Je bent getrouwd, je hebt een huis gekocht … De onvermijdelijke vraag die zowat iedereen je dan stelt (echt terwijl je nog létterlijk je trouwjurk aan hebt en/of de sleutel van je huis net in handen hebt) is wanneer er kindjes komen. Meestal kan ik dat nog lachend afwimpelen met “Eerst een kat, joh!”, maar wat als ik binnen een paar maanden eindelijk mijn langverwachte katje heb? Dan moet ik dus een ander excuus verzinnen! (Ik heb deze alvast voorbereid: “Ja maar we willen ook graag een hond hoor, dussss …”)
Bij de huisarts hetzelfde liedje: wil ik nog wel een nieuw voorschrift voor de pleisterpil? Ehhh, ja, toch wel, thanks. Best erg, dat je als 27-jarige toch al het gevoel van je omgeving krijgt dat je jezelf moet verantwoorden voor het feit dat je je biologische klok nog niet hoor tikken. Langs de andere kant heel begrijpelijk, want het is niet omdat je mentaal nog niet in de babyzone zit, dat je lichaam niet langzaam maar zeker voorbij de piek van je vruchtbaarheid sjeest. Qua gezondheid is vroeger toch beter dan later, wat mijn eigen situatie betreft. De klok tikt dus wel degelijk, ik hoor ‘m alleen niet!
Het daagt me dus steeds sterker dat ik de beslissing wel of geen kinderen niet “eindeloos” kan blijven uitstellen. Hoogstens nog een jaar of 2, 3. Toen ik toevallig het boek ‘Het Babydilemma‘ tegenkwam, was ik dan ook meteen geïntrigeerd: misschien kon dit boek me wel een beetje houvast bieden terwijl ik uitdokter of ik nu wel of niet ‘mom material’ ben? Naar mijn gevoel ben ik namelijk helemaal niet. Als ik een foto van een baby die “oh zo schattig” vol spaghettisaus hangt, denk ik alleen maar “bah”. Als ik een baby in levende lijve zie treedt er bij mij zelfs een soort van ‘fight or flight’-instinct in werking, in plaats van een moederinstinct. Néé ik wil het niet vasthouden.
Nou, daar heb je je antwoord, zou je denken: no kids for you, no problem. Maar ja … Langs de andere kant wil ik later wel graag een eigen gezin. Vanaf een jaar of 5 vind ik kinderen namelijk best coole en interessante wezentjes. Opvoeding is ook zeker iets dat me boeit. Mijn visie op lange en korte termijn liggen dus basically lijnrecht tegenover elkaar. En intussen gaat dat klokje onverbiddelijk van tik-tik-tik.
Tja, een mens moet wat. Dan maar dat boek lezen! Ik ontving intussen een recensie-exemplaar van de lieve mensen van Uitgeverij Water en vandaar ook dit best wel heel erg persoonlijke blogje: ik ben namelijk benieuwd of mijn visie voor en na het lezen van dit ‘zelfhulpboek’ verandert. Daarnaast wilde ik ook graag het gevoel dat het ontdekken van dat boek me gaf met jullie delen: er zijn nog twijfelaars! Je bent niet alleen! Je kan dit dilemma ontrafelen voor jezelf en er zijn geen foute antwoorden!
Als je jezelf hierin herkent, kan je alvast de test doen op www.babydilemma.nl. Die vond ik op sommige vlakken al best wel een eye-opener! Nieuwsgierig of het boek me verder in de ene of de andere richting gaat duwen … Het wordt alleszins een ander soort recensie dan jullie van me gewend zijn. Maar daarna hou ik er ook weer over op – beloofd. 😉
Mijn B.I.E.B. 
Haha ik herken wel wat in jouw verhaal, ook al ben ik nu wel moeder. Zelf heb ik dus niks met baby’s en zeg ik vaak lief en schattig omdat ik de ouders ken en ik het voor hun lief en schattig vind of omdat de maatschappij dat nu eenmaal van mij verwacht. Ik vond die van mij wel niet iets leuker dan die van een ander. Dat dan wel. Maar alsnog zal ik blij zijn als hij peuter is. 😉
Het is een moeilijke beslissing, maar die heeft wel veel invloed op je verdere leven. Dat is zeker een aspect om goed over na te denken. Maar of je wel een kind wil brengen in een wereld waar nog steeds niet iedereen fatsoenlijk met elkaar kan omgaan. Ik ben benieuwd naar je recensie en hoe jij er daarna instaat.
Zoooo herkenbaar, dat “wat de maatschappij van mij verwacht” 😀 Gelukkig maar dat je je eigen kindje toch net iets leuker vond! 😉 Maar dat de babytijd niet voor iedereen een roze wolk is, mag gerust gezegd worden vind ik, want de juiste verwachtingen hebben is zeker belangrijk bij zo’n beslissing. Thanks voor je reactie alleszins ik vind het echt interessant om te lezen hoe anderen (die wel al besloten hebben!) hierin staan!
Ik heb ook lang getwijfeld (weliswaar zonder getrouwd te zijn of een huis gekocht te hebben). Net als jij had ik nooit iets met baby’s, maar oudere kinderen vond ik wel leuk, en ik twijfelde vooral of ik wel een goede mama zou zijn. Op een bepaald moment begon ik baby’s niet meer zo erg te vinden, toen mijn oudste nichtje geboren werd, vond ik ze zelfs leuk, en toen de eigen baby er eenmaal was kon ik het daar gelukkig ook prima mee vinden 🙂 Al zou ik er niet nog eens door willen, die babytijd.
Het is een moeilijke beslissing, zo zonder glazen bol.
Een glazen bol zou inderdaad enorm handig zijn wat dit onderwerp betreft! Maar gelukkig dat het voor jou een positieve afloop gekend heeft, thanks voor je ervaring te delen het geeft me weer nieuw stof tot nadenken! 🙂
Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar dit boek! Ik ben ook niet zo gek op baby’s maar van een jaar of 2 of 3 lijken kindjes me dan wel weer heel leuk XD maar voorlopig sowieso nog even niet – ik ben immers nog niet eens getrouwd 😉
Alles op z’n tijd natuurlijk, we hebben nog wel een paar vruchtbare jaren voor ons, hahaha! Maar fijn om te horen dat ik niet de enige ben die niet meteen begint te zwijmelen bij een baby!
Hoi Vanessa, ik ben benieuwd naar je recensie 🙂