‘Zoek het maar uit!’ was mijn eerste Chantal van Gastel-boek. In het eerste hoofdstuk struikelde ik een paar keer over woordgebruik dat bij ons spreektaal is (een woord dat ik mij bv. herinner uit die stoorfactorcategorie was concessies). Maar verder valt het meteen op dat Chantal een heel fijne, bijna moeiteloos lijkende schrijfstijl heeft. Dat was dan ook veruit mijn favoriete onderdeel aan dit boek, want van de personages moest ik het niet hebben.

Ella begon wel veelbelovend, nochtans. Ze was herkenbaar, maar ze had ook pit. Ze werkte in een boekenwinkeltje met haar BFF maar wil daar na een overval absoluut niet naar terug en had een fijne boyfriend die hun toekomst al helemaal voor zich ziet. Klinkt wel fijn. Ik was al helemaal klaar voor dat romantische verhaal over haar oma … En dan begint het bedriegen, wat zo’n 80% van het boek beslaat.

Ik weet niet wat Nederlandse chicklits hebben met het verheerlijken van bedriegen, maar dat staat me dus echt niet aan hé. ‘Alles of niets’ van Gillian King deed daar ook al zo schaamteloos over. Vinden jullie het dan echt romantisch om te lezen hoe iemand haar trouwe, sympathieke vriendje zomaar bedriegt? Ik snap er niets van. Als Ella nu single geweest was, zou dit boek echt zo veel beter geweest zijn. Waarom moet ze een schaamteloze cheater zijn? En dan ook nog eens vallen op een eersteklas eikel?

Dex – Ella’s jeugdvlam waarmee ze dus het hele boek haar vriendje bedriegt in zowel gedachten als daden – is een kinderachtige kwal. Bewijsstuk A: Het lijkt hem oké om zomaar een puppy voor zijn niet-vriendin Ella te kopen … als cadeau … ja hoor, dat kan gewoon. Niet dus. Ik heb een hekel aan onverantwoordelijke mannen en daar was Dex dus het schoolvoorbeeld van. Hij zit in een bandje – wauw, zo sexy. Not. Owen was dan veel meer mijn type! Helaas wordt die zo’n beetje als vuilnis behandelt.

Erg jammer van de personages, want verder is het gewoon een supergoed geschreven en interessant verhaal waar ik met plezier in gelezen heb. De band met Ella’s oma is erg mooi beschreven en haar liefdesverhaal uit de oorlog verweeft zich op een knappe manier met het ‘hier en nu’ van het boek. Je leeft vooral naar het einde toe echt emotioneel mee met de personages. Wat mij betreft dus wel uitgezonderd de romantiek.

Ik geef 3,5 sterretjes en wou aanvankelijk afronden naar beneden vanwege de voor mij afstotelijke bedrieg-elkaar-eens-lekkerromance (ohja, want Dex heeft ook een vriendin hoor, maar dat doet er allemaal niet zo veel toe) maar het aangrijpende einde heeft me op Goodreads toch naar boven doen afronden, omdat ik het erg mooi gedaan vond. Nu twijfel ik weer om toch opnieuw naar drie te zakken.

Conclusie: Schrap ofwel Dex ofwel Owen uit het plaatje en dan was het een vier van harte geweest! Nu is het een twijfelgeval.