Een beetje te goed, misschien … Want mijn eerste indruk was vooral dat ik dit alles al eerder gelezen heb. Wither, The Selection, THG … Ik kreeg echt zo’n gevoel van “Daar gaan we weer” omdat ik gewoonweg té veel elementen uit andere boeken zag. En daardoor had ik het in het begin moeilijk om de unieke kanten van dit boek naar waarde te schatten.

Wat mijn leeservaring ook niet echt vooruit hielp, is dat bepaalde dingen té lang vaag gehouden worden. Ik had zoiets van “Oké, interessant, maar waarom?” Het antwoord op die vraag bleef héél lang uit. Als het me meer duidelijk geweest was dat het hoofdpersonage deze dingen zelf ook niet weet, had me dit wellicht minder gestoord, maar ik had gewoon de hele tijd het idee dat Violet info voor me achterhield.

Waarom surrogaten, waarom zijn de augurieën relevant?  Pas toen ik rond pagina 120 ofzo die info eindelijk kreeg kon ik me écht in het verhaal werpen. Meegesleept worden is immers nogal moeilijk als de hele tijd “huh” zit te denken en je dom voelt omdat je niet mee bent. Gelukkig kwam er klaarte en – hoezee! – eindelijk een love interest aanzetten rond pagina 150. Count me in 😉 Blijkbaar vinden veel mensen dit een insta-love, maar dat vind ik niet. Als je je hele leven als een voorwerp behandeld wordt lijkt het me logisch dat je als zestienjarig meisje verliefd wordt op een knappe jongeman die je als mens behandeld. Ik bedoel, toen ik 16 was was alleen al het knappe gedeelte genoeg reden geweest hoor 😀

De tweede helft van het boek was dus véél beter dan de eerste! Wat ik achteraf gezien de sterkste kant van dit boek vind, is niet de dingen die gebeuren, maar wel de dingen die niet gebeuren. Het was bijvoorbeeld heel evident geweest dat Violet door de Electrix gekozen zou worden. Of dat ze aanpapte met Garnet. Maar die dingen gebeuren net niet. Hoewel bepaalde elementen dus heel erg herkauwd aanvoelden (Lucien = Cinna, ze speelt net als America een snaarinstrument en is close met haar dienstmeid), was dit wel origineel aan het verhaal.

De vriendschappen van het hoofdpersonage vond ik ook leuk om over te lezen. Qua schrijfstijl was het oké, maar ik vermoed toch dat het in het oorspronkelijke Engels veel vlotter en lyrischer leest. Vooral dan de namen van de huizen en zo. De Hertogin van het Meer, tja dat klinkt gewoon nooit zo goed als The Duchess of the Lake hoe je het ook draait of keert. Dat is en blijft het grootste nadeel van vertalingen, helaas.

Samengevat: het lijkt vooral erg op Wither maar is wel beter qua world building en connectie met de personages en zo. Met De Selectie heeft het ook veel gemeen, maar daar ligt de focus toch wel meer op romantiek terwijl de auteur hier eerder voor worldbuilding koos. Toch had ook The Jewel die romance voor mij echt wel nodig om boeiend te blijven, want na dat vage gedoe in de eerste helft had ik al bijna afgehaakt. Ik ben alleszins benieuwd naar deel 2 want het einde (hoewel ik die plot twist wel zag komen) doet zeker snakken naar meer!