Een boek waar ik al een heel poosje naar uitkeek was deel 2 van ‘Vuur en As’. Na ‘De Heerschappij van de Maskers’, dat ik vijf enthousiaste sterretjes gaf en qua niveau zelfs met The Hunger Games dierf vergelijken, waren mijn verwachtingen voor ‘Een fakkel tegen het duister’ best hoog.

Misschien ging het al mis met die hoge verwachtingen van mij. Tegen de dikte keek ik ook een beetje op, en dat bleek terecht te zijn. Er gebeurt namelijk niet zo bijster veel op al die honderden pagina’s. En dat zorgt ervoor dat ik ‘Een fakkel tegen het duister’ helaas als een typisch “tusseninboek” moet labelen. 😦

Zoveel ik genoot van de worldbuilding en ontluikende romance in deel 1, zo hard bleef ik nu op mijn honger zitten. Ik snap dat het verhaal “nodig” is als overgang van A naar B, maar wat mij betrof had dat gerust op de helft van het aantal pagina’s kunnen gebeuren. Hoewel het boek een duidelijke verhaallijn heeft (Kauf bereiken), had ik het gevoel dat dit allemaal te lang duurde. Wandelen, wandelen, wandelen … Alles behalve het einde (dat dan weer té compact aanvoelde) leek een uitgerokken droom te zijn. Ik kreeg er weinig grip op en de vaart was ver zoek.

Helene is nog steeds mijn favoriete personage. Ik was dus zeker blij dat ze nog steeds een prominente rol inneemt in het verhaal. Laia is vergeleken met haar een beetje boring en clueless, iets wat ik in deel 1 nog kon vergeven, maar waarin ik had gehoopt dat ze toch net iets meer zou groeien. Elias blijft leuk, maar niet leuk genoeg om in z’n eentje het hele boek te dragen natuurlijk. Dus ook hij verdween een beetje in de dikte van dit boek.

Wat er allemaal in het Wachtoord gebeurt vond ik op zich wel een boeiend gegeven, maar het duurde opnieuw té lang eer de relevantie hiervan duidelijk werd. Shaeva vind ik een moeilijk vatbaar personage.

Bovendien moet ik ook even kwijt dat ik al dat gedoe met djinns en ifrieten opeens heel verwarrend vond, in de zin dat het me te veel deed denken aan ‘Rebel in de woestijn’. ‘Vuur en As’ was echt heel origineel, maar dit vervolg was op sommige vlakken bijna inwisselbaar met het boek van Alwyn Hamilton. Soms had ik oprecht moeite om me te herinneren wat nu in welk boek gebeurd was. Eens benieuwd of ik dat nog ga hebben als ik deel 2 ‘Traitor to the Throne’ lees!

Conclusie: ik heb lang over dit boek gedaan. Is het een slecht boek? Zeker niet! Heb ik ervan genoten? Helaas ook niet, nee. Drie sterretjes lijken me daarom een eerlijke score. Ik heb zeker wel nog goede hoop voor deel 3, want soms zakt een trilogie gewoon een beetje in in het midden en dat hoeft zeker geen doodsvonnis te zijn. Toch is mijn hoop dat dit – om de THG-vergelijking nog even verder door te trekken – een ijzersterke trilogie wordt die met elk boek betert nu weg. Hopen op een grande finale dan maar!