Dit boek was … raar … frustrerend … en gek genoeg alsnog verslavend! Ik weet oprecht niet waar ik moet beginnen bij deze recensie want mijn oordeel schiet gewoonweg alle kanten op. Daarom ga ik een lijstje van pro’s en cons maken (want misschien had Tenley haar keuze ook net iets sneller gemaakt als ze dat gedaan had!).
PRO
- Het idee achter de Realms vond ik super. Basically Heaven en Hell maar dan toch net iets genuanceerder, waardoor ik best snap dat de keuze niet superevident is. Dit voegt spanning en mysterie toe. Er was naar mijn gevoel geen echte infodump, je komt het gaandeweg te weten, dus prima.
- Het einde vond ik behoorlijk goed. Sowieso is de hele tweede helft van het boek een stuk interessanter én minder irritant, maar het einde was toch echt wel recht in de roos. Lekker wat verraad erbij, heerlijk.
- Ik hou van boeken waarin er veel verschillende settings aan bod komen, en na een tragere start volgen de locaties zich hier inderdaad aan een sneltempo op: leuk, wat afwisseling. Many Ends vond ik superrrr!
CON
- WTF is up met deze schrijfstijl? Ik heb nochtans al eerder een boek (Alice in Zombieland) van deze auteur gelezen, maar ik kan me niet herinneren dat ik me toen zo ergerde aan de schrijfstijl. Ik vond vooral de korte éénwoordzinnetjes met uitroeptekens die Ten tegen zichzelf zegt heel vervelend. En gewoon de algemene tone of voice in haar innerlijke gesprekken. Yuck!
- Ook de tone of voice in de e-mails tussen de leiders van Myriad/Troika en de Laborers stak me serieus tegen. Hoe onprofessioneel kan je zijn? Net alsof ze mailtjes typen naar hun homies, euh, dit is je baas, bro? Superongepast en dus onrealistisch, naar mijn gevoel.
- De eerste helft (instelling) was serieus saai. Gelukkig komen er daarna heel veel andere settings aan de beurt (zie pro).
- De romance was serieus wtf. Alles wat ik haat aan een liefdesdriehoek (terwijl ik soms ook hou van liefdesdriehoeken!) was hier enorm hard aanwezig. In die zin deed het me denken aan een Lauren Kate-boek, wat voor mij op dit vlak geen troef is.
- “Zijn ogen waren pure mannelijke agressie”. Wat?
- Het deed me denken aan een Lauren Kate-boek om eerlijk te zijn. Dat kan soms een voordeel zijn, maar hier was het echt alleen maar nadelig: alle elementen die ik NIET leuk vind aan een LK-boek waren hier zeer rijkelijk aanwezig.
Ik ga wel zeker het volgende deel lezen, want hoewel er ruimte voor verbetering is, vond ik Firstlife zeker geen straf om te lezen. Mixed feelings dus een beetje, maar ik geef het nog een kans!
Mijn B.I.E.B. 
First Life lijkt me een vaag boek doordat ik zo veel rare verhalen erover gehoord heb, maar door jouw recensie lijkt het me best grappig om hem eens te lezen. Gewoon om te kijken of ik ook gegrepen word ondanks alles wat er mis is met het boek.
Enne, heb jij nooit iemand ontmoet met ogen die pure mannelijke agressie zijn? Ik wel, kom ze elke dag tegen :’).
Hahahaha en vind je dat dan ook nog eens waanziiiiiinning sexy? Want als ik dit boek erop moet geloven is het effect dus onweerstaanbaar-jij-bent-mn-soulmate 😀 Ben benieuwd wat je ervan zal vinden, leuk dat ik je toch nieuwsgierig heb gemaakt! 😉
O ja, ontzettend 😉 Alle agressieve mannen zijn mijn soulmate, zo smexy.
Maar Wijffie (mijn grootste ergernis bij dit boek) toch! Ik ben benieuwd of er in het vervolgdeel een andere koosnaam (?) gebruikt gaat worden want deze vond ik echt irritant.
Super leuk om een recensie te zien in de vorm van een lijstje van pro’s en cons! Met de cons ben ik het helemaal eens, maar de pro’s… XD haha maar ik heb me vooral gestoord aan het ‘wijffie’ en de enorm oppervlakkige liefde die gebaseerd is op ogen die agressie uitstralen en lange wimpers en vlekjes in de ogen. ARGH!
Haha, ik hou echt van jouw stijl van recenseren. Denk niet dat ik deze ga lezen als ik het zo bekijk, maar het klinkt wel heel intrigerend!
Haha thanks! 😀 Intrigerend is denk ik idd een goede term om dit boek te bespreken :-p