Dit boek is zo dik oh lord why. Het duurde ook een hele tijd alvorens ik er echt ‘in’ zat. De stukjes van Eliza vond ik van het begin af aan al heel erg leuk (lekker mysterieus ook en de nieuwheid van de personages maakte me supernieuwsgierig) maar verder waren die eerste 150 pagina’s wel een beetje worstelen.

De schrijfstijl van Laini Taylor is zooooo mooi, maar ook enorm zwaar om te verteren soms. Zo gebeurde het dat ik dit 600 pagina’s lange boek in sprintjes van 10 pagina’s las, gewoon omdat mijn mentale energie dan echt op was. Maar tja, dat gaat dus niet vooruit. Gelukkig kwam ergens halverwege het keerpunt. Niet qua plot of zo, maar wel qua leeservaring voor mezelf dan.

Achteraf gezien zijn de stukjes met Eliza nog steeds mijn favoriet, maar SPOILER ook alles met Liraz en Ziri vond ik echt geweldig. Het einde was een beetje veel gepingpong maar uiteindelijk ben ik wel tevreden met hoe Laini Taylor deze epische trilogie afgesloten heeft. Het waren véél losse eindjes om aan elkaar te knopen, maar het is haar gelukt.

PS: Ik zou zeker graag meer lezen over Scarab en Eliza! Maar Akiva en Karou mogen nu echt wel op pensioen, ze hebben genoeg meegemaakt en verdienen het. 😉