Feels. I has them! Toen ik het boek ‘De foute prins’ met de kitschy, fuchsiaroze-met-witte cover kocht in de Kringloopwinkel voor 2 euro, had ik echt niet gedacht dat ik zo gek zou zijn van dit boek. Maar surprise: dit boek was GEWELDIG en ik ben er een heel klein beetje verliefd op geworden. Oh die heerlijke Britse setting, oh die geweldig traag ontwikkelende liefde … Zucht, dit was nu eens wat ik van een chicklit verwacht! Na oneindig veel teleurstellingen (onlangs dacht ik nog dat ik het genre misschien maar moest opgeven in z’n totaliteit) heb ik nu eindelijk gevonden wat ik verwacht van een boek in deze categorie. YAY!

De setting

‘De foute prins’ (Engels titel: ‘A girl’s guide to kissing frogs’ – beide titels houden echt geen steek trouwens) speelt zich af in een Brits dorpje in Northumberland in de jaren tachtig. Gelukkig merk je niet veel van die timesetting, want dat zou wel een afknapper geweest zijn. Oké, hier en daar wordt er verwezen naar oorlogen die niet meer aan de gang zijn en je merkt natuurlijk dat niemand een gsm heeft, maar ik ervaarde het niet als storend. Over het algemeen heeft dit boek een zeer tijdloze feel, waar ik altijd al sneller voor zwicht dan ‘eigentijds’.

Een typisch Brits landgoed (think: Downton Abbey-vibes maar dan kleinschaliger) vormt de backdrop van de meest belangrijke gebeurtenissen. Alweer realiseer ik me dat ik een anglofiel ben die oneerlijk voordeel geef aan Britse cultuur ten opzichte van bijvoorbeeld Nederlandse cultuur. Staat er in een ‘Hollands’ boek iets dat ik niet snap, ben ik meestal een beetje nukkig dat er geen rekening gehouden wordt met Belgen die al die culturele verwijzingen en specifieke vocabulaire niet snappen, terwijl ik het in een van oorsprong Engelstalig werk – zelfs in de vertaalde versie – net heerlijk vind om zulke elementen te ontdekken, op te zoeken etc. Unfair, I know. Maar dat maakte dit boek natuurlijk ook extra leuk, want die Downton Abbey-vibes geven mij toch altijd wel een prettig gevoel.

De personages

Het hoofdpersonage leer je kennen op een nogal ongebruikelijke manier, volgens de chicklitmaatstaven. Althans, zo ervaarde ik het toen je bam in het midden van een schaamteloos harteloze vrijpartij terecht komt. Mede hierdoor – maar ook omdat het personage als balletdanseres een heel specifieke passie en zeer ‘ongrijpbaar’ leven leidt voor ons gewone mensen – bouw je niet meteen een superband op met Marigold. Toch had ze voor mij ook nooit iets onsympathieks. Haar narratieven zijn gewoon heel eerlijk, en dat is heerlijk om te lezen. Haar keuzes zijn misschien voor de lezer niet altijd logisch, maar ze worden wel gemotiveerd vanuit Marigold’s perspectief, en dat is vaak voldoende voor mij om er vrede mee te nemen als iemand iets geks doet.

Maar meer nog dan het hoofdpersonage, zijn het de randpersonages die memorabel zijn. Ze komen echt enorm goed tot leven in je hoofd: ik zag het allemaal als een film gebeuren dankzij de fijnzinnige beschrijvingen van hun uiterlijk tot hun gedragingen, en ook de omgeving is gedetailleerd – maar nooit over the top – beschreven. Bij bepaalde personages had ik zelfs acteurs in gedachten. Dat maakte het echt een heel belevingsvolle leeservaring voor mij.

De schrijfstijl

Victoria Clayton heeft een heel aangename schrijfstijl en is niet bang om wat ‘grote woorden’ in de mix te gooien. Ik leer graag woorden bij dus ik vond het erg fijn dat dit boek niet ‘dumbed down’ is. Ook het feit dat ze in de dialogen mythologie en legenden, evenals random weetjes, ten berde bracht, vind ik erg plezierig om te lezen. Zo leer je nog wat bij! Er zijn twee dingen bij die ik zelfs genoteerd heb om misschien ooit eens zelf in een boek te gebruiken als inspiratie. Op die manier wordt het cultureel gesproken ook een heel rijk boek, waarin de auteur het verhaal net NIET tot de essentie herleidt, maar de storyline net een ademruimte krijgt die ik altijd erg prettig vind.

De mannen

Ook niet onbelangrijk in een chicklit, haha! Ik ga niet te veel verklappen, maar voor dé man in dit boek ben ik als een blok gevallen. Hoe beter je hem leert kennen, hoe harder je gaat zwijmelen! Eigenlijk deed hij me vooral heel erg denken aan Matthew Clairmont uit A Discovery of Witches. En dat is een ENORM compliment! Zijn intelligentie, gentleman-gedrag en eigenzinnige hobby’s maakten hem intrigerend. Hij begint extreem mysterieus, maar wanneer je de verklaring daarvoor te weten komt is het echt ooooooooh perfect!

Het einde

Ik kon niet snel genoeg lezen! De ene intrige volgde de andere op, onthullingen in elke hoofdstuk, onverwachte wendingen à volonté en een flinke dosis drama. Just the way I like it! En toen … moest ik stoppen met lezen, met nog maar één hoofdstuk te gaan L Ik moest ergens naartoe en het lukte me echt niet het nog snel even uit te lezen. Heel jammer, want ik ging er zo in op! Op honderd pagina’s van het einde vroeg ik me nog danig af hoe ze alles ging afronden op zo weinig pagina’s, want het leek dat er nog veel opgelost diende te worden, maar eigenlijk is dat prima gelukt. Door die ene plottwist natuurlijk! Het was al een héél klein beetje bij me opgekomen dat het zoiets zou zijn, maar die andere plottwist zag ik dan weer totaal niet afkomen en vond ik ZO CUTE! (Voor de duidelijkheid, moest je dit boek gelezen hebben: ik heb het dan niet over dat ene ieuw-ding, dat is heus niet cute hoor :’)).

Conclusie

Ik vond het echt een geweldig boek. Vijf sterretjes en een dik vet hartje!