Kringloopkoopjes: meer dan een aantrekkelijke cover en goede staat is er vaak niet nodig om mij me te overtuigen. Toen ik een keertje in een “Ik moet meer chicklit lezen”-bui was, nam ik ‘Dolce d’amore’ mee van de tweedehandswinkel. Ik leende het boek eerst nog uit aan een vriendin, die er niet meteen laaiend enthousiast over was maar ook niet negatief, en uiteindelijk begon ik er zelf aan toen ik iets luchtigers nodig had ter compensatie tijdens het lezen van ‘Dreams of Gods & Monsters’ (jeetje wat een zwaar boek, of ligt dat aan mij?).

Sorry voor de vele inleidende blabla, over het verhaal dan nu: ik vond hoofdpersonage Lily héél raar reageren op de situatie die haar voor de voeten gegooid wordt. Haar emotionele staat en logica kon ik moeilijk peilen, waardoor het wel een beetje op de oppervlakte bleef naar mijn gevoel. Ik bedoel maar (dit is geen spoiler, staat op de achterflap) wie is ZO CHILL als ze erachter komt dat haar man een tweede gezin heeft?

De sokkenstoppende weduwen … Tja, ik weet het niet, dat hele verhaaldeel was niet echt mijn stijl zeg maar. Eigenlijk gaat dit boek over te veel oude mensen: de helft bejaarden en de helft 45-jarigen. Daardoor was het iets te ver van mij af, zeker gezien ik het hoofdpersonage op een emotioneel niveau dus simpelweg niet begreep. Als ik iets moet benoemen dat ik het meest positieve vond, denk ik dat ik het “mysterie” rond haar kinderloosheid en de gevoelens daaromtrent (die waren gelukkig iets duidelijker dan die ivm haar ontrouwe partner).

Het einde vond ik helaas compleet ongeloofwaardig. Na een sloom begin ging het opeens “snel” en fronste ik soms echt om wat ik las. Conclusie: slecht boek, bwa nee dat niet. Maar ik had er weinig connectie mee en een beetje meer realisme was leuk geweest. Voor chicklitfans misschien nog wel leuk voor op vakantie gezien de Italiaanse sfeer, maar verder geen aanrader.