
Zowel de NL als de ENG cover vind ik wel erg mooi, al zijn ze enorm verschillend. De Nederlandse vind ik minder bij het verhaal passen omdat het nogal commercieel is (à la The Selection, Royals etc.), terwijl het verhaal aan de binnenkant je dan wel eens teleur zou kunnen stellen omdat het totaaaaaal niet-mainstream is.
Schrijfstijl
Oh lord. Als er een Tinder bestond voor schrijfstijlen, dan waren dit boek en ik GEEN match. Ik heb dus de Engelse versie gelezen en ergerde me enorm aan het ouderwetse taalgebruik. Nochtans kan old school Engels echt prachtig zijn in literatuur hoor, maar hier kwam het superfake en geforceerd over. Ik had echt de indruk alsof een of ander 19de-eeuw weeskind de narrator was, met zo’n dik Londens accent vanuit de achterbuurten. Welke meerwaarde heeft het om bekakt te willen doen? Is de auteur een Amerikaanse die denkt dat Britse mensen echt zo spreken? Dit voelde mij echt niet aan als een verhaal dat recht uit de ziel van de auteur kwam. De stukjes tussen haakjes waren ook enorm irritant.
Worldbuilding
Nadat ik enigszins gewend geraakte aan de geforceerde schrijfstijl, was het al snel de worldbuilding waaraan ik aanstoot nam. Wanneer je je verhaal laat afspelen in een onderwaterwereld, kan je ZO VEEL doen met je setting. Maar deze auteur heeft echt alle kansen tot creativiteit links laten liggen. Als ik ‘The surface breaks’ vergelijk met ‘Deep Blue’ van Jennifer Donnely (een boek met enorm rijke, creatieve worldbuilding) is dit verhaal echt lachwekkend slecht omkaderd.
Het zou zich evengoed kunnen afspelen in die 19de-eeuwse achterbuurt die ik eerder al vermeldde, want het gevoel dat je onder water leeft krijg je echt niet mee. Samengevat komt het hierop neer: ze eten zeewier (wauw, origineel), alle mannen zijn evil en er is ooit een oorlog geweest met een heks. DIT IS GEEN WORLD BUILDING! Ik vind het zelfs een beetje onrespectvol naar het mermaid fiction genre in zijn geheel dat je zo achteloos kunt omspringen met een onderwateruniversum en een geliefde groep fantasywezens. Ze heeft zich echt beperkt tot de basics en er geen eigen touch aan gegeven. Een grote gemiste kans!
Het hoofdpersonage
Waarom is dit exact Ariël qua uiterlijk en quirks, maar heet ze niet zo? Kregen ze de rechten gewoon niet ofwatte? #confused Maar soit, ik denk dat DE HELE WERELD het er wel over eens kan zijn dat dit een achterlijk hoofdpersonage is. Oké je bent je stem kwijt, maar ooit al eens gedacht aan andere communicatiemanieren? Nope? Je gaat gewoon een beetje saai zitten wezen? Fijn. Ik snap wel dat de auteur haar wil pitchen als het ultieme slachtoffer van de patriarchy en dat haar passieve irritantheid dus allemaal “de schuld van de venten” is, maar holy christ dit meisje had van mij diep op de zeebodem mogen blijven hoor. I could’ve done without her.
Tijdverloop
Bizarre, saaie tijdsovergangen zijn schering en inslag in dit boek. (En toen was het lente en toen was het zomer en toen en toen en toen …) Rare flow dus qua timing. Persoonlijk had ik dit ofwel opgedeeld in een – weliswaar lange – epiloog en dan ‘het nu’, ofwel de tussenstukken verder uitgediept. Eigenlijk vind ik het jammer dat de mensenwereld niet hedendaags is, dat had volgens mijn voor boeiendere contrasten kunnen zorgen. Also: het taalgebruik van de mensen vond ik wél behoorlijk hedendaags soms, terwijl ze eigenlijk dus in het verleden zaten (begin 20ste eeuw ofzo?). Hierdoor was ik in het begin een beetje verward tbh want ik stelde me echt jongeren van nu voor op die boot.
Conclusie
De tweede helft was gelukkig beter dan de eerste, maar nog steeds valt dit boek voor mij eerder in de ‘flop’-categorie. Ik snap wel dat de auteur het extreme van de manier waarop vrouwen behandeld worden wilde benadrukken, maar het resultaat is vooral een anti-mannenmanifesto. Die ’13 reasons why’-achtige mentaliteit van wraak nemen op ALLE mannen omdat je een paar douchebags bent tegengekomen in je leven, schoot bij mij grandioos in het verkeerde keelgat. Stellen dat alle mannen in de kern slecht van aard zijn is net zo seksistisch als alle vrouwen afschilderen als huisvrouwen die alleen maar goed zijn voor ‘sit still and be pretty’. Toch?
Kortom: dit is niet mijn definitie van girl power, dit is mannenhaat onder een héél dun laagje feministische vernis. Het enige goede wat ik erover kan zeggen is dat het vlot leest, dat Ceto een tof personage is (al is haar eerste verschijning één lange monoloog/infodump met weliswaar wat leuke feministische wijsheden erin) en dat het verhaal je hoe dan ook aan het denken zet over de rol van de vrouw in de maatschappij. Maar ga ik nog ooit iets van deze auteur lezen? Ehhh, liever niet.
Like this:
Like Loading...
Related
Mijn B.I.E.B. 
Ik heb regelmatig zitten grijnzen tijdens het lezen van deze recensie, want ik ben het helemaal met je eens en de manier hoe je het opschrijft is erg grappig. Ik had het niet eens zo gelezen dat het verhaal zich in het verleden afspeelde. Ik las het boek in het Nederlands en raakte regelmatig in de war. op een gegeven moment wilde ik het boek zelfs aan de kant leggen en DNF’en – want gaaaaaaaaaap -, maar dat kon niet. De YAY or NAY staat op Hebban en mijn solo-recensie natuurlijk op mijn blog.