Toen ik gevraagd werd om deel te nemen aan de blogtour voor Phobos, had ik eerlijk gezegd nog nooit van het boek – of de auteur – gehoord. Gelukkig kwam daar snel verandering in! De prachtige cover, coole titel (ik weet niet waarom, maar ik vind ‘m heel sterk) en de interessante achterflap overtuigden me moeiteloos om deel te nemen ondanks het feit dat ik niet zo voor blogtours ben. Mijn nieuwsgierigheid was sterker dan mezelf! Daarom mag ik vandaag als laatste Vlaamse blogger van de week de blogtour afsluiten.

Leesvlotheid: top

En die keuze heb ik me tijdens het lezen zeker niet betreurd. Ik vloog door de pagina’s heen en het is ook echt op zo’n manier geschreven dat je wil blijven doorlezen. Soms vind er een perspectiefwissel plaats die je de informatie aanreikt die de hoofdpersonages zelf missen, waardoor je stukje per stukje te weten komt hoe de vork aan de steel zit, terwijl je naar de personages natuurlijk wilt roepen: “DON’T TRUST THEM” en dergelijke meer.

Origineel verhaal

Phobos vertrekt vanuit een soort van The Selection meets The 100-mix, maar is duidelijk heel anders geschreven dan de meeste Amerikaanse boeken die we bij de vleet voorgeschoteld krijgen. De auteur is immers Frans, en volgens mij heeft die culturele invloed wel een bijdrage geleverd aan de originaliteit. Niet altijd positief, maar soit, toch leuk dat er weer eens iets ‘anders’ verschijnt. Verwacht je dus niet aan de romantiek uit The Selection, want van romantiek is geen sprake. Beetje jammer, maar wat je in ruil krijgt is nu net dat verfrissende. Als dit boek door bijvoorbeeld Kiera Cass geschreven was, zou het liefdesaspect al het andere misschien wat gaan overheersen, waardoor het minder origineel zou zijn. Ook extra punten voor originaliteit wat betreft de zelfverzonnen merken die de astronauten sponsoren en de zelfverzonnen artiesten. Dat vind ik altijd een leuke touch in een boek, dat het toch meer eigen en meer tijdloos maakt.

Vanessa’s rode pen

Als ik de redactie op dit boek gedaan zou hebben, zou ik serieus mijn rode pen erbij genomen hebben om danig te schrappen in het OVERVLOEDIGE aantal uitroeptekens. Wtf. Op het einde van de meest belachelijke zinnen staan exclamaties: “Ik doe mijn haar uit mijn elastiekje en voel me vrij!” van die shit dus. Echt niet oké. Het was zo lachwekkend dat ik er stiekem een beetje boos van werd. Een harde oogrol, even diep inademen … Oké ik kan weer verder. Heeft dit ermee te maken dat de auteur Frans is? Gebruiken ze in die taal veel meer uitroeptekens – is dat daar normaal? In Engelssprekende en Nederlandstalige landen is het alleszins not done. Dus ja, struikelpuntje. Voor de rest is de schrijfstijl prima.

Dialoog of infodump?

Nog een probleempje dat ik had met Phobos was de manier waarop de auteur dialogen aanpakt. Mensen die aan het woord zijn herhalen in dit boek namelijk heel van informatie die de persoon tegen wie ze spreken obviously al weten (hoe noemde dat ook al weer, in ‘Schrijven Kreng’ van Lisette Jonkman? “Zoals je weet, Greet?”). Het staat er dus puur om de lezer te informeren, maar dat komt heel onrealistisch over. Daardoor vlotten de gesprekken echt voor geen meter, op zo’n manier dat het – net als bij de uitroeptekens – een beetje belachelijk werd.

De personages

Oké, hierover moet ik even iets kwijt: volgens mij vind deze (mannelijke) auteur de tienermeisjes die een groot deel van zijn publiek vormen echt domme wichten. Ik voelde mij tijdens het lezen regelmatig beledigd in mijn vrouw-zijn, en ik ben nu eens écht niet iemand die snel op z’n feministische paard kruipt bij wijze van spreken. Maar dingen zoals “Ik sletterig? Ik droeg een paar maanden geleden zelfs geen lippenstift!” zijn echt niet oké in 2016, vind ik dan :’) Ligt dat aan mij, of snappen jullie mij, meiden? Maar ook gewoon hoe de meisjes overkomen is héél oppervlakkig. Ik heb dat nog al eens gehad bij een mannelijke auteur die uit een vrouwelijk oogpunt schreef (Mystic City) dat de meisjesachtigheid heel erg overdreven werd om iets te compenseren of zo. Daardoor wordt het bijna een karikatuur op momenten. Zien mannen meisjes echt zo? Gelukkig heb je ook mannelijke auteurs die wel sterke vrouwen kunnen schrijven, maar deze auteur valt helaas (nog?) niet in die categorie.

Epic cliffhanger

OMG niet oké hoe groot die cliffhanger is jongens. Je snakt naar het vervolg als een ruimtereiziger naar zuurstof, dat kan ik je wel bijna verzekeren! Hoe gaat het verder? Je hebt onderweg veel antwoorden gekregen, maar je houdt nog net genoeg vragen (grote vragen!) over om zonder aarzeling deel 2 aan je TBR toe te voegen. Eigenlijk wordt het op het interessantste punt afgebroken. Gemeen, maar geniaal!

Q&8

Iets nieuws dat ik voortaan bij (sommige) recensies wil toevoegen is een Q&A-rubriekje onder de naam “Q&8” waarin ik – je kan het misschien al raden – 8 vragen beantwoord over het boek dat ik gelezen heb! Zo kan je in een oogopslag kijken of het iets voor jou is. Here goes, in première voor Phobos!

 

1. Is dit boek origineel?JA! Ik weet niet of het is omdat het uit de Franse YA-wereld komt ipv de Amerikaanse, maar het boek is zeker en vast origineel wat mij betreft. Je denkt misschien ‘The Selection meets The 100’ maar het is toch een heel apart boek geworden ondanks het misschien ietwat derivative uitgangspunt.
2. Is dit boek goed geschreven? NEE. Tenminste, niet qua schrijfstijl bedoel ik. Het overmatige gebruik van uitroeptekens was zo extreem dat ik soms in een lichte oogrolaanval terecht kwam, waardoor ik effectief van de pagina moest wegkijken want GODVERDOMME IK HAAT ONNODIGE UITROEPTEKENS. Ook de dialogen zijn extreem houterig en er zijn veel te veel dialoogstukjes waarin je van die Captain Obvious-remarks hebt die duidelijk bedoeld zijn om de lezer te informeren ipv dat ze een realistisch gesprek vormen.
3. Is dit boek spannend?JA! De spanningsopbouw zit heel goed in elkaar en er zijn heel wat intriges en mysterie die elkaar in evenwicht houden of net uit balans brengen. Het is wat dat betreft dus zeker een pageturner.
4. Is dit boek romantisch? NEE. Echt totaal niet. Er komen volgens mij zelfs maar heel weinig emoties of any kind in voor, terwijl de personages toch heel heftige dingen meemaken en heftige verledens hebben. Of ja, soms wordt er wel geschreven dat ze een uitbarsting hebben of huilen, maar het was gedaan op zo’n manier dat het geen impact op me maakte. Van een emotionele band was geen sprake.
5. Is dit boek geschikt voor jongens en meisjes? JA! Althans, dat denk ik, want ik ben natuurlijk geen jongen. Het zijn alleszins geen zwijmeltoestanden zoals in The Selection en er komen ook mannelijke personages aan bod wat vertelperspectief betreft.
6. Is dit boek in de ik-vorm geschreven. DEELS.
7. Is dit boek goed vertaald? JA! Moeilijker te beoordelen in dit geval gezien het vertaald is uit het Frans en niet het Engels, maar ik had er alleszins geen ergernissen rond. Mijn ergernissen waren puur aan de keuzes van de auteur te wijten, niet die van de vertaler.
8. Is dit boek een aanrader? JA. De cover is erg mooi en het boek voegt zeker wel iets nieuws toe aan het YA-wereldje. Nou ja, nieuws is misschien niet hélémaal het juiste woord, maar toch vond ik het een verfrissende leeservaring en zou ik dit boek zeker als aanrader klasseren.

Lees de andere blogtour-recensies hier:

• Maandag – The Confession of a Booknerd
• Dinsdag – Daisies on Bookshelves
• Woensdag – Zwartraafje
• Donderdag – Oog op de Toekomst