Ik had dus best wel wat hoge verwachtingen van ‘Vuur en Vergankelijkheid’. In het eerste hoofdstuk wordt al meteen duidelijk dat de focus hier veel meer op wetenschap komt te liggen ten opzichte van in de Lentagon-boeken. Dit is dan ook geen sci-fi, maar sci-fa (science fantasy! ;-)), wat op zich natuurlijk wel een fijne en verfrissende combinatie is. Alleen was het voor mij toch iets te veel science, iets te weinig fantasy, emotionele verbintenis en dynamiek … Dat komt ook deels door het feit dat de twee perspectieven die elkaar afwisselen – die van Iris en Leah – eigenlijk nooit een andere setting tonen. Hetzelfde lab, dezelfde campus. Hierin had ik graag wat meer variatie gezien. Ik denk bijvoorbeeld dat het enorm interessant geweest was als we een extra perspectief hadden van iemand bij Mendoza.

Dus ja, de nadruk ligt vooral de eerste 150 pagina’s enorm op dat academische. Wel eens leuk om je even academicus te wanen en op zich wel interessant – gezien het ook allemaal zeer geloofwaardig is uitgewerkt – maar als leek was je me soms toch even kwijt. Hier en daar brandt er nog een sprankeltje hoop door subtiele clues die verwijzen naar meer spanning die later gaat volgen, maar al bij al bleef ik toch vrij lang een beetje hongerig naar actie, conflict, evolutie.

Gelukkig is de schrijfstijl van Kelly nog steeds heerlijk! Dus wat dat betreft is het zeker een vlotte read. En van zodra je richting pagina 200 gaat, komt het ook wel écht op gang. Die laatste hoofdstukken – ik vloog erdoorheen! Vooral het concept van bloedkristallen vond ik erg boeiend (Was dit ook in de vorige boeken? Dat weet ik nu even niet meer.) en de intriges rondom het personage van Kain kwamen eveneens in een stroomversnelling. Alle actie zit dus een beetje achteraan weggestopt in het boek, wat weliswaar zorgt voor een sterke climax, maar voor mij maakte het toch niet 100% goed dat ik er zo lang op heb moeten wachten.