Jeeeeetje wat een worsteling was dit boek! Niet omdat het slecht of saai was, maar omdat ik met verhuizen even te veel aan mijn hoofd had om iedere avond in dit toch vrij complexe verhaal te duiken. Hier en daar eens tien pagina’s, dan weer dertig … Zo gaat het natuurlijk niet vooruit met die 500+ bladzijden! Maar op een luie Pinkstermaandag (de uit te pakken dozen even vergetend) heb ik dan toch eindelijk de eindstreep gehaald.
Conclusie: ik ben over het algemeen een beetje teleurgesteld over dit slotdeel van de Passenger-duologie, maar het einde was wel tof.
Ergerpuntjes met minimale spoilerachtige info: Ik miste vooral de interactie tussen Etta en Nicholas heel erg in dit boek. Waar was al die heerlijke romantiek vanuit deel 1 gebleven? Dit ervaarde ik toch echt als een gemis. Ik bleef maar hopen dat ze niet té lang uit elkaar zouden zijn, maar nou, eh, spoiler: 90% van het boek, dus.
Ook kon ik me – omdat ik dus niet heel rustig aan lezen toe kwam – soms ergeren aan de (nochtans supermooie) verwoordingen. Hier en daar had ik echt zoiets van: zeg nu gewoon wat je bedoelt! Omdat er héél veel nieuwe elementen en personages in dit tweede deel verschijnen die totaal niet werden aangehaald in deel 1, was het soms al verwarrend genoeg zonder dat je dan doorheen een nodeloos ingewikkelde lyrische zin moet worstelen.
Dit boek stevende de eerste 80% dus regelrecht af op een teleurstellende drie sterretjes. Maar het einde wist me dan toch weer iets gunstiger te stemmen … Laat ons zeggen dat ik 3,5 geef, maar naar boven afrond vanwege het einde. Eigenlijk heb ik vooral het gevoel dat dit een trilogie had moeten zijn. Dan was de overgang van tijdreizen naar magie niet zo groot, hadden “de slechterikken” iets geleidelijker aan geïntroduceerd kunnen worden en voelde het geheel niet zo verwarrend. Nu was het toch echt wel een beetje rommelig. Jammer!
Mijn B.I.E.B. 