De boeken van Eva De Wit zijn misschien niet de spannendste of de speciaalste, maar als je een auteur zoekt die je fijn en vlot leesvoer bezorgt voor op vakantie (of voor de thuisblijvers: op je eigen balkon/terras) dan zit je bij haar echt altijd goed. Geen wild water rafting qua verhaallijn of schrijfstijl, maar wel een aangenaam kabbelend beekje met proza die je op je gemak stelt. Ook een kunst! In een ietwat tumultueuze privéperiode was dit dus exact wat ik nodig had.

Wat me direct aansprak was de setting in Italië. Veel leuker toch dan Frankrijk! (Valt het op dat ik nog een trauma heb van de lessen Frans? ;-)) Echter het uitgangspunt van zussen die op zoek gaan naar hun echte vader vond ik … riskant. Er zijn al zoooooo veel verhalen over een dergelijk onderwerp dat het al snel cliché gaat aanvoelen. Maar zoals dus al gezegd: voor originaliteit met een grote O moet je hier wellicht niet zijn, maar dat betekent gelukkig niet dat het geen op en top prima feelgoodverhaal kan worden!

De hoofdpersonages (twee zussen van rond de 35) nemen je mee op sleeptouw doorheen zuiderse locaties en trakteren je daarbij op een vleugje La Dolce Vita. Het allerleukste vond ik de intriges rond de bruiloft (dit zou zo een film kunnen zijn joh! DRRRAMAAAA!) en de familiegeheimen die mondjesmaat aan het licht komen. Je komt tijdens deze roadtrip zeker wat verrassingen tegen, samen met de zusjes.

Als ik twee kleine stoorfactoren mag benoemen, dan waren dat voor mij het nogal vaak gebruikte “wat een prachtige omgeving toch” (en alle varianten daarop, die dus nogal inbreuk plegen op ‘show don’t tell’) en het gebrek aan humor. Hier en daar even grinniken had dit boek voor mij echt van een 3,5 naar een 4 kunnen tillen. Om tot een vijf te komen had ik liever meer perspectieven gelezen. Dit kwam in het vorige boek  meer naar voren, als ik het me goed herinner, en miste ik hier wat. Zeker aangezien de zussen basically hetzelfde meemaken en hun POV’s dus niet bijster veel verschillen van elkaar.

Dit is dus helaas niet mijn favo boek van Eva De Wit geworden, maar het was zeker tof leesvoer voor tussendoor. Het hoeven niet altijd complexe fantasyverhalen of romantische dystopians te zijn, toch? Gewoon op heel menselijk niveau meeleven met twee zussen die een kluwen van familiegeheimen ontrafelen in een jaloezie-opwekkend vakantiesfeertje, is soms ook al erg leuk.

Verder vraag ik me wel af hoe het eigenlijk zit met het geheim dat Eva De Wit heet! Is het een pseudoniem? Of een auteur die liever in de schaduwen blijft? Alleszins: hoi Eva, waar en wie je ook bent, bedankt dat ik dit boek mocht lezen en recenseren! 😉