Alweer wordt op de verkeerde momenten gefocust. De auteur laat de interessantste delen van Anna’s verhaal aan onze eigen verbeelding over en schotelt ons alleen maar de saaie tusseninmomenten voor, waarin Anna terugblikt op de wél boeiende gebeurtenissen. Dat snap ik oprecht niet. Het zal wel een soort van stijlkeuze zijn, maar die gaat compleet aan mij voorbij. Dat moment met die plant, bijvoorbeeld. Dat wil ik méémaken!

En weet je wat ik dan echt niet wil meemaken? Een heel boek over een sportdag. Ja, sportdag. Je weet wel, de hel. Ik begrijp niet dat de auteur dit alledaagse element zo heeft uitgemelkt maar dat premières etc slechts langs de neus weg worden vermeld. Oké, zo is Anne toegankelijker als typisch tienermeisje, maar wat heb je dan nog als verhaal behalve alledaagsheid? De beroemde status van Helena heeft eigenlijk geen invloed op wat er allemaal gebeurt. Terwijl dat net je sterkste plotpunt zou moeten zijn?

Bovendien irriteerde ik me twee jaar na het lezen van de eerste It-Girl nog veel erger aan Anna. Omdat ik zelf ouder ben en nog verder van haar leefwereld af sta? Misschien. Alleszins weet ik zeker dat ik niet verder ga in deze reeks. Ik heb Katy Birchall een (tweede) kans gegeven om me te overtuigen, maar die werd niet waargemaakt. Helaas!