Zowel new adultboeken als chicklits en zogenaamde ‘romantische zwijmelverhalen’ stellen mij vaak teleur. Toen ik begon in ‘Verliefd en Verloren’ (bij wijze van afwisseling met het YA fantasyboek ‘Recreated’ dat me op romantisch vlak niet echt kon verzadigen), was ik dan ook bang dat het “weer met die fiets” zou zijn. Gelukkig was dat totaal niet het geval! Dit boek is natuurlijk uitgegeven door dezelfde uitgeverij als mijn Vleugels-trilogie, dus dan is het extra fijn als ik er gewoon oprecht enthousiast over kan zijn!

Het verschil met veel andere chicklits – naar mijn gevoel – zit ‘m erin dat de personages hier een oprechte connectie hebben. Dat deed me zoveel plezier tijdens het lezen. Samen met Gemma word je stukje bij beetje verliefd, en de manier waarop het groeien van die gevoelens beschreven wordt vond ik echt heerlijk beschreven! Zelfs tijdens een oppervlakkig gesprekje weet de auteur er spitsvondigheden aan toe te voegen die elke interactie tussen de lovebirds toch weer net een extra dimensie geven. Want zo is het toch dat je verliefd wordt, niet? Inside jokes tussen twee personages toveren bij mij altijd een lach op mijn gezicht. En tja, jullie weten inmiddels wel dat ik een zwak heb voor verboden liefdes, dus wat dat betreft lag dit boek ook helemaal in mijn straatje.

Gek vond ik wel dat Gemma’s omgeving de relatie helemaal niet zo verboden lijkt te vinden. Langs de ene kant: leuk dat je vrienden zo non-judgemental zijn. Langs de andere kant: niet helemaal realistisch? Als één van mijn vriendinnen deze situatie voor had zou ik echt zoiets hebben ‘hell no girl, you gotta stop this craziness’ 😀 Het màg immers gewoon niet. Dus het feit dat Gemma’s vrienden en familie allemaal nogal YOLO zijn over deze “taboe” van een relatie tussen een leerling en leerkracht op middelbaar onderwijsniveau verbaasde me wel. Als er iemand tegen de relatie was, zou dat wel voor extra spanning gezorgd kunnen hebben, wat misschien wel leuk geweest had kunnen zijn. Gelukkig was er voldoende spanning op andere vlakken! Want die wordt echt heel goed opgebouwd zodat je als lezer geboeid blijft verderlezen.

Tijdens het lezen viel het me op dat de tekst grijs is gedrukt, terwijl de paginanummering wel gewoon zwart is. Ik moet zeggen dat ik een normale zwarte kleur toch prettiger lezen vind, maar na een tijdje waren m’n ogen er wel aan gewend geraakt. Verder vond ik het overmatige gebruik van Engels (ben nochtans ook een anglofiel, hoor) soms een beetje pocherig overkomen. Maar eveneens daaraan raakte ik gewend en het geeft zeker extra persoonlijkheid aan de personages.

Toch wel het grootste hekelpunt, jawel – daar gaaaaaaa ik weeeeeeer – was het onnodige gerook van het hoofdpersonage, wat totaal niet bijdraagt aan het verhaal maar wel weer de lezer inprent dat roken anno 2016 nog oké is (it isn’t). Het komt gelukkig niet op een extreem storende wijze naar voren in dit boek en het zijn natuurlijk volwassen personages en geen YA’s, wat het op moralistisch vlak ietsje minder erg maakt, maar toch. Ik bedoel, rokende personages hebben nou eenmaal geen happily ever after. Hoogstens een “en toen kreeg iemand longkanker en was de ander heel verdrietig bovenop een berg medische kosten, the end”. Oké dat klinkt heel cru, sorry, maar het is mijn grootste pet peeve everrrrrr en het betreurt me altijd weer als ik een sterretje moet aftrekken hiervoor. Maar ik doe het toch want ik heb nu eenmaal hardnekkige principes 😀

Conclusie: dit verhaal heeft iets verboden, iets lief, iets grappig, iets realistisch, iets zwijmelig en iets verslavend. Ik heb er meer van genoten dan verwacht en ondanks enkele kleine vraagtekens bij bepaalde elementen, vond ik het eigenlijk een perfecte chicklit om tussendoor even te verslinden. Fijn dat er nog meer verhalen van deze (voor mij) nieuw ontdekte auteur gepubliceerd gaan worden, want ik ben alvast fan!