Exact één week geleden, ‘s ochtends vroeg terwijl ik met goeie schrijfmoed en het zonnetje in mijn rug achter mijn computer kroop om aan mijn 3de Vleugels-manuscript te werken, kwam ik te weten dat één van de mooiste stemmen uit de muziekindustrie zichzelf het zwijgen had opgelegd. Chester Bennington was niet meer. De dood van Bowie, Prince en al die oude rakkers kon me weinig boeien (sorry). Maar deze “celebrity death” was een meteoor die véél dichter bij huis insloeg. Een donderslag bij heldere hemel op zo’n mooie, vrije feestdag.

Al was het natuurlijk allesbehalve een donderslag bij heldere hemel, want zoals veel fans nu meer dan ooit opmerken, waren de helft van zijn nummers een soort van muzikale afscheidsbrief. Getuigenissen over gevechten tegen demonen die alleen hij kon zien, maar waartegen hij vocht met een stem die voor zo velen een lichtje in de duisternis was. Ook voor mij als jonge puber – tot vandaag de dag als volwassen vrouw die om de zoveel weken toch nog eens graag meeschreeuwt met ‘From the Inside’ of ‘A place for my head’.

Vroeger gaf de muziek van Linkin Park me altijd zoveel kracht, nu word ik er met vlagen intens droevig van. Voortaan hoor ik de lyrics niet meer zoals ik ze interpreteer (als een zwartgeblakerde spiegel die je eigen demonen net wat dramatischer toont dan ze echt zijn en dus perfect om je op uit te leven), maar zoals hij ze schreef: geen statische spiegel, maar een dynamisch en rauw gevecht dat elke dag gaande was.

Hoe kan het dat zo veel mensen naar hem luisterden, maar dat niemand genoeg naar hem luisterde? 

Hoewel ik Linkin Park al 17 jaar door mijn oortjes laat blèren, kan ik niet zeggen dat ik me ooit in Chester’s levensverhaal heb verdiept. Dat soort fan ben ik niet echt, I guess. Hell, ik ben jammer genoeg zelfs nooit naar een concert van hen geweest (Rock Werchter 2017 komt op mijn lijstje ‘gemiste kansen om bij wijlen over te treuren’, zelfs al ben ik zo anti-festivals als wat).

Dus nu pas, in alle berichten omtrent zijn overlijden, kwam ik te weten dat hij op zijn 11de verslaafd raakte aan cocaïne. Dezelfde leeftijd als die waarop ik naar Linkin Park begon te luisteren, wat voor mij als een heel vreemde parallel voelde. Zo”n ander leven, en toch verbonden door iets onbestemd.

Ik herinner me die tijd als tiener nog goed: kamerdeur dicht. CD in de CD-speler. Of nog beter: ‘In the end’ horen op TMF en je voelen alsof je een lot uit de loterij gewonnen had – tja, YouTube bestond nog niet dus waar en wanneer je lievelingsmuziek horen was een beetje een luxe toen.

Hoe veel uurtjes waren de stemmen en muziek van Linkin Park mijn enige gezelschap? I didn’t count them, but they counted. 

Jaren later, op m’n 17de, ontmoette ik een “best wel leuke” jongeman die zo maar even toevallig ook van Linkin Park hield. Die jongeman is intussen mijn echtgenoot geworden. Zo zie je maar: het belang van goede (of althans gedeelde) muzieksmaak valt niet te onderschatten.

En nu, in 2017, denk ik terug aan mijn elfjarige zelve en ben ik blij dat Chester Bennington het met zijn lange geschiedenis van zwaar mentaal lijden 41 jaar heeft uitgehouden. Want in zijn korte levenstijd heeft hij ons deelgenoot gemaakt van zijn stem én zijn diepste emoties.

Het was mooi geweest als muziek hem had kunnen redden, of liefde, of zijn fans, of medicatie, of de wereld, of zijn kinderen, of zijn band, of iemand, of iets. Maar het heeft niet mogen zijn, en ik denk dat we binnenkort met z’n allen weer met iets minder droefheid en iets meer begrip, berusting en vrede naar zijn muziek kunnen luisteren.

RIP Chester. Hope you found somewhere you belong.