Ken je die melige romantische komedies met Hilary Duff en Amanda Bynes nog van vroeger? Stiekem de guilty pleasure van zowat elk meisje (euh, vrouw?) van mijn leeftijd – of in mijn geval niet zo stiekem en ook niet zo guilty want hé, soms is zo’n film gewoon exact wat je nodig hebt.

Wat mij betreft is het boek ‘Liefde & Gelato’, dat ik onverwacht als recensie-exemplaar aankreeg, zo’n film maar dan dus in boekvorm. Het kent dezelfde opbouw en daarmee bedoel ik dan (spoilers in de bullet points I guess als je nog nooit een Hilary Duff-film gezien hebt, na de bullet points geen spoilers meer hoor no worries):

• Meisje verhuist naar ergens ver weg
• Natuurlijk is ze recent wees geworden – duh
• OF TOCH NIET: enter vaderfiguur
• Hé, een knappe jongen, laten we vrienden zijn
• Hé, een NOG knappere jongen, omg verliefd
• Beetje avontuur, ach ja, je bent jong
• De superknappe jongen is verliefd op je, maar nu ben jij verliefd op je vriend?
• Die vriend heeft natuurlijk een bitch van een vriendin
• Oh ja, mystery dagboek ook nog
• WAT NU?

Oké, hier eindigt de spoilerzone. Ik wil maar zeggen: ja, het is voorspelbaar. Ja, het is cliché en al honderd keer eerder gedaan. Maar dat is dan ook omdat het wérkt. Delicious, schattig … Al wat je maar wilt van een luchtig zomerboek. Perfect dus voor tussendoor of om te lezen op vakantie, langs een zwembad of in je eigen tuin.

‘Liefde & Gelato’ begon wat mij betrof meteen sterk, want ik vond de setting heel interessant. Hoofdpersonage Lina komt immers op een oorlogskerkhof in Italië te wonen. Hah, origineel! Ik kon me goed inbeelden hoe het eruit zou zien en kreeg ook spontaan een vakantiegevoel. Maar euh, over vakantiegevoel gesproken: net als een toerist begreep ik soms niets van de taal. Er staan heel wat Italiaanse woorden in, en dan niet op zo’n manier dat je dankzij de context snapt waarover het gaat. Vaker niet dan wel alleszins. Vervelend! Nog een irritatiepuntje was voor mij dat ‘Florence’ niet vertaald was. Snapte ik echt niet. Het is in het Nederlands toch gewoon Firenze? Als iemand nou tegen mij zou zeggen: “Hé, ik ga op vakantie naar Florence” dan zou ik zeggen: “Stel je niet zo aan, je gaat naar fucking Firenze.” (Maar okéééééé ik heb het even opgezocht en Florence is blijkbaar juist NEVERMIND IK VOND HET RAAR OKE).

Moving on. De schrijfstijl van Jenna Evans Welch is echt heel leuk. Ze is wat mij betreft een queen van kleurrijke vergelijkingen en daar kan ik immens van genieten. Er zit veel humor in haar manier van schrijven, maar het voelde voor mij nooit ‘over the top’. Het boek is binnenin verder mooi vormgegeven en hoewel ik dagboekpassages in boeken een beetje zat ben (nooit echt fan van geweest, denk ik), was het alleszins allemaal heel duidelijk en een leuke manier om de tekst te breken.

De personages waren leuk – vooral voor Howard had ik een zwak, al had ik naar het Hilary Duff-filmvoorbeeld een ander einde voor hem in gedachten, maar soit. Met hoofdpersonage Lina had ik geen wauw-band of zo, maar ik vond haar ook niet vervelend en dat is ook al wat. Wat de jongens betrof vond ik het suuuupergek dat Lorenzo’s naam wordt afgekort naar Ren, want Ren is NATUURLIJK de naam van mijn ultieme fictional crush prins Dhiren ‘Ren’ Rajaram uit Tiger’s Curse. Dus dat was even wennen. Verder vond ik hem leuk. De randpersonages waren prima, maar echt wel randpersonages. Geen grote meerwaarde of zo.

Conclusie: ik vond het einde zalig (net alsof je dus echt een film aan het kijken bent) en ben daardoor in een gulle bui, dus hoera, ik ga voor 5 sterretjes! Ondanks de clichés is het een zalig boekje. Zeker een aanrader! Wanneer komt de film?