De onschuldige hand van Dear Book Nerd Book Club-voorzitter (dat klinkt lekker officieel) Audrey koos little old me als winnares van een ENORM Fandom-pakket. En dat voelde toch wel even als Kerstmis!

Het pakket zat vol leuke bladwijzers en andere extraatjes maar toch vooral met een ARC van ‘The Fandom’ erin dat mijn fangirlhart sneller deed slaan. Het boek komt pas uit in januari, maar ik trakteer jullie nu alvast op een recensie zodat je het boek al dan niet kan pre-orderen.

Graag gedaaaaaan! 😉

Well, that’s … odd

Er was iets heel raar aan dit boek. Het begon namelijk met een brief van één of andere directeur van de uitgeverij (weet ik veel) die uitlegt hoe dit boek tot stand gekomen is. Wish they hadn’t done that, want ik ben géén fan van die manier. Het blijkt dus dat iemand het idee voor dit boek had ingediend in een ideeënwedstrijd (wtf is dat zelfs) en dat dan een ander iemand (de auteur) een schrijfwedstrijd of zoiets won en dan hebben ze die twee samengepropt met als resultaat dit boek.

Dat voelt voor mij enorm ghostwriter-achtig en supersupercommercieel. In dit proces gaat het duidelijk meer om winst maken en populariteit vergaren dan om liefde voor het verhaal binnenin je, want euh, dat verhaal zat helemaal niet binnenin de auteur. -_- Tja, da’s geen kunst, vind ik dan …

Comic Con vs. FACTS

Ik begon met lezen vlak voor ik naar FACTS ging, omdat dit verhaal start op Comic Con en ik zo alvast wat in de sfeer zou kunnen komen, leek me. Ik was dus best teleurgesteld dat het Comic Con-gedeelte amper een pagina of 2 beslaat. Bummer! Ik vond dat je als lezer echt wel te snel in de ‘actie’ gegooid werd.

Graag had ik de personages beter leren kennen door wat langer met hun op Comic Con rond te lopen. Verder zijn de personages vrij cliché en vlak, ik had niet echt een diepgaande band met hen. Nate vond ik dan nog het leukste omdat ik me hem inbeelde als Henry van OUAT omdat ik die dus pas op FACTS gezien had (hihi).

Repeat stuff, repeat stuff, repeat stuff (als je deze reference snapt: ily)

De auteur heeft nogal de neiging om serieusssss in herhaling te vallen. Eigenlijk nog nooit meegemaakt dat een schrijver zo lui steeds weer dezelfde verwoordingen gebruikt? Raar? Oké tuurlijk kan je soms iets herhalen om een herinnering op te halen of ergens sterk de nadruk op te leggen of whatever, maar als je 10x ‘crumpled paper chain’ en ‘soft Scouse accent’ zegt, heb ik het wel gehad met die omschrijving. VERZIN EENS IETS ANDERS ANNA! Ook wordt er geloof ik 3x gezegd dat Comic Con naar hotdogs en parfum rook. Niet erg nuttig om zoiets te herhalen? Ik weet het nog hoor? Beetje zo’n geval “de lezer zal wel dom zijn”.

Conclusie

Het duurde even vooraleer ik erin zat, maar van zodra de mannelijke counterparts ten tonele verschijnen (guilty as charged I’m not even sorry) ging het wel wat vlotter vooruit. Het geheel was niet altijd even verrassend/origineel als ik gehoopt had maar wel vermakelijk en ook de verwijzingen naar Divergent en THG enzo vond ik erg tof. Het is duidelijk een heel hedendaags boek dat echt op maat geschreven is van de gemiddelde YA-fangirl. Maar net daar wringt dus het schoentje voor mij, als ik terugdenk aan die brief aan het begin … Vandaar: vier sterretjes!

Cover-kwijl

Helaas had de ARC geen officiële cover (BOEEHHHH) maar ‘the real deal’ is echt wel een pareltje. Alleen al daarvoor moet je ‘m kopen WANT KIJK HOE MOOI!