Nadat ik deel 1 en 2 met moeite vier sterretjes toebedeelde (het was zo’n gevalletje: goed boek, maar het deed me niets), hoopte ik dat het slotdeel me zou kunnen overtuigen om toch helemaal overstag te gaan voor deze populaire trilogie. Helaas bleek zelfs 700 pagina’s later nog steeds geen superfan van June en Day, want dit laatste deel in de Legend-serie geef ik zelfs “maar” drie sterretjes. Ik heb me er nog nét niet moeten doorploeteren, maar ik kan ook niet zeggen dat ik elk hoofdstuk gekoesterd heb. Helemaal niet zelfs, want de hoofdstukken vond ik over het algemeen te lang.

Nog steeds heb ik geen enkele band met June (wat haat ik die observaties tussen haakjes van haar!) en Day (zijn hoofdstukken zijn vetgedrukt en dat leest ZO irritant). Pascao vond ik dan weer wel een leuk personage, en Anden had het potentieel om leuk te zijn maar zijn personage bleef nogal oppervlakkig, vond ik. Hierdoor maakten de “spannende” gebeurtenissen me allemaal niet zo veel uit. Ook het element dat Day ziek is, vond ik geen toevoeging. Het leek gewoon een tikkende tijdbom die ze random hebben toegevoegd zonder dat het bijdraagt aan het verhaal. Beetje een goedkoop trucje om spanning en tijdsdruk toe te voegen.

Eigenlijk bestaat dit boek voor 80% uit oorlogsvoering en oorlogsstrategie, met hier en daar wat politiek in de mix. Je zou kunnen zeggen: “Dat heeft Mockingjay bv toch ook?” Maar daar had ik wél een emotionele band met elk personage, dus leefde ik met hen mee. Om toch nog even een andere setting te introduceren, stuurt de auteur June eventjes naar Antarctica. Net als bij het vorige boek – toen bezochten ze de Colonies – vond ik dit “uitstapje” het leukste deel van het boek. Toch leek het me vrij overbodig. Wat droeg dit nu bij aan het verhaal? Helaas heel weinig. Toch blijf ik erbij dat ik graag boeken zou lezen die zich afspelen in de Colonies of in deze versie van Antarctica. De technologie en wereldopbouw daar intrigeerden me veel meer dan die van de Republic!

Het einde heeft me dan weer wel aangenaam verrast, en daarmee bedoel ik dan de laatste 50 pagina’s en de epiloog. Ik was er vrij zeker van dat een bepaald iets ging gebeuren, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan krijgen we een einde dat right in the feels zou zijn geweest … als ik dus üverhaupt feels had bij dit boek! Toch mooi en gedurfd gedaan van Marie Lu. Ik hou ervan als een boek op deze manier eindigt. Maar al met al heb ik geen enkel moment het gevoel gehad dat ik ‘in’ het verhaal zat, en leefde ik echt niet mee met de personages. Dat heeft Champion voor mij de das omgedaan.