Deze recensie ga ik even starten met twee bekentenissen: 1) Ik heb de boeken niet gelezen, 2) ik voelde me superhip toen ik de film meteen op dag 1 al gezien had, haha. Je ziet dat mijn maatstaf van hipheid een beetje laag ligt, maar whatever. Ondanks dat ik de boeken al honderdduizend keer voorbij zag komen, heb ik nooit echt overwogen ze te lezen. Na de film gezien te hebben, doe ik dat wel: ik wil immers echt wel weten hoe het allemaal afloopt!

De acteur die Peter K speelt (intussen de held van heel wat zwijmelende gifjes) lijkt wel een jonger broertje van Matthew Daddario AND SIS I’M HERE FOR IT. (Sorry, ik hoorde even de stem van Jonathan van Queer Eye in m’n hoofd). Lara Jean is supercute. Somehow vond ik Janel Parrish wel niet zo geloofwaardig als haar zus? Ook niet qua leeftijd. Anyhow, de cast zat wel goed, al kan ik het natuurlijk niet vergelijken met hoe de personages in het boek omschreven worden.

TATBILB heeft alles in zich om een hedendaagse klassieker te worden. Alles wat we leuk vinden aan romantische tienerfilms à la ’10 things I hate about you’ is hier in overvloed aanwezig. Dat betekent wel dat je wat clichés moet kunnen slikken, maar hé, ik dein nooit weg van een lekker cliché. Waarvan ik wel wegdein: de enorme trope die haar “beste vriendin” geheten wordt. Jeetje, wat een onrealistisch rotmens? Lara Jean, girl, you deserve better dan dit hyperplatte randpersonage als BFF.

SPOILERS! Ik was een beetje misleid door deze film. In de zin dat volledig verwachtte dat Peter K een eikel zou blijken en dat ze dan toch samen zou komen met Josh. Hierdoor kon ik niet ten volle genieten van hun cute romance maar was ik een beetje op mijn hoede. Wel een excellent excuus om de film nog een keertje te kijken natuurlijk!

Ik ben niet zo’n fan van al dat retrogedoe. Een personage dat fan is van Sixteen Candles vind ik anno 2018 zo onrealistisch … Ik ben 10 jaar ouder dan de hoofdpersonages en zelfs ik heb die film nooit gezien. De verheerlijking van vroeger is dus niet zo aan mij besteed, ook de muziekkeuze die nogal eighties aanvoelde en de onrealistische Riverdale-achtige diner voelden voor mij niet geheel “echt” aan. Ik bedoel, filmmatig heeft het wel z’n charme om alles zich in zo’n perfecte lollipopwereld te laten afspelen, don’t get me wrong. Maar naar realisme toe dan weer niet.

Hier en nu onthul ik wat voor een grote Creek-geek ik ben, want van zodra Peter (SPOILER) de woorden (sorry, ik weet ze niet exact) “For a girl who gets good grades, you can be really dumb sometimes” in de mond nam, zette ik de film op pauze. SHUT THE FRONT DOOR! Dit is een exacte parafrasering van de epische DC-quote “You know, for a bright girl, you can be really daft sometimes” en ja emoties. Ook de scene waarin de kamersleutels op skireis in de wilde weg worden uitgedeeld zodat stelletjes samen kunnen, leek mij regelrecht uit mijn favo jeugdserie te komen. Dus als iemand mij kan vertellen: is Jenny Han een Creeker of is dit toeval? I NEED TO KNOW!

Ik wacht met smacht op deel 2, plzzz Netflix! (Of toch maar eerst de boeken aanschaffen?)