Lauren Kate neemt drugs. Of straffe medicatie in ieder geval. Bijna enkel dàt kan verklaren wat voor een bizar boek Waterfall was. Haar lyrische schrijfstijl ten spijt, slaagt het verhaal er niet in om ook maar een heel klein beetje geloofwaardig over te komen. Om het even te illustreren: als dit boek een pokémon was, was het Farfetch’d.

 

Het begon nochtans “oké”. Hoewel ik moeite had om me te herinneren wie de personages ook alweer waren (van Brooks herinnerde ik me niets, van Cat dan weer wel, random genoeg), kon ik me best inbeelden dat dit toch minstens een driesterrenboek ging worden. Ik keek er zo naar uit dat ze eindelijk Atlantis zouden ontdekken! Mythologie is hartjes. Maar helaas: teleurstellingen en gefronste wenkbrauwen loerden om iedere hoek. Geen hartjes dus.

Het begon al met de sfeer, eigenlijk. Die breekt namelijk nogal sterk met die van het eerste boek, wat wel een beetje een desoriënterend effect heeft op de lezer. Gek genoeg deed het me allemaal heel erg denken aan Endgame in het begin: wereld die verging, dat hele gedoe (en vooral de manier waarop de personages naar voor worden gebracht) in Turkije … Het gaf me een beetje hetzelfde gevoel, somehow, met het verschil dat ik Endgame goed vond in al zijn gruwelijkheden, en dat ik bij Waterfall vooral de emotie ‘whut’ ervaarde. En dat terwijl de cover zo dromerig mooi is als maar kan zijn! Misleidend, hallo.

Echt waar, het was zo vergezocht allemaal … Wat was Lauren Kate toch allemaal aan het denken toen ze dit schreef? Er valt zo moeilijk een lijn in te trekken ook … Behalve dan misschien het woord amethist, want dat komt er wel 100 keer in voor. Wauw Lauren, ooit van een synoniemenwoordenboek gehoord? Ze beschreef veel dingen heel herhalend en net doordat ze heel poëtisch schrijft op een manier die grenst aan symboliek (of zo, waar heb ik het eigenlijk over?) drong het allemaal niet zo best tot me door. Dat Eureka een vreemd en onaangenaam mens is, hielp ook niet echt met het inlevingsvermogen.

Het deel in de grot was veel te lang en het deel in Atlantis dan weer net overhaast in vergelijking. De slechterikken deden me geen seconde lang huiveren en ik supporterde helemaal niet voor de goeierikken. En die roddelheksen … Ik vond ze belachelijk. Dat gevoel van die bijen onderaan je schedel geeft me echter nog steeds de kriebels!

Soit, ik heb ooit eens ergens gelezen of gehoord dat dit normaal een trilogie moest zijn, maar dat ze daar geen zin meer in had omdat de auteur net een baby gekregen had, en ze het dus maar in een duologie gegoten heeft. Nou, dat merk je. De ideeën zijn er en ze zijn hoegenaamd niet slecht, maar de uitwerking laat te wensen over. Helemaal op het einde verwacht je dan toch een soort apotheose, maar een mooi afgerond einde is de meeste personages hier niet gegund. Ook de romance is een flop van jewelste. Faal faal faal.

Maar het belachelijkste van het hele boek vond ik dit – CIRCUMSTANTIAL SPOILER ALERT – dat ze wanneer ze in het lichaam van een jongen (ik zal toch maar niet zeggen wie) dan een beetje in het rond gaat plassen. WAUW EUREKA WTF IK WIL EEN EPISCHE FINALE OP NOG MAAR 3 PAGINA’S VAN HET EINDE GEEN PIPIHUMOR! (einde van rant en einde van spoiler).

Dus ja … Wat kan ik hierover zeggen. Zo vergezocht dat het origineel is? But in a bad way? Twee sterren dus, en dan ben ik nog genereus.