Eén van de vragen die ik continu krijg voorgeschoteld van oningewijden, die het auteuruniversum een beetje zien als iets dat zich in een ongrijpbare buitenaardse nebula bevindt, is: “Hoe combineer je dat allemaal?”.

Full time werken, je huishouden doen, verbouwen/verhuizen/trouwen, een sociaal leven onderhouden, aanwezig zijn op events én dan nog eens boeken schrijven*? Ontzag, onbegrip en vage achterdocht wisselen elkaar af op de gezichten van de vraagstellers. Sommigen onder hen beelden je zich in als een noeste werker die sloten Irish coffee achteroverslaat tijdens nachtelijke schrijfsessies, anderen als een mythische eenhoorn die een regenboog van productiviteit afglijdt die zij nooit zullen bereiken. Geen van beide heeft het bij het juiste eind, maar hé, wie ben ik om hun illusies te doorpikken?

(*Dan heb ik nog geeneens kinderen! Mama-schrijfsters zijn de échte eenhoorns, volgens mij.)

Toch haat ik die vraag. Hààt. Ik heb namelijk empirisch ondervonden dat “Je huishouden negeren, hah!” laag scoort op de schaal van sociale aanvaardbaarheid. (Remember boys and girls, ik doe dit onderzoek so you don’t have to!) Antwoord dat dus beter niet. Wat dan wel? Tja, a little fiction goes a long way, zouden ze in onze business zeggen. Een leek noemt het wellicht liegen, Trump noemt het ongetwijfeld alternatieve feiten. Ikzelf noem het “creatief omgaan met jouw realiteit om beter in die van de rest van de wereld te passen”.

Want natuurlijk wil niemand horen dat jij al drie dagen je haar niet gewassen hebt omdat je gekluisterd zat aan je computerscherm, typend tot je nagellak afbladdert over Engelen en Kraaien die zoenen en vechten en de wereld redden. Dat is raar. Schrijvers zijn ook raar, maar er is een reden dat ze niet als kluizenaars met twijfelachtige hygiëne op de achterflap van hun bestsellers staan afgebeeld: niemand wil dat weten of zien, laat staan ruiken.

Toch zou ik die vraag soms willen beantwoorden met een serieuze reality check. Want de realiteit is dat ik nachtbraker noch eenhoorn ben. De realiteit is dat kiezen verliezen is. Kies ik ervoor om een avondje in de wereld van Nieuw-Anvers door te brengen met Lucy en Max, dan verlies ik waardevolle uurtjes in het gezelschap van mijn wasmachine. Kies ik ervoor om – hoogstwaarschijnlijk onder lichte dwang – nog eens “onder de mensen te komen”, dan verlies ik de woorden die op dat moment binnenin me wervelen en tijdens een volgende schrijfsessie misschien wel voorgoed verdwenen blijken. Kies ik voor m’n wordcount, dan verlies ik mijn Goodreads-challenge (ik loop 10 boeken achter, jongens, dit komt niet meer goed).

Dat kiezen en verliezen was ik een beetje zat. Die alternatieve feiten ook. Terwijl ik dit typ zou ik waarschijnlijk eens grondig moeten stofzuigen en ligt mijn administratie er even verwaarloosd bij als mijn kapsel. Terwijl ik dit typ, zou ik eigenlijk àndere dingen moeten typen. First and foremost het laatste deel in mijn trilogie, dat al sinds 2015 in de steigers staat. Maar vandaag voelt ervoor kiezen om dit blogje te schrijven in plaats van whatever, minder aan als verliezen. Omdat ik mezelf eindelijk het ongecensureerde antwoord gaf: het wàs voor mij niet langer combineerbaar. Mijn agenda zat te vol, mijn manuscript bleef te leeg.

Daarom stellen collega’s, vrienden en familie me voortaan een andere vraag: “Zo, dus waarom ben je 4/5^de gaan werken?”

Ik weet het antwoord wel.