Nochtans hadden ‘It Only Happens in the Movies’ en ik een beetje een rocky start. Van zodra een hoofdpersonage (zeker een love interest) begint te roken ga ik in een soort van ‘Hulk Smash’-rage over tabaksverslaving promoten bij jongeren en is het moeilijk om voorbij die groene waas te zien. Want hoe charmant en getalenteerd Harry ook is, in mijn ogen zag ik hem toch vooral als junkie. Not my cup of tea. Gelukkig had ik zo’n vermoeden dat er een plot twist ging aankomen die mijn morele kompas gunstiger zou stemmen en kreeg ik daarin gelijk. (Oef!)

Bovenstaande was dan ook echt mijn enige issue met dit boek. Want wauw, wat een pareltje voor de rest! De schrijfstijl van Holly Bourne (ja, shame on me ik had nog nooit iets van haar gelezen) is heerlijk Brits, oprecht en humoristisch. Hierdoor las ik vlotjes 200 pagina’s op 1 dag zonder ooit zoiets te hebben van “nu ben ik het even zat”. Ik wilde altijd maar verder verder verder lezen. Dat ik dit boek verslonden heb, is een understatement!

Ik heb zelfs enkele zeldzame traantjes geplengd. Niet bij de eindscène zoals je misschien zou verwachten, maar in de scènes met haar familie. So heart-wrenching … Ik denk dat dit boek voor veel kinderen van gescheiden ouders wel wat oude wonden opent, maar net daardoor vond ik het ook zo’n voldoening gevende leeservaring: het is rauw en echt en dramatisch en somehow toch magisch, dankzij de setting in de cinema. In hou van cinema’s! Dus deze setting trok me wel echt aan. De randpersonages zijn enorm levendig en goed uitgewerkt, wat toch ook altijd een grote plus is in mijn boekje.

Maar het allerallerallerbeste aan dit boek? Dat is toch wel het hoofdpersonage. Audrey heeft 0% interesse in Harry’s manic pixie dream girl te zijn en haar feministische houding is heerlijk verfrissend. Dit boek heeft dan ook het potentieel om op laagdrempelige wijze een eye-opener te zijn voor veel jonge meisjes. Vermeldingen van menstruatie bijvoorbeeld, zijn gek genoeg nog steeds vrij taboe in veel YA-boeken. Holly Bourne trekt zich er allemaal niets van aan en weet zo een verrassend ‘rond’ en realistisch personage neer te zetten. Geen deerne, maar een méns. Soms heel onafhankelijk en sterk, soms needy en overemotioneel – iets waarop zoveel vrouwen worden afgestraft in onze maatschappij. Audrey durft “onbegeerlijk” te zijn (if there is such a thing) en dat maakt haar net extra ontwapenend.

Dus meisje – en jongens – lees dit boek!