Laat ik beginnen met zeggen: sommige boeken zijn gewoon je ding niet. Dit was zo’n boek dat ik al van mijlenver kon spotten als een “niet voor mij”-boek. Maar Young & Awesome stuurde me een verrassingspakketje met ‘Sterrenstof’ erin (En ‘The Jewel’, die ik ongetwijfeld wél leuk ga vinden ;-)) en gezien twee leading ladies van de Dear Book Nerd Book Club me dit boek aanraadden ondanks mijn dislike voor YA contemporary, besloot ik het op een besluiteloze leesdag toch een kans te geven. Helaas was het exact wat ik ervan verwacht had: iets John Green-achtig dat zo ver van mijn straatje ligt dat Google Maps de route weigerde te berekenen.

Mijn dislike was onmiddellijk en intens. Alles aan dit verhaal stoorde me! De geforceerde diversiteit van het zeer onrealistische vriendengroepje om te beginnen. Geweldig hoor, die ‘strijd voor diversiteit’-hype van het moment, maar dit was zo fake gedaan dat ik het gevoel had het script voor een United Colours of Benneton-reclame (inclusief ‘andere seksuele geaardheid’-quota, proficiat je hebt het quote gehaald) te lezen. Ook de manier waarop tieners zich in dit boek gedragen, is iets dat me tegen mijn gevoelige morele teentjes stoot. Underage drinking (maak daar maar lekker reclame voor, heel ethisch hoor, beste auteur) en trespassing … Zucht. Is dat ‘the real teenage experience’? Is dat waarnaar jongeren moeten streven? Ik stel me er vragen bij. Or maybe I’m just too old for all of this.

Oh, en dan die verschrikkelijke hippie-ouders van Henry – zwijg me erover! Een mega-trope if I’ve ever seen one, echt tenenkrullend cliché. Wie heeft er namelijk echt zo’n ouders? Niemand, behalve dus fictieve personages waarvan de fictie gewoonweg afdruipt. En dat haat-haat-haat ik. Ik geloof liever in sprookjes dan in mensen die zo fake zijn. Geef mij maar een fantasyverhaal met realistische personages boven een “realistisch” verhaal vol clichés en geforceerde diepgang.

Geweldig wel dat het boek zelfrelativerend genoeg is om aan te halen dat Grace zo hard een Manic Pixie Dream Girl is dat ik er mijn haren van wou uittrekken. Het gekke is dat ik dat in een film allemaal prima vind, maar in een YA-boek, hemel nee. Ernaar kijken is één ding (ik vond ‘Paper Towns’ bijvoorbeeld best een leuke film terwijl het ook rond zo’n verschrikkelijk onrealistisch droomwijf draait, ‘Garden State’ is zelfs één van mijn lievelingsfilms) maar erover lezen is voor mij nog nét geen marteling. Zo’n. Mensen. Bestaan. Niet. (En als ze bestaan hebben ze wellicht therapie en/of medicatie nodig, dus het verheerlijken van mentale problematiek alsof je dan ‘interessant’ en ‘diepzinnig’ bent … dat zou wat mij betreft verboden mogen worden).

Dan waren er ook nog 3288 pop-culture references … Het was gewoon té. Bovendien vraag ik me af of de jonge doelgroep het merendeel van de referenties überhaupt snapt. ‘Zoolander’ bijvoorbeeld is zelfs voor mij als 26-jarig oudje al héél lang geleden. Om nog maar te zwijgen over die pompeuze literaire referenties van schrijvers die al eeuwen dood zijn en waarvan we op de middelbare school in BE en NL heus niets lezen hoor. Oké, in Engelstalige landen behoren die misschien tot het curriculum, maar voor een lezer van bij ons kan ik me niet inbeelden dat je zoiets hebt van “ahja, I totally know what you’re talking about”, net zo min als een Amerikaan een verwijzingen naar ‘Kaas’ van Willem Elschot zou snappen.

Als ik Sterrenstof dus in één woord zou moeten omschrijven, is het ‘pretentieus’ en ‘fake’. Dit is letterlijk op bijna alle vlakken het tegenovergestelde van wat ik graag lees, net zoals ik op voorhand gedacht zou hebben. Tja, dat is en blijft het risico van onaangevraagde recensie-exemplaren … Dit was net een John Green-boek, en dat is het subgenre waar ik doorgaans heeeeeel ver weg van blijf. Dus ja, ik heb spijt dat ik hier waardevolle leesuurtjes aan heb verspild. Maar het boek las gelukkig wel vlot (doordat er ook smsjes en zo in verwerkt zijn) en het een erg dun boek is. Ik had het dan ook op twee dagen uit en kon weer *hallelujah* in een fantasyboek duiken.

Dwing je me dan toch om iets positiefs te zeggen, laat het dan dit zijn: er zitten zeker wel wat mooie quotes in Sterrenstof. Dus als je iemand bent die graag op zoek gaat naar memorabele zinnen, kan ik me voorstellen dat dit boek een goldmine is. Maar als je net als mij meer houdt van realistische personages, fantasy en avontuur, laat het fameuze visjesboek je dan maar voorbijzwemmen. Voor mij dan ook een blub-score van 2 sterretjes, ondanks de sterachtige titel van het boek.