Als een boek zo’n mooie cover heeft als ‘Duizend stukjes van jou’, tja, dan krijg je als coverzwijmelaar nu eenmaal hoge verwachtingen. Maar kon het verhaal die ook inlossen? Jazeker! Eerst dacht ik dat dit een viersterrenboek ging worden, wat natuurlijk ook mooi is, maar bepaalde elementen hebben er toch voor gezorgd dat het er 4,5, afgerond naar vijf geworden is!

‘Duizend stukjes van jou’ begint met een fameuze in medias res die me even deed duizelen, net als het hoofdpersonage. Het ging me in die eerste hoofdstukken allemaal net iets te rap: eerst word je meteen in de actie gesmeten, daarna krijg je een koude douche in de vorm van een infodump. Brrr! Door deze chilly combo had ik niet echt tijd om een band op te bouwen met het hoofdpersonage, waardoor die eerste toch vrij actie-volle hoofdstukken net een stuk minder spannend werden. Want wat boeit mij het dat je vanalles meemaakt, als ik je niet eens ken?

Waar ik het in het begin ook best moeilijk mee had, waren de flashbacks. Die vond ik helemaal niet aangenaam in het verhaal passen. Ik snapte wel waarom ze sort of noodzakelijk waren, maar toch. Chronologisch was voor mij dus beter geweest, omdat je dan meer spanningsbouw had en meer tijd en ruimte om de personages te leren kennen alvorens je samen met hen op een interdimensionaal avontuur vertrekt. Gelukkig zijn er alleen in de eerste helft van het boek echte flashbacks.

Eigenlijk was dit boek een beetje wat ik verwachtte van de Edelsteen Trilogie van Kerstin Gier, maar niet gekregen heb – maar dan natuurlijk met dimensiereizen in plaats van tijdreizen. Dus dat was mooi! Bovendien is het niet enkel een interdimensionale reis, maar ook een heel emotionele reis. Dan heb ik het natuurlijk over hoe de vader van Marguerite in het begin van het boek vermoord wordt (staat op de achterflap hoor, geen spoiler) en dat ze in de andere dimensies hier op wel erg treffende wijze mee geconfronteerd wordt. Soms was het echt right in the feels hoor! De relatie van Marguerite met haar vader vond ik dan ook één van de mooiste elementen aan dit verfrissende pareltje.

De mannen daarentegen … Meh. Ja, er is een liefdesdriehoek aanwezig in dit boek, en neen, ’t is geen geweldige. Niemand heeft mijn hart weten te veroveren – not even close. Daarvoor waren de love interests dan toch niet echt voldoende uitgediept of zo. Alleszins zat ik er niet direct bij te zwijmelen. Misschien komt dat nog in deel 2 en 3? Who knows.

De werelden dan, wauw! Ik zal niets spoilen, I promise: de eerste wereld was wel leuk, maar de tweede wereld vond ik super. Again: was de Edelsteen Trilogie maar op deze manier omgegaan met het tijdreizen, dat had ik zo geweldig gevonden! De derde wereld is dan weer “gewoon” oké en de laatste wereld vond ik echt superverrassend qua setting! Prima locatie voor een finale. Al kan ik nu niet zeggen dat het einde het beste van het boek was. Als er op het einde van het boek twee plottwists kunnen onderscheiden worden, had ik althans één van de twee wel al lang door.

De schrijfstijl is onderscheidend, maar lag me niet direct. Op dat gebied moest ik er even inkomen. Verder is ‘Duizend stukjes van jou’ een verrassend eigentijds boek. Ik zou het bijna contemporary sci-fi willen noemen, iets wat ik best origineel vind in het YA wereldje. Daarmee bedoel ik vooral dat er heel wat hedendaagse popculture references in zitten die rechtstreeks uit onze wereld komen, denk maar aan Skype, Florence and the Machine en Beyoncé. Superleuk was dat er een verwijzing naar Harry Potter in zit! Ik grijnsde als een idioot toen het hoofdpersonage iemand met de Weasley twins vergeleek.

Dan nog drie hele onnozele, kleine ergerpuntjes: het irriteerde me dat ‘hot’ niet vertaald was, de namen van de HP’s (Marguerite, Theo en Paul) vond ik niet leuk en het papier was me iets te dik – daardoor dacht ik de hele tijd dat ik twee pagina’s had omgeslaan ipv één :-p Oké oké, minor details, maar ik geef het maar even mee.

Conclusie: Persoonlijk had dit van mij best een losstaand boek mogen zijn, want ik weet niet zeker of de Triad-verhaallijn sterk genoeg is om in nog twee delen staande te blijven. Dit vond ik persoonlijk het zwakste element van het boek – naar mijn gevoel moet dit nog heel erg uitgediept worden, anders gaat het in de komende boeken niet meer dan een kat-en-muisspelletje met veel herhaling zijn. Toch ben ik zeker en vast razend benieuwd naar het vervolg, want ‘Duizend stukjes van jou’ heeft me echt wel weten te raken. Het was zelfs zo’n zeldzaam boek waarvoor ik ’s avonds een serie kijken skipte, zodat ik erin kon verderlezen. Oké, het boek heeft hier en daar wat kleine mankementjes, maar het is een topper die echt heel verrassend uit de hoek kwam.

Laat je verrassen, zou ik dus zo zeggen! Bedankt aan Harper Collins voor het recensie-exemplaar ❤