Soms loont doorlezen zo hard dat je begint te twijfelen over alle boeken die je ooit het label DNF hebt opgeplakt. ‘Zwart op wit’ is zo’n geval! Toen ik hoorde waar dit boek over ging (een copywriter “just like me” wordt na een fiasco op het huwelijk van een collega de biograaf van een Jon Snow-achtige acteur en YES PLEASE) vroeg ik meteen een recensie-exemplaar aan. De zoektocht naar goede chicklit is een struggle in mijn geval, maar dit leek me exact op het lijf geschreven te zijn. En dat was ook zo!
Al maakten Mhairi McFarlane en ik een moeilijke start samen. Het eerste hoofdstuk moest ik serieus wennen aan haar schrijfstijl, die behoorlijk pompeus is voor het genre waarin ze schrijft. Heel wat tekst tussen haakjes in combinatie met een vocabulaire van literair niveau deden me geloven dat het dan misschien toch niet zo’n heerlijk zomerse feelgoodroman ging worden als ik had gehoopt …
Maar van zodra ik eenmaal volledig in het verhaal zat ondergedompeld, kwam ik in een lekker leestempo en genoot ik met volle teugen van de wilde rit die het leven van de 35-jarige Edie is. Het drama op social media is heerlijk hedendaags (het is niet eens zo moeilijk in te beelden dat je dit in zo’n situatie echt zou overkomen – al hoop ik dat niemand van ons ooit de bruidegom kust op een huwelijksfeest van 2 collega’s, oeps) en de romance … Jongens, wat heb ik een potje zitten zwijmelen bij dit boek!
De trage opbouw van haat naar vriendschap naar verliefdheid was ronduit perfect. De fictieve filmster (al is hij dus wel duidelijk losjes gebaseerd op Jon Snow uit GOT / Kit Harrington) genaamd Elliot Owen deed mijn lezershartje zeker sneller slaan én sneller de pagina’s omflippen. Misverstanden, ontboezemingen, de luxe maar ook de opgejaagdheid van het sterrendom … Ik smulde er schaamteloos van. De “britserigheid” spat er vanaf en dat viel zeker in de smaak.
Als ik dan toch wat minpuntjes moet geven aan dit vijfsterrenboek, is het onder andere de verhaallijn met Edie’s oude buurvrouw. Was die écht nodig? Voor mij niet, al snap ik dat ze vaak voor een psychologisch aha-moment zorgde bij het hoofdpersonage, wat zich dan wel weerspiegelde ik de rest van haar acties. Het wrange gevoel in de thuissituatie van Edie (de relatie met haar zus en vader is zeer strained) deed je dan wel meeleven met haar, maar zorgde ook soms voor iets minder feelgood vibes. Al maakt het dan wel net iets diepgaander dan je gemiddelde chicklit.
EN DAN HET EINDE! Ooh wat was ik BOOS! Ik had absoluut niet verwacht dat Mhairi McFarlane haar verhaal op zo’n manier zou eindigen. Zonder al te veel te willen spoilen: als die laatste zin er niet bij stond, had ik het boek uit het raam gegooid – en dat tijdens mijn treinrit! Conclusie: ik hoop met heel mijn hart dat ‘Zwart op wit’ net zo’n mooie verfilming krijgt als bijvoorbeeld ‘Me Before You’, want hoewel de thematiek totaal anders is, vind ik dat dit Britse boek het massasucces net zo hard verdient. Het was lang geleden dat ik nog zo aan m’n pagina’s gekluisterd zat. En de toffe cover is ook geen straf! Een aanrader dus, moest je dat nog niet doorhebben. 😉
PS: In het begin van het boek blijkt dat iemand haar moest uitleggen wat Quidditch is, maar achteraan het boek gebruikt ze dan wel de vergelijking dat iemand Slytherin-achtig is (of iets in die trant). HEEFT DIE GRIET NU WEL OF NIET HARRY POTTER GELEZEN???
Mijn B.I.E.B. 
Dat is echt vakantielectuur! Ik zet hem op mijn lijst!
Ik sluit me hier helemaal bij aan! Alles wat je zegt over dit boek klopt. Tot aan de scenes van de buurvrouw en het Harry Potter-gedeelte aan toe. Ik denk er exact hetzelfde over.
Wat grappig dat jou dat ook opviel! Leuk om te horen dat ik niet de enige ben die er zo over dacht 😀