Soms bevat een boek alle elementen waarvan je houdt: gedwongen koppeltjes (oké rare trope om leuk te vinden BUT I DO), een beetje opsluiting en craziness, throw in some aliens or whatever … En toch weet het geheel niet meer te worden dan de som van de delen.

Datzelfde gevoel dat ik al bij Phobos had, had ik nu ook bij The Cage. Leuke boeken, verslavend en hoge entertainmentwaarde, but something’s missing. A heartbeat, a soul, a person who deletes the excessive amounts of !!!!!! (uitroeptekens dus). Tja, zoiets dus. Ik kan er niet echt mijn vinger op leggen. Gebrek aan connectie met de HP? Misschien. Een iets te geforceerde schrijfstijl? Perhaps.

De personages komen goed uit te verf, maar zijn dan ook wel een tikkeltje te simplistisch. Hoewel ze complexe back stories hebben, voelden ze me toch allemaal wat fake aan. In de diversiteit zag ik wel een zweem van Endgame terug, daaraan deed het me samen met Phobos dan ook denken soms.

Verder vond ik het wel heel knap hoe het de hypocrisie van dierentuinen aankaart. Zelf ben ik niet echt tegen dierentuinen zolang de dieren uiteraard goed behandeld worden, maar als je als mens dan opeens in een zoo wordt opgesloten ‘for educational and entertainment purposes’ … Tja, wel mooi hoe dit boek je daarover doet nadenken.

Als er een betere romance, minder uitroeptekens en een toffer hoofdpersonage had ingezeten, had ik The Cage zeker 5 sterren gegeven, want het was zeker een verslavende read waarin ik me helemaal kon verliezen. Hoog tempo, vlot leesbaar … Maar hier en daar wat mij betreft toch enkele vlakken die beter konden. Ga ik het vervolg lezen? Waarschijnlijk wel. Maar ik loop er niet om te springen.