Nu is jeugd natuurlijk wel een bepalende factor naar schrijfskills toe. Dat is gewoon zo, in 99% van de gevallen. Ikzelf vond als 17-jarige dat ik best goed met taal overweg kon, maar dan kom je op de hogeschool en besef je dat je helemaal niets weet. En dan ga je met je diploma op zak aan de slag op de werkvloer en besef je dat je nog stééds niets weet. En dan verander je van job en alweer leer je zo veel bij dat je nu met zekerheid kan stellen dat je altijd gaat moeten bijleren.

Soit, wat ik wil zeggen: ook hier merk je heel erg duidelijk dat het een jonge auteur betreft. Het boek bevat heel veel dt-fouten en extreem veel fouten naar samenstellingen (donker groen, miss verkiezing, bureau stoel) toe. Typfoutjes en interpunctiefoutjes moet je er ook bij nemen als je dit verhaal wilt lezen. Daar moet je dus een beetje overheen kunnen kijken. Gezien haar jeugdige leeftijd heb ik daar mijn best voor gedaan, want ik ben zelf ook geen held in spelling en grammatica hoor! Net daarom raadt ik Iris wel aan voor haar volgende boek een proeflezer of eindredacteur in de hand te nemen. Dat zou het niveau al een flink stuk opwaarderen. Een boek kan je nu eenmaal niet alleen tot stand brengen: hulp inschakelen màg niet – het MOET!

Maar goed: ik probeerde tijdens het lezen dus voorbij de schoonheidsfoutjes te kijken naar het innerlijk van het boek. Hoewel Iris met haar schrijfstijl zeker sfeer weet te scheppen en interessante verbanden legt via symbolisme, vervalt ze wel redelijk vaak in staccato zinnen en is de neiging om bij elk woord een beschrijvende kleur toe te voegen ook groot. Verder hanteert ze een jeugdige schrijfstijl met woorden zoals awkward en spreektaal zowel in dialoog als innerlijke monoloog. Nou ja, dat kan je zien als een “beginnersfout” of een stijlkeuze: ik ga er maar van uit dat het dat tweede is 😉 Het leest hierdoor wel lekker vlot weg omdat je het gevoel hebt dat je letterlijk in het hoofd van hoofdpersonage Luna zit.

Verder is Luna een personage dat soms wel heel down is. Ze is zich extreem bewust van wat mensen van haar vinden (typisch tieners – ik was ook zo tien jaar geleden) en heeft daar echt onder te lijden. Hierdoor heeft alles wat ze doet ergens wel iets treurigs, alsof ze het gevoel heeft dat ze te veel is in de wereld. Maar eigenlijk verdwijnt dat door de gebeurtenissen een beetje naar de achtergrond. Ik had eerlijk gezegd meer character development verwacht gezien het hier om een verwerkend schrijven gaat van de auteur uit, maar het ging allemaal heel plots en snel. Hier miste ik iets, maar tegelijkertijd hield dat ‘niet weten’ me wel nieuwsgierig.

Al bij al moet ik toch concluderen dat dit (nog!) niet echt een boek is naar mijn gevoel, eerder een verhaal. Een verhaal met een mooie boodschap, dat wel! Het diepzinnige vond ik interessant, maar het bleef helaas nog te oppervlakkig. Het moet nog wat aangespekt worden. Een beetje vlees aan de botten krijgen.

Wat ik het allerleukste vond aan Het Symbool waren de hoofdstukindelingen. Die vond ik heel eigentijds en origineel! Leuk voor muziekliefhebbers is ook dat er wat muzikanten en nummers in genoemd worden. ‘Tenerife Sea’ van Ed Sheeran ben ik daardoor zelfs even gaan opzoeken. Tof! De golden oldies zijn dan weer niet zo mijn ding, maar da’s natuurlijk een kwestie van persoonlijke smaak.

Aan dingen als de originele hoofdstukindeling, maar ook aan de schrijfstijl (ondanks de schoonheidsfoutjes), zie je meteen dat Iris veel potentieel heeft om een schrijfcarrière uit te bouwen. Alleen al maar omdat ze ervoor gaat met haar boek, het netjes vormgeeft, het uitbrengt en van een toffe cover voorziet! Professionalisme in de maak, noem ik dat 😉 Alleen is er dus nog wat werk aan de winkel, maar geen probleem: elk boek/verhaal is een leerproces!

Binnen een paar jaar lees ik dus met plezier opnieuw een boek van deze jonge auteur, want ik ben er zeker van dat ze genoeg talent en doorzettingsvermogen in huis heeft. En de rest, dat komt met de jaren vanzelf!