Toen ik erin begon had ik de eerste pagina’s meteen zoiets van WAUW. Echter bekoelde mijn enthousiasme in de infodumps over Haliday. Ik snap wel dat dat ergens nodig was, maar toch knapte ik er een beetje op af. Zoooo veel references die ik niet snapte … Tja, dan krijg je toch al snel het gevoel alsof het hart van het boek ergens onbereikbaar ligt. Maar eenmaal ik over die heuvel was, kwam ik echt in het verhaal. En vanaf toen genoot ik er weer verrassend veel van! Je moet die eighties stuff eigenlijk gewoon als fantasy beschouwen. Dan leest het als een trein!

Wat ik ook verfrissend vond: EIN-DE-LIJK een boek dat niet liegt op de cover. Meestal plakken uitgeverijen er dan van die praatjes (*hoest* leugens) op zoals “Voor fans van Twilight!” of “Move over Hunger Games!” en is het echt zo onaccuraat dat ik ervan moet huilen, maar dit boek levert exact wat het belooft. The Matrix meets Charlie and the Chocolate Factory. Jep. Punten voor correctheid! (Minpunten wel voor de typfoutjes, want die waren er best wel veel. Stuk of 3, 4? En dan nog zo’n erge: misschien met maar 1 S! Aaaaah. 😀 Maar oké oké, dat is de schuld van de uitgeverij, niet de auteur. Gaan we dus geen sterretjes voor aftrekken hoor.)