‘The rest of us just live here’ was een verjaardagscadeau van mijn vader dat intussen alweer ettelijke jaren in de kast lag. Niet omdat het me niet aansprak, maar je weet hoe dat gaat. Toen ik er eenmaal in begonnen was, wist ik al snel dat dit een vijfsterrenboek ging worden en had ik natuurlijk massa’s spijt dat ik er niet eerder in begonnen was!

Patrick Ness heeft een geweldige schrijfstijl die soms erg diep gaat, maar ook erg puberaal (en dus realistisch voor een YA) uit de hoek kan komen. In al die banaliteit schoonheid vinden is echt een kunst die ik zo hard bewonder. Tijdens het lezen dacht ik dan ook meermaals: “Dit is John Green maar dan zonder alle pretentie.” Ofzo. Ja ik ben dus geen fan van John Green, met al zijn hoogdravendheid en tear jerkers. Geef me dan maar een mijnenveld van YA-extremen met hier en daar een gepolijst scherfje wijsheid en rauwe emotie, scherp als een mes. De impact is niet in your face, maar subtieler en daardoor des te treffender. Ik zou er f*cking lyrisch van willen worden maar de inspiratie ontbreekt in de schaduw van net zo’n geweldig boek gelezen te hebben.

Je hoort het al: dit boek heeft me diep geraakt. Het hoofdpersonage was een van de best uitgewerkte HP’s die ik ooit gelezen heb. En zo, zo herkenbaar. (We haten rokers allebei en drinken geen alcohol, hoera!) Zijn OCD vond ik ook zo geweldig beschreven, maar extra leuk vind ik dat het niet de focus is van het verhaal. Net als het feit dat iemand homo is of anorexia had. Het zijn geen highlights maar achtergronden. Voor mij veel waardevoller op die manier. Want oh ja, dit verhaal gaat trouwens over het einde van de wereld. Soort van. Maar ook dàt is geen highlight, wel een achtergrond. Geniaal. Dit is met stip één van de origineelste boeken die ik ooit gelezen heb. Misschien wel dé origineelste. (JA ECHT!) Een vleugje parodie, een snuifje mental health en zelfs wat fantasy.

Al gaat dit boek toch vooral over mensen. Over angst voor verandering. Over je rol in de wereld opnemen. Over kleine beetjes liefde en de grote fails van het tienerzijn. Over ouders die je teleurstellen en vriendschappen met/zonder vervaldata.

I fucking loved it.