Ik was meteen geïntrigeerd door Follow, de social media-getinte chicklit van Gaby Rasters. De cover is ook erg mooi binnen z’n genre: het zag er me allemaal heel fris en fruitig, luchtig en feelgood uit! Ik kreeg een beetje een eigenzinnige vibe van het hoofdpersonage (dat je kan volgen op Facebook, wat ik al enige tijd deed) en was vooral heel benieuwd naar hoe social media in het plaatje zou passen.

Helaas heeft het resultaat me nogal teleurgesteld. Niet omdat het een slecht boek is – zeker niet – maar vooral omdat ik er blijkbaar weer maar eens verkeerde verwachtigen van had. Eigentijds, hip, lekker luchtig zwijmelen? Dacht het niet. Dit is namelijk een nogal typisch midlifecrisisboek dat voor 85% draait om “ga ik scheiden of ga ik niet scheiden?” en “zou ik hem (nog eens en nog eens en nog eeens) bedriegen”? Als 26-jarige val ik nog net niet binnen de midlifecrisiscategorie – eerder quarterlifecrisis, maar die is intussen ook alweer gepasseerd – en voelde het dus helaas een beetje ver van mijn bed.

Het hoofdpersonage is Mila, een vrouw van middelbare leeftijd met twee abnormaal welgemanierde puberkinderen en een verschrikkelijke zak van een echtgenoot. Samen zijn ze naar Frankrijk verhuisd en zij heeft haar carrière opgegeven daarvoor, een keuze waarvan ze almaar meer spijt krijgt. Ze zoekt daarom afleiding (en vooral zeer wanhopig VERleiding) op Facebook bij een oude jeugdvlam. Laat ik al maar meteen zeggen dat ik die verhaallijn véél te snel vond evolueren. Het leek de eerste hoofdstukken haast een handboek ‘sexting voor middelbare leeftijd’ te worden. Hierbij koesterde ik dan ook absoluut geen romantische gevoelens. Waarom romantiseren zo veel boeken het bedriegen van je partner? Ik snap echt niet wat daar nu zo lekker leesvoer aan is. Sexy? Nee: je bent gewoon een cheater.

EDIT: Ik lees na het schrijven van deze recensie opeens op Goodreads dat Mila een dertiger moet voorstellen? Huh? Dit verwart me mateloos! Ik dacht dat ze zeker al in de 40 was! Ze heeft twee tienerkinderen??? Nnnnnou oké dan, mijn excuses maar ik heb het hele boek lang gedacht dat ze 42 of zo was 😀

Het social media-aspect bleek uiteindelijk ook eerder een stoorfactor dan een pluspunt. Hoewel ik de manier waarop de appjes, tweets en statusupdates grafisch verwerkt zijn in het boek superleuk vond (breekt de tekst ook wat – altijd fijn!), was de inhoud om eens hard met je ogen bij te rollen. Mila is echt dat type van niet-meer-zo-jonge Facebookvrouw die elke dag wel een vage status post om dan liefst zo veel mogelijk aandacht te krijgen. Iedereen kent dat type vrouw wel, denk ik. Maar om dat type vrouw dan het hoofdpersonage van een boek te maken … Nou ja, herkenbaar voor hén, waarschijnlijk wel 😀 Maar ik had vooral het gevoel dat ik in een boek van een andere generatie zat, terwijl ik dus net een heel modern verhaal verwachtte.

De schrijfstijl van Gaby Rasters vond ik dan wel echt een groot pluspunt. Ze schrijft vlot, maar met net dat ietsje meer diepgang dan de gemiddelde chicklit – al heb ik nog maar 5 chicklits gelezen of zo dus ik ben misschien niet bepaald de autoriteit op dat vlak 😉 Alleszins vond ik dat ze heel persoonlijke details wist te verwerken in haar schrijven op een manier die niet geforceerd aanvoelde. Hierdoor kwamen de personages – of ze nu onhebbelijk of charmant waren – heel goed tot leven en had je bij ieder van hen een duidelijk beeld, wat het inlevingsvermogen zeker ten goede komt.

Levendig en zich onderscheidend van de rest, ja, maar echt leuk vond ik de personages dus niet. Vooral Mila hing me echt de keel uit bij momenten met haar extreem stalkerige gedrag. Bovenop haar belachelijke Facebook-posts zoekt ze ook in het gewone leven naar aandacht. Begrijpelijk misschien (again, ik zit nog niet in die levensfase, dus who knows, misschien is het wel keinormaal) maar ook irritant. Want mannen verheerlijken haar tot in het oneindige, echt op het onrealistische af, wellicht omdat zij hen als een verloren puppy achterna loopt. Alle mannen zetten haar op een voetstuk en daar maakt Mila ook handig gebruik van. Hierdoor had ik het gevoel dat ik echt nul komma niets met het hoofdpersonage gemeen had. Ze voelde te perfect, maar ook erg zielig. De relatie met haar kinderen vond ik dan weer één van de mooiste elementen van het boek, al kan ik me niet inbeelden dat er tieners bestaan die continue zo goedgeluimd en beleefd zijn.

Het einde van het boek wist me te verrassen, en wel op een positieve manier. Het is dan ook een erg open einde naar deel 2 toe, dat ik zeker ga lezen, omdat ik in het slotwoord van de auteur (een soort Q&A) las dat het een minder zwaar deel gaat zijn. Want dat vond ik dus uiteindelijk vooral van dit boek: verwacht je niet aan fleurige, jeugdige chicklit, maar eerder aan een bijna serieuze vrouwenroman over scheidingen, buitenechtelijke relaties en rouwverwerking. Voeg daar een schepje Frankrijk en social media aan toe, en je hebt dit boek. Het is niet zo dat ik dit boek met tegenzin gelezen heb – helemaal niet! – maar om nou te zeggen dat het een aanrader is … Niet voor mensen in mijn leeftijdscategorie, denk ik. Ik weet het ik weet het: ik klink als een verschrikkelijke ageist! Maar zo voelt het voor mij. Best een tof boek, maar niet voor “mij”.

Ik geef daarom drie welverdiende sterretjes en hoop dat het tweede deel (dat overigens ook deels over een ander personage gaat!) wat vrolijker gaat zijn, zodat ik het wie weet wel 4 sterretjes kan geven, want de toffe schrijfstijl van Gaby Rasters zie ik me zeker nog graag tegemoet komen!

Bedankt voor het recensie-exemplaar, Zomer & Keuning!